အတိတ္ကသၾကၤန္ (၂)

ဒီလိုႏွင့္.. က်မတို႔ ခရီးသြားကားႀကီးလည္း ရန္ကုန္မွ စတင္ထြက္ခြာလာၿပီ..။ စထြက္ကတည္းက သၾကၤန္သီခ်င္းေခြေတြ တစ္ေခြၿပီး တစ္ေခြ ဖြင့္လာလိုက္တာ.. ထမင္းစားရပ္ၿပီး.. ျပန္ထြက္ေတာ့.. ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီ..။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလင္းေရာင္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး.. အေမွာင္ေတြက ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္..။ ခရီးသည္ေတြလည္း ေမွးတဲ့သူေမွး.. ေငးတဲ့သူေငးႏွင့္..။ ညနက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကားေပၚက သီခ်င္းသံေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ..။ ထြန္းထားသည့္ မီးေရာင္လည္း မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ က်န္ေတာ့၏။ ။ က်မ ေဘးမွာလည္း.. အေဒၚက အိပ္ေမာက်ေနၿပီ..။ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ဘယ္လိုမွ မအိပ္တတ္ေသာ က်မကေတာ့.. ဘယ္ေလာက္ညဥ့္နက္လာလာ.. အိပ္မရခဲ့ပါ.။ ပ်င္းရင္ နားေထာင္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္က သြင္းလာခဲ့သည့္.. mp3 ထဲက သီခ်င္းေတြလည္း နားေထာင္အားႀကီးလို႔.. ဘယ္ႏွေခါက္ ျပန္ေက်ာ့မိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့..။ နားေတြ ပူလာၿပီး.. ထပ္နားေထာင္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါ..။ ကားေပၚက လူေတြထဲမွာေရာ က်မလိုလူမ်ား ရွိမလားဆိုတဲ့ အေတြးႏွင့္ လိုက္ၾကည့္မိသည္..။ နားၾကပ္ကို နားမွာတပ္ထားေသာ “သူ” တစ္ေယာက္သာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဟန္ တူသည္..။ အျပင္ဘက္မွာလည္း.. ေငြလမင္း၏ အလင္းေရာင္ပ်ပ်သာ က်န္ေတာ့၏။ ။

ဆရာမ ဂ်ဴးကေတာ့.. လေရာင္၏ ဖမ္းစားမႈ တဲ့....။ က်မေရာ.. လေရာင္၏ ဖမ္းစားျခင္းကို ခံစားခ်င္ပါလား..။ က်မ မသိပါ..။ က်မ၏ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားသည္.. အခ်င္းခ်င္း အကြာအေ၀းတစ္ခုမွ် ေ၀းကြာေနပါသည္..။ က်မႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ရွိေနသည္က ႏွလံုးသားလား .. ဦးေႏွာက္လား.. မသိပါ..။ က်မ သိသည္ကေတာ့.. ေဒါသမ်ား ကင္းေ၀းေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္.. ျမတ္ႏိုးစရာအလြန္ေကာင္းသည္ ဆိုတာပင္...။


မနက္ေစာေစာမွာ.. က်မတို႔ ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္သည္..။ ေမြးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့သူမို႔.. ရွမ္းျပည္၏ ရာသီဥတုသည္.. က်မအတြက္ စိမ္းသက္ေသာ.. ႏူးညံ့မႈကို ေပးပါသည္..။ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ.. လိႈင္လိႈင္ပြင့္ေနေသာ.. ရွမ္းေျမကို က်မခ်စ္သည္..။ ေအးစက္စက္ တိုက္ခတ္ေသာ ေလညင္းေလးေတြကိုလည္း က်မ ျမတ္ႏိုးသည္..။ ေျမနီလမ္းေလးေတြမွာ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ အရသာကို ႏွစ္သက္သည္..။ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးသည္ က်မအတြက္ ႏွစ္လိုစရာေတြခ်ည္းသာ..။

(ဆက္ရန္)

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အတိတ္က သၾကၤန္

oMuFef...

oMuFefqdkwmukd pOf;pm;rdvdkufonfESifh olrpdwfawGu twdwfqDudk ysHYvGifhoGm;wwfonf/ MumcJhNyDyJ../ arhazsmufypfcJhcsifayrJh.. arhzdkYvnf; twwfEdkifqHk; BudK;pm;cJhayrJh ckxd rarhEdkifwmuawmh olr nHhvdkYyJ jzpfrnf xifonf./ wpfckaom oMuFefrSmaygh....................... /

***



eufjzefcgqdk&if oMuFeftBudKaeY a&mufawmhr,fqdkwm.. pOf;pm;vdkufwdkif; usr &TifjrL;oGm;wwfonf../ [kwfw,fav../ azazu 'DESpf oMuFefusvQif usr tvGefoGm;csifaom awmifay:a'oodkY c&D;xGufcGifh ay;rnf[k uwday;xm;aomaMumifh jzpfonf../ odkYayr,fh azaza&m arara&m rtm;ojzifh xdkc&D;udk usr ta':rdom;pkESifhom oGm;&rnfjzpfonf../ bmyJjzpfjzpf c&D;xGuf&rnfhtwGuf usr tvGefaysmfygonf./ at;aom &moDOwkudk ESpfoufaom usrtzdkY &Srf;jynfodkY oGm;&rnfh c&D;onf pdwf0ifpm;p&m tvGefaumif;vSygonf../ pdwf0ifpm;p&m aumif;onfhc&D;wGif &SifckefvIyf&Sm;&rnfh wzef aMuuGJ0rf;enf;&rnfh jzpf&yfwdkY ay:aygufvmrSmudkvnf; usr rodcJhyg../

usr c&D;oGm;vQif vdktyfrnfh t0wftpm; toHk;taqmifwdkYudk araru nuwnf;u jyifqifxkyfydk;ay;cJhonf../ arar rygbJ oGm;&rnfh yxrqHk; c&D;jzpfojzifh araruvnf; pdwfrcsEdkifbJ usrtm; [dk[mawmh rvkyfeJY.. 'gawmh owdxm;aemf.. a':av;ajympum;udk em;axmif ponfjzifh trsdK;rsdK; rSmMum;aeawmhonf../ usruawmh.. ararrSmorQudk w[kwf[kwfeJY.. acgif;ndwfaeNyD;.. oGm;rnfhc&D;bufom pdwfa&mufaecJhonf../

aeYvnf12em&DwGif um;xGufrnf jzpfojzifh 11em&Davmufuwnf;u tdrfu xGufvmMuonf../ um;*dwfa&mufawmh.. 11em&DcGJaeNyD../ usrwdkY pD;&rnfh um;u ta,muf50 qefYaom c&D;oGm;um;BuD;../ tpp olwkdYpDpOfxm;onfhtwdkif; udk,fu vdkuf½HkrdkY tqifrajyp&mawmh odyfMuHKrnfrxifyg../ 'Dvdkvnf; roGm;zl;onfh usruawmh aysmfjrL;aeonfom../ 12em&Dvnf; xdk;aeNyD.. um;u ckxdrxGufao;../ vrf;nTeftrBuD;awGudk Munhfvdkufawmh.. olwdkYvnf; warQmfarQmfESifh.../ usrwdkY aemufwef;u cHkrSmvnf; wpfa,mufvGwfaeonfav../ 'DcHku vlyJ jzpfrnf xifonf./


]] [dkrSm vmNyD.. vmNyD }} qdkwJh toHudk Mum;onfESifh wNydKifeuf .. toHMum;&mbufodkY vSrf;Munhfvdkufrdonf../

usr yxrqHk; owdxm;rdonfuawmh.. plykwfykwf rsufESmwpfckyJ jzpfonf../ wavmuvHk;udk tvdkrus jzpfaeonfh rsufESm.../ jzLvGef;aom tom;t&nfrSm.. aeumrsufrSeftrnf; wyfxm;aom xdkolrSm wrsdK;awmh MunhfvdkYaumif;ygonf../ olYrdom;pkudk pdwfwdkae[ef&Sdaom xdkolonf.. usrwdkY cHkwef;aemufwGif.. ae&m&ygonf../ tjrifuwfpdwfw0uf oabmuspdwf w0ufESifh olYudk pdwf0ifwpm; ai;aevdkufonf../

I(quf&ef)

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အလိုက်

ခ်စ္သူ.. မလုိက္ခ်င္လည္း ေနရစ္ပါေတာ့

မင္းလိုက္ခ်င္ေအာင္ ေခၚႏိုင္တဲ့အင္အား

ငါ့မွာ မရွိေတာ့လို႔ပါ.။

မျပံဳးခ်င္လည္း ထားလိုက္ပါေတာ့

မင္းအျပံဳးကို ျမင္ရဖို႔ကံ

ငါ့မွာ ပါမလာဘူးလို႔ဘဲ မွတ္ယူလိုက္ပါ့မယ္.။

မခ်စ္ခ်င္လည္း မုန္းလိုက္ပါေတာ့

မင္းအမုန္းကို ရင္၀ယ္ပိုက္ရင္း

ေနတတ္ေအာင္ ေနသြားပါ့မယ္.။

မဆံုခ်င္လည္း ေရွာင္သြားပါေတာ့

ေတြ႕ခဲ့ရင္ေတာင္

မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္.။

အရာအားလံုးကို မင္းအလိုက် ျဖစ္ေစရင္း

မင္းအတြက္ေတာ့ ငါဟာ အရံလူတစ္ေယာက္ပဲေပါ့.။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

Life clock

While the life clock starts to go,
with blissful cry to earth, reach our soul.

Seconds and minutes we pass through,
with joy and happiness in our youth.

As the time goes we don't know,
be a man seems meaningful.

Ticks and ticks our life clock runs,
we don't realize our time little left.

Months and years don't wait for us,
to the old man we become.

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ သေဘာက်လို႔ အားလံုးဖတ္ရေအာင္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

က်မႏွင့္bed sideစာေမးပြဲ

ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ alarmျမည္သံတစ္ခု၏ လႈပ္ႏိႈးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ နာရီကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီတိတိ..။ အရင္ေန႔ေတြကဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို က်မတစ္ေယာက္ အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ ယခုေတာ့ မထလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။ alarm ကိုပိတ္ၿပီး ျပန္အိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အိပ္ရာက ထဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ မထလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။ ဒီေန႔ က်မစာေမးပြဲ ေျဖစရာရွိသည္။ ေျဖရမည့္ စာေမးပြဲမွာလည္း အရင္တုန္းကလို ေမးခြန္းေပးၿပီး အေျဖစာရြက္မွာ ကိုယ္ရသမွ် ခ်ေရးရေသာ စာေမးပြဲမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။ သက္ရွိထင္ရွား ေ၀ဒနာသည္ လူနာမ်ား၏ ခံစားေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးျမန္းၿပီး စမ္းသပ္သင့္သည္မ်ားကို စမ္းသပ္ကာ ေရာဂါနာမည္ကို အေျဖထုတ္ရေသာ စာေမးပြဲမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထုိစာေမးပြဲမ်ိဳးကို လူနာႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျဖရလွ်င္ေတာ့ သိပ္ေၾကာက္စရာ မရွိေပမယ့္ ယခုေတာ့ က်မတို႔လုပ္သမွ် ၊ ေမးသမွ်ကို ဆရာက ထိုင္ၾကည့္ေနမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႔မႈကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါ။

ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၅နာရီ၁၀မိနစ္..။ ဆရာေတြက ေဆးရံုကို ၇နာရီခြဲအေရာက္ လာရမည္ဟု မွာထားသျဖင့္ က်မမွာ စာၾကည့္ဖို႔အခ်ိန္က ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိသည္။ ဒီ၁နာရီေက်ာ္မွာ က်မၾကည့္ရမည့္ ေက့စ္(case)ေတြက အေတာ္မ်ားသည္။ ညတုန္းက ၾကည့္ထားသည့္ စာေတြကလည္း ေသခ်ာမွတ္မိရဲ႕လား မသိ။ စာေတြက အလြတ္က်က္လို႔လည္း မရ။ ေလ့က်င့္ရန္လည္း လူနာက အိမ္မွာမရွိသျဖင့့္္ အေတာ္စိတ္ရႈပ္ဖို႔ ေကာင္းေလသည္။ အိမ္က ေမာင္ေလးကို စမ္းၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ေမာင္ေလးက အစမ္းမခံ။ ညတုန္းကဆို က်မတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ စာကလည္း မရသျဖင့္ ငိုလည္းငိုခ်င္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရူးမ်ားေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။

ရွိသမွ် စာအုပ္္ေတြကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ႏွင့္ ဘယ္ဟာဖတ္လို႔ ဖတ္ရမွန္းမသိႏွင့္ ၆နာရီထိုးသြားေလသည္။ ဘုရားရွိခိုး ပရိတ္ေတြရြတ္ၿပီး ေဆးရံုသြားရန္ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေတြ နီးလာေလေလ၊ လူကစိတ္လႈပ္ရွားလာေလေလပါပဲ..။ မနက္စာလည္း ဘယ္လိုမွစားမ၀င္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာင္ မနည္းကုန္ေအာင္ေသာက္ရသည္။ ၇နာရီထိုးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က လာေခၚလို႔ ေဆးရံုသြားလိုက္သည္။

က်မတို႔စာေမးပြဲေျဖမည့္ ၀ပ္(ward)ရွိရာ အထပ္ကို သြားေတာ့ ေလွခါးကို တက္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္ရသည္က လူနာေစာင့္မ်ား.။ က်မတို႔စာေမးပြဲေျဖစရာ ရွိသျဖင့္ လူနာေတြႏွင့္ မေတြ႔ရဘဲ အျပင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနၾကဟန္ တူသည္။ ward ထဲ၀င္မည့္ အ၀င္အ၀မွာေတာ့ “တာ၀န္မွအပ မ၀င္ရ” ဟုဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားသည္။ အထဲကို၀င္သြားေတာ့ ေတြ႕လိုက္ပါၿပီ။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ၀ပ္ထဲကို ေပးမ၀င္သျဖင့္ အ၀င္အ၀မွာပင္ အဖြဲ႔လိုက္ မတ္တပ္ရပ္လို႔ စာအုပ္ေလးေတြ ကိုင္သူကကိုင္..။ မေသခ်ာသည္မ်ားကို အခ်င္းခ်င္း ေမးသူကေမးႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾကသည္။ အားလံုးကေတာ့ စိတ္ပူေနေသာ မ်က္ႏွာထားေလးမ်ားႏွင့္.။ အရင္တုန္းက လူငယ္ဆန္ဆန္၀တ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးေတြ ကလည္း ယခုေတာ့ အက်ီၤအျဖဴ၊ ပုဆိုးေလးေတြ ၀တ္သူက၀တ္၊ စတိုင္ပင္ႏွင့္ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ၀တ္သူက၀တ္ႏွင့္ ဆရာသေဘာက်ျဖစ္ေစဖို႔ အတတ္ႏို္င္ဆံုး ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။ အရင္က ေခတ္ဆန္ဆန္ ၀တ္တတ္ေသာ ေကာင္မေလးေတြလည္း ယခုေတာ့ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလးေတြႏွင့္ ဆရာေတြ အမွတ္ေပးခ်င္စရာ ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ က်မတို႔အား စာေမးပြဲစစ္မည့္ ဆရာေတြကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကသည္။ သေဘာေကာင္းသည့္ ဆရာျဖတ္သြားလွ်င္ ဒီဆရာႏွင့္ ေျဖရပါေစဟု ဆုေတာင္းၿပီး ေဒါသၾကီးေသာ ဆရာျဖတ္သြားလွ်င္ေတာ့ ဒီဆရာႏွင့္ မေျဖရပါေစနဲ႔ဟု ဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာ..။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းေဆြးေႏြးလို႔မွ မၿပီးေသး..။ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္အကိုၾကီးေတြက က်မတို႔ ခံုနံပါတ္ေတြ ေရးထားေသာ A4စာရြက္ေတြကိုင္ၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်မတို႔ ခံုနံပါတ္မ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေတာ့သည္။ ခံုနံပါတ္အေခၚခံရေသာ လူမ်ားက ဂ်ဴတီကုတ္ေတြ၀တ္၊ စာေမးပြဲတြင္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ယူကာ ၀ပ္ထဲကို ၀င္ရေတာ့သည္။ ၀ပ္ထဲမွာလည္း က်မတို႔အျမဲျမင္ေတြ႔ရသလို ရႈပ္ရွက္ခတ္မေနဘဲ လူနာေတြကလည္း ၀တ္စံုဆင္တူေတြ ၀တ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ နဂိုကတည္းက ေၾကာက္ေနေသာ က်မကေတာ့ အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္ရွားက ငိုခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္မိသည္။

၀ပ္ထဲမွာ လူစံုၿပီဆိုတာႏွင့္ ေျဖရမည့္ ကုတင္နံပါတ္ကို မဲႏိႈက္ရေတာ့သည္။ က်မအလွည့္ေရာက္လို႔ ႏိႈက္လုိက္ေတာ့ F5တဲ့.။ နံပါတ္ေတြက A1, A2, B1, B2 စသျဖင့္ စီထားေသာေၾကာင့္ က်မက ၅ေခါက္ေျမာက္မွာ ေျဖရမည္ျဖစ္သည္။ မဲေတြအားလံုး ႏိႈက္ျပီးသြားေတာ့ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ေတြက သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္ရာအုပ္စုေတြကို တစ္ေယာက္စီေခၚသြားေရာ.။ အားလံုးလည္း ျပင္ဆင္ၿပီးေရာ စာေမးပြဲစစ္မည့္ ဆရာက A1, B1 , C1,.. စတဲ့ 1 ေတြကို ေခၚေတာ့တာပဲ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျဖေနသည္ကို က်မတို႔က လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သူတို႔ေျဖေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်မေတာ့ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေအးလာသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း စာေတြလည္း ဘာမွမရွိေတာ့ဘဲ ရင္ေတြကလည္း တလွပ္လွပ္ခုန္လို႔..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း “ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ့ ဆရာ၀န္” ဆိုၿပီး ေရရြတ္လို႔.။

သိပ္မၾကာလုိက္ပါ.။ က်မတို႔ 5 ေတြကို အဖြဲ႔ရဲ႕ေဟာက္စ္ေတြက လာေခၚသည္။ က်မကို လူနာဆီ ပို႔ေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ.။ သူတို႔ေပးထားသည့္ ၁၀မိနစ္အခ်ိန္အတြင္း က်မကေတာ့ လူနာကို ေမးျမန္းလို႔.။ လူနာအေဒၚၾကီးက က်မအေမအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ ႏွာေခါင္းပိုက္လည္း သြင္းထားၿပီး နာရသည့္အထဲ က်မေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖေပးသည္။ ေမးရင္းႏွင့္မွ က်မအလြန္ပိုင္ေသာ ေက့စ္မွန္း သိလုိက္သည္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာေတြ နည္းနည္းေလ်ာ့က်ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ေမးျမန္းႏို္င္ေတာ့သည္။

က်မေမးလို႔ ၁၀မိနစ္လည္း ျပည့္ေရာ ဘဲလ္တီးသံကို ၾကားလိုက္သည္။ ဘဲလ္တီးလိုက္သည္ႏွင့္ က်မအား စာေမးပြဲစစ္မည့္ ဆရာက အမွတ္ေတြေရးသည့္ ဖိုင္ၾကီးကိုင္လုိ႔ က်မနားေရာက္လာေလသည္။ အျခားဆရာေတြကိုေတာ့ က်မျမင္ဖူး၊ စာသင္တာနားေထာင္ဖူးေပမယ့္ ဒီဆရာကို ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးပါ.။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ဆရာၾကီးမွာ ဗမာႏွင့္ေတာင္ သိပ္မတူလွပါ.။ က်မကလည္း သင္ထားသည့္အတိုင္း ဆရာ့ကို “မဂၤလာပါ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ က်မမွာ စမ္းသပ္တာကိုပဲ လုပ္ျပရမလား.။ က်မေမးထားသည့္ history ကိုမ်ား ျပန္ၿပီး ေျပာျပရမလားႏွင့္ မေ၀ခြဲႏို္င္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ က်မက စမ္းသပ္ျပမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး လူနာကို ခြင့္ေတာင္းရံုပဲ ရွိေသးသည္။ “ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ” ဟူေသာ ဆရာ့အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အသံၾကားတာႏွင့္ က်မတစ္ေယာက္ လန္႔ျဖန္႔သြားၿပီး ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းေတာင္ မသိ.။ ေနာက္ေတာ့မွ က်မေမးထားသည့္ history ကိုျပန္ေျပာခိုင္းမွန္း သိသျဖင့္ က်မမွာ အစက ျပန္ေျပာရေတာ့သည္။

History ကိုေျပာေနစဥ္အတြင္း က်မက တစ္ခုေျပာလိုက္၊ ဆရာက စိတ္တုိင္းမက်လုိက္.။ ဆရာက စိတ္တိုင္းမက်ေလ၊ က်မက ပိုပိုၿပီး ေၾကာက္လာေလႏွင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္ကို လိုက္ေနေတာ့သည္။ က်မေျပာလိုက္လို႔ ဆရာက ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါတို္င္း က်မမွာ ရင္တစ္ခ်က္တုန္ကာ ေအာင္ပါ့မလားဟု ပိုပိုၿပီး စိုးရိမ္လာသည္။ က်မၾကားဖူးထားသည္ကေတာ့ surgery ေျဖလွ်င္ ေအာင္ႏႈန္းက သံုးပံုတစ္ပံုပဲ ရွိသည္တဲ့.။ ဒါဆို အခုေျဖေနသည့္ က်မတို႔အားလံုးတြင္ ၁၀ေယာက္ေျဖမွ သံုးေယာက္သာ ေအာင္ႏိုင္သည္ေပါ့.။

စာသင္တုန္းကေတာ့ ဆရာေတြကို ျပန္ေျပာျပလွ်င္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမည္ဟု သင္ထားေပမယ့္ ယခုေတာ့ က်မမွာ အဂၤလိပ္လိုမေျပာႏွင့္ .။ ျမန္မာလိုေတာင္ အသံထြက္ေအာင္ မနည္းေျပာရေလသည္။ အရင္တုန္းက ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္ဆိုသည္ကို စကားတစ္ခုအေနႏွင့္သာ ၾကားဖူးခဲ့သမွ် အခုေတာ့ က်မတကယ့္ကို ဒူးတဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါသည္။ ေတာ္ေသးတာက ေၾကာက္ၿပီး အေၾကာင္းအရာအားလံုးကို ေမ့မသြားဘဲ ဆရာက ေမးလိုက္လွ်င္ေတာ့ ျပန္ၿပီးအစေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ က်မရဲ႕ည့ံခ်က္က အားလံုးကို အစီအစဥ္တက် ထြက္လာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဟိုကတစ္စ၊ ဒီကတစ္စႏွင့္သာ ေျဖရေလသည္။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္မိနစ္၊ တစ္မိနစ္မ်ား အေတာ္ကို ကုန္ခဲလွသည္။ စာေမးပြဲေျဖရသည္မွာ history ေမးျခင္းႏွင့္ စမ္းသပ္ျပျခင္းတို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာကေတာ့ က်မအား စာေမးျခင္းတစ္ခုကိုသာ လုပ္ေလသည္။ စမ္းလည္း ေသခ်ာမစမ္းခိုင္းဘဲ စမ္းရမည့္အရာမ်ားကိုသာ ေမးျမန္း၊ အျခားက်မ သိတာေတြေရာ မသိတာေတြေရာ ေမးျမန္းေနေတာ့တာပါပဲ.။ သိတာေတြက် ေျဖၿပီး မသိတာေတြက် ရႊီးေျဖလိုက္၊ ရမ္းေျပာလုိက္ႏွင့္ ဘဲလ္သံၾကားဖို႔သာ စိတ္ေစာေနသည္။ စမ္းသပ္ရမည့္အရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိသည့္အထဲမွ ဆရာက က်မအား တစ္ခုတည္းကို စမ္းျပခိုင္းေလသည္။ က်မစမ္းျပလုိ႔လည္း ျပီးေရာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘဲလ္တီးသံကို ၾကားလုိက္ရသည္.။

က်မလည္း လူနာႏွင့္ ဆရာ့အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာလုိက္သည္။ ဆရာကေတာ့ အမွတ္ေပးတဲ့ ဖိုင္လ္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ ေရးလိုက္သည္။ က်မေျဖသမွ်ကို အစအဆံုး ျမင္ရၾကားရေသာ ေဟာက္စ္အမၾကီးကေတာ့ က်မပခံုးကို ဖက္ၿပီး “ညီမဒီေလာက္ေျဖႏို္င္တာ ေအာင္မွာပါ” ဆိုျပီး အားေပးလိုက္သည္။ အျပင္လည္း ေရာက္ေရာ ေျဖၿပီးသား က်မသူငယ္ခ်င္းက က်မကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ က်မကို ေျဖႏိုင္လားဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ေမးဆတ္ျပေတာ့ က်မမွာ ေခါင္းပဲညိတ္ရမလိုလို..။ ေခါင္းပဲခါရမလိုလို..။ မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပံဳးကိုသာ ျပံဳးျပႏိုင္သည္။ က်မအျပံဳးကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေမးသည္။ ဘယ္ဆရာႏွင့္ ေျဖရလဲေပါ့.။ က်မလည္း ဆရာ့နာမည္ မသိသျဖင့္ ဆရာ့ကိုသာ လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္သည္။ ဆရာ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ က်မသူငယ္ခ်င္းက ျပံဳးၿပီး “နင္ေတာ့ အရစ္ခံခဲ့ရၿပီေပါ့.။ အဲဒီ့ဆရာက တအားရစ္တာလို႔ ငါ့အမေျပာတယ္” တဲ့.။ က်မမွာေတာ့ ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာင္ အားအင္မရွိေတာ့ပါ.။ ဒါေပမယ့္ သူဆက္ေျပာေသာ စကားအရ က်မ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ ဆရာက ရစ္သာရစ္သည္။ သူရစ္သမွ်ကို ေျဖႏိုင္ရင္ေတာ့ ေအာင္ေပးသည္တဲ့.။ ဒီလုိဆို က်မေအာင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရံုပဲ ရွိေတာ့သည္ေပါ့.။

ေျဖၿပီးသြားေသာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကို သူတို႔အသိေတြက အမွတ္ေတြ ၾကည့္ၿပီး လာေျပာၾကေလသည္.။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖႏို္င္ခဲ့ေသာ အခ်ိဳ႕ေတြေတာင္ ေအာင္မွတ္ ကြက္တိႏွင့္သာ ေအာင္ေလသည္။ အရစ္ခံရ၊ အဆူခံရေသာ က်မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာင္ပါ့ေအာင္ပါ့မလားဟု အေတာ္ပူပင္လာသည္။ ေဟာက္စ္ေတြက က်မတို႔ကို အမွတ္ၾကည့္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း က်မေျဖရသည့္ ဆရာ့နာမည္ေျပာတာႏွင့္ သြားမၾကည့္ရဲေတာ့ပါ.။ ဆရာက အဲလိုလာၾကည့္တာကို မၾကိဳက္ပါတဲ့.။ သူတို႔က အဲလိုေျပာေလ.။ က်မမွာ စိတ္ပိုပူလာေလ.။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေတာ္ၾကီး ေတာင္းပန္မွ ေဟာက္စ္အကိုၾကီးတစ္ေယာက္က သြားၾကည့္ေပးေတာ့သည္။ ဆရာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စစ္ေနသည့္အခ်ိန္မွာ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ဆရာေနာက္သြားၿပီး က်မတို႔အမွတ္ကို သြားၾကည့္ေလသည္။ သူၾကည့္ေနသည္ကုိ သိလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္.။ ဆရာက ဖိုင္ၾကီးကို ျပန္ပိတ္လိုက္.။ ဟိုအကိုၾကီးကလည္း မရိပ္မိေအာင္ ၾကည့္လုိက္လုပ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရေသာ က်မမွာေတာ့ စိတ္အေတာ္လႈပ္ရွားေနရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကည့္လို႔ရသြားဟန္တူၿပီး ေဟာက္စ္အကိုၾကီးက က်မဘက္ကို ျပန္လွည့္ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ က်မအား ပါးစပ္လႈပ္ရံုေလး ေျပာသည္။ “ေအာင္တယ္” တဲ့.။ က်မမွာ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာသြားေတာ့သည္။ ၀မ္းသာေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္းမွပဲ စိတ္ထဲမွာ “ဟုတ္ပါ့ဟုတ္ပါ့မလား” ဆိုသည့္အေတြးက တျပိဳင္နက္ ၀င္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မနက္ျဖန္ ေျဖရမည့္ ေရးေျဖအတြက္သာ က်က္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုး bed side စာေမးပြဲ အေတြ႔အၾကံဳကေတာ့ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလွေပသည္။

***

က်မ ေအာင္သလား က်သလားဆိုသည့္ ေအာင္စာရင္းကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္မွပဲ ထြက္မွာမို႔ အဲဒီ့ေတာ့မွပဲ အားလံုးကို အသိေပးေတာ့မယ္ေနာ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

အားလံုး မဂၤလာပါေနာ္။ က်မတို႔လည္း မေတြ႕ရတာ အေတာ္ကို ၾကာေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဧၿပီလကုန္က စာေမးပြဲ ရွိလို႔ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီးကတည္းက က်မလည္း ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ နာဂစ္မတိုင္ခင္တုန္းကလည္း စာက်က္ေနရလို႔ အြန္လိုင္းမတက္ျဖစ္ဘူး။ နာဂစ္လည္းျဖစ္ေရာ က်မတို႔စာေမးပြဲက ရက္ေရႊ႕သြားပါေရာ။ က်မမွာ ဒီရက္ပိုင္းေလး က်က္ထားသမွ်ကို ႏွေျမာလိုက္တာမွ အရမ္းပဲ :P။ နာဂစ္တုန္းကလည္း က်မတို႔အိမ္က ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့နဲ႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ နာဂစ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ က်ေတာ့လည္း က်မတို႔အိမ္မွာ အင္တာနက္သံုးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အျပင္မွာသြားသံုးဖို႔လည္း အဆင္မေျပတာနဲ႔ပဲ က်မတစ္ေယာက္ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ အင္တာနက္ကေတာ့ ၂၄ရက္ေန႔မွာ ျပန္ရပါတယ္။ နက္ျပန္ရလို႔ သံုးမယ္မွမက်န္ေသး။ က်မတို႔ရဲ႕ ေရႊ႕ထားတဲ့ စာေမးပြဲေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေျဖရေတာ့မွာမို႔ က်မမွာ လာခ်င္ရက္နဲ႔ အြန္လို္င္းကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မေရာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရတာပါ။ အခုေတာ့ စာေမးပြဲေတြလည္း ေျဖဆိုၿပီး ေနာက္စာေမးပြဲတစ္ခုကလည္း ဇြန္လ၆ရက္ေန႔မို႔ နည္းနည္းအားေနတာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးဆီကို ျပန္ျပီးေျခခ်ျဖစ္တာပါ။

<<ေမပ်ိဳ>>

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

စာေမးပြဲရွိလို႔ပါ။

က်မ ၆ရက္ေန႔က်ရင္ စာေမးပြဲရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးကို ေျပာၿပီးပါၿပီေနာ္။ အခုဆို စာေမးပြဲက ပိုပုိၿပီး နီးနီးလာပါၿပီ။ စာေတြကလည္း မရေသးဘူး။ ဘယ္ေလာက္က်က္က်က္ ေမ့ေမ့သြားေတာ့ တခါတေလ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေတာင္ ကိုယ္ ခြဲၾကည့္ခ်င္လာပါၿပီ။ :P အခုကေန စာေမးပြဲမေျဖခင္အထိေတာ့ နက္မသံုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လာမလည္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ စာေမးပြဲ ၿပီးမွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့။

>>ေမပ်ိဳ<<

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...