သိခ်င္လွၿပီ...။

သိခ်င္လွၿပီ..။

သူ.. ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်မ သိခ်င္လွပါသည္။

***

ႏိႈးစက္ျမည္သံေလးတစ္ခုနဲ႔ က်မရဲ႕မနက္ခင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ပထမဆံုး က်မေခါင္းထဲ၀င္လာေသာ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ က်မ ဒီေန႔ သင္တန္းတက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သည္သင္တန္းကို အလြန္အမင္း တက္ခ်င္သျဖင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေျဖၿပီးသည့္ေနာက္ေန႔မွာပင္ ၀င္ခြင့္ေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ က်မသင္တန္းတက္ခဲ့သည္မွာ တစ္လေတာင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ အတန္းထဲက သင္တန္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ က်မခင္မင္ရင္းႏွီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္ အ၀တ္အစားကို ေရြးခ်ယ္ေနမိသည္။ ဘာ၀တ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ က်ပ္က်ပ္ေလးနဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ပံုစံ ၀တ္ရေအာင္လည္း က်မရုပ္ရည္က စတုိင္မိမိႏွင့္ ေခတ္ဆန္သည့္ ရုပ္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ (ေခတ္မဆန္ေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ လန္ေနေအာင္ ၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို က်မဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္ပါ။) ဒါဆို စကတ္ေလး ၀တ္ရမည္လား။ စကတ္ႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ က်မပံုစံႏွင့္ လိုက္ဖက္မည္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေကာင္းမည္ထင္ေသာ အက်ီႏွင့္စကတ္ကို တြဲဖက္၀တ္ဆင္လိုက္သည္။

ေမေမျပင္ေကၽြးေသာ မနက္စာကို စားေသာက္ၿပီးေနာက္ လိုက္ပို႔မည့္ကားကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သည္ေန႔မွပဲ ကားဆရာ ဦးေလးၾကီးက ေနာက္က်ေနသည္။ က်မက အတန္းထဲကို သူမ်ားထက္ အရင္ေရာက္မွ ေက်နပ္တတ္သူ။ ဆရာစာသင္ေနမွ ၀င္ရမည့္အေရးကိုေတြး၍ က်မေသမေလာက္ ရွက္လွပါသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မေစာင့္ႏုိင္သည့္ အတိုင္းအတာကလည္း လြန္ေနၿပီ။ အျမန္ဆံုးသြားႏိုင္မည္ဆိုရင္ေတာင္ ယခုသြားကာမွ မီရံုက်ေပမည္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည့္အတိုင္း က်မထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ က်မ တကၠစီႏွင့္ပဲ သြားေတာ့မည္ဟု ေမေမ့ကို ေျပာရမည္ေလ။ ေမေမ့အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖုန္းကိုကိုင္ကာ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့သည္။

တကၠစီေပၚေရာက္သည္မွ မၾကာေသး..။ က်မဖုန္းမွ အခ်က္ျပသံေလး ျမည္လာသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ သြင္းထားသည့္အသံေလးမို႔ က်မမွတ္မိေနပါသည္။ က်မထံသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ မတ္ေစ့ဂ်္ပို႔ေနျပီ။

` Have a nice day, thansin.
with love,´

ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မ မသိေသာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု..။ က်မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားပါသည္။ က်မဖုန္းနံပါတ္ကို သိေသာသူမ်ားမွာ လက္ခ်ိဳးေရ၍ေတာင္ ရႏိုင္ပါသည္။ သူ.. ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မည္နည္း။ ပထမေတာ့ ဖုန္းမွားပို႔သည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ဖုန္းမွားပို႔သည္ ဆိုရေအာင္လည္း က်မနာမည္ အတိအက်ကိုက မတ္ေစ့ဂ်္ထဲမွာ ပါေနသည္။ ဒါ့အျပင္ သည္ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ က်မထံ မတ္ေစ့ဂ်္ပို႔ေနသည္မွာ ဒီေန႔ႏွင့္ဆို သံုးရက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ က်မ ခံစားခ်က္ေရာင္စံုကို တျပိဳင္နက္ထဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘယ္သူမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴးရသည္။ မသိေသာလူတစ္ေယာက္က (ကိုယ့္နာမည္အတိအက်ျဖင့္) မတ္ေစ့ဂ်္ပို႔ေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးပီသစြာ အနည္းငယ္ဂုဏ္ယူခ်င္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်မသည္ ထူးျခားစြာ ေခ်ာေမာလွပသူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။

က်မစီးလာေသာ ကားေလးသည္ အရွိန္ျမန္ျမန္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားေနပါသည္။ က်မစိတ္ထင္ေတာ့ က်မအိမ္က ကားထက္ပင္ ပို၍အရွိန္ျမန္လွေပသည္။ ကားမွန္ဖြင့္ထားသျဖင့္ မနက္ေစာေစာ ေလစိမ္းသည္ က်မမ်က္ႏွာအား စိမ္းသက္စြာ တိုက္ခတ္ေနပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးလာခဲ့သျဖင့္ က်မကိုယ္ခႏၶာမွာ အနည္းငယ္ ေအးစက္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကားမွန္တင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ က်မစိတ္ကူးမရွိပါ။ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလေတြႏွင့္အတူ သူ.. ဘယ္သူလဲဆိုတာ စဥ္းစားရသည္မွာ က်မအတြက္ တမ်ိဳးစိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းေလသည္။

ကားရပ္သြားေတာ့မွ က်မသတိထားလိုက္မိသည္။ တကၠစီက က်မတို႔သင္တန္းေရွ႕ကို ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ခါတိုင္း နာရီ၀က္ၾကာေအာင္ သြားရေသာ အသြားခရီးသည္ ယခုေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္သာ ၾကာသလိုလို..။ က်သင့္ေငြကို ထုတ္ေပးၿပီး သင္တန္းရွိရာ အေဆာက္အဦးထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ၀င္ေပါက္မွာ ေစာင့္ေနေသာ ဦးေလးၾကီးက က်မကို ျမင္သည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

` good morning!!! ´

က်မ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚထပ္သို႔ ဆက္တက္လာခဲ့သည္။ က်မေရာက္သြားေတာ့ သင္တန္းစရန္ ၁၀မိနစ္သာသာ လိုေတာ့သည္။ အျခားအတန္းက သင္တန္းသားေတြကလည္း သူတို႔အခန္းေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လို႔..။ အနည္းငယ္က်န္ေသာ အခ်ိန္မ်ားအား ထိုသူေတြကို အကဲခတ္ရင္းႏွင့္သာ ကုန္ဆံုးလိုက္ပါသည္။ က်မလွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သြားၿပီး က်မထက္ လယ္ဗယ္တစ္ခု ပိုျမင့္ေသာ အတန္းမွ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္က က်မအား ျပံဳးျပသည္။ သူမ်ား ျဖစ္မလား..။ က်မေတြးၾကည့္မိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္က်မ မည္သို႔မွ် မခန္႔မွန္းတတ္ပါ..။

<ဆက္ရန္>