ေက်ာင္းအပ္ျခင္း

က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္ ေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာ အခုဆိုရင္ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ကုန္ဆံုးေနၿပီမို႔ ၇ရက္ေန႔မွာ က်မေက်ာင္းျပန္ တက္ရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီ့အခါ အရင္ကလို ပို႔စ္ေတြကို ခပ္စိပ္စိပ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အရင္ကလို အၿမဲတမ္း မလာျဖစ္ခဲ့ရင္ ၾကိဳတင္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းက ေခ်ာ္သြားျပန္ၿပီ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မေန႔က က်မ ေက်ာင္းသြားအပ္ပါတယ္။

က်မတို႔ မူလတန္းကေန အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူအထိေတာ့ ေက်ာင္းအပ္တာက မိဘေတြရဲ႕ တာ၀န္လိုပါပဲ။ က်မကေတာ့ အေမေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္၊ စာအုပ္၀ယ္ဖို႔အတြက္ အေမကတန္းစီတာကို ရပ္ေစာင့္လိုက္နဲ႔ပဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အပ္ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မက ဆရာမေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာျပရံုေလာက္ပါပဲ။ အတန္းၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် မိဘေတြရဲ႕ ေက်ာင္းအပ္ျခင္းအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈက နည္းပါးလာပါတယ္။

အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ က်မက ဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းအပ္ရတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္လာပါၿပီ.။ ေမေမက ေနာက္ကလိုက္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ ေပးရံုပါပဲ။ က်မပဲ ေဖာင့္ျဖည့္၊ က်မပဲ တန္းစီနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တာ၀န္ယူတတ္လာပါတယ္။ လူၾကီးဆန္လာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပထမႏွစ္တက္ရျပန္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေမေမက လိုက္အပ္ေပးပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခုတတိယႏွစ္ ေက်ာင္းအပ္ရမယ့္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အသက္လည္း ၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီ ေဆးရံုလည္း ဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီလို႔ ယူဆရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ျခင္းမွာ မိဘကိုပဲ အရမ္းမွီမခိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကို အေမကိုမေခၚဘဲနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပဲ သြားလိုက္ပါတယ္။ (ေမေမကလည္း အလုပ္အရမ္းမ်ားတာကို)

အိမ္ကလည္း လိုက္မပို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ တကၠစီပဲ စီးသြားရတာေပါ့။ ေက်ာင္း၀ကိုေရာက္တာနဲ႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ခြဲေနရတဲ့ေက်ာင္းကေလးက က်မကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၾကိဳဆိုေနပါရဲ႕။ တကၠစီကလည္း ေက်ာင္း၀မွာပဲ ရပ္ေပးေတာ့ ေက်ာင္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေရးရာက စတုတၳထပ္မွာဆိုေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ပဲ တက္ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေဖာင္၀ယ္၊ ေဖာင္ျဖည့္၊ ဓာတ္ပံုကပ္။ ၿပီးေတာ့လည္း မရေသးဘဲ ေမာ္ကြန္းထိန္းရုံးခန္းကို ေျပးရျပန္ေရာ။ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ပထမႏွစ္ေတြကို မိဘပါမွ ရေပမယ့္ က်မတို႔ကိုေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ထင္တယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္း လက္မွတ္ထိုးၿပီးတာနဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ေငြစာရင္းဌာနကို သြားရျပန္ေရာ။

အဲဒီ့မွာ စရစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေမာ္ကြန္းထိန္းကေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုးေပးေပမယ့္ အဲဒီ့ေငြစာရင္းဌာနက ၀န္ထမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ သူတို႔ေတာင္းတာက တစ္ေသာင္းေျခာက္ရာ။ အတိအက်ေပးရင္လည္း မႀကိဳက္ျပန္ဘူး။ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ သူတို႔က ျပန္မအမ္းခ်င္တာဗ်။ နည္းနည္းေလး စုတ္ေနရင္လည္း ျပန္လဲခိုင္းေသးတာ။ ဒီေလာက္ရစ္တာေတာင္ အားမရေသးဘဲ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ခ်င္းစီရဲ႕ နံပါတ္ကိုေရးေပး ရေသးတယ္။ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္လိုက္လုပ္ေပးရတာ လူကလည္း စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ ေရကလည္း တအားဆာနဲ႔။ ဒါေတာင္ သူတို႔က နည္းနည္းေလးမွေတာင္ ျပံဳးေပးေဖာ္မရဘဲ က်မတို႔ကို ေဆာင့္ေအာင့္ေနေသးတယ္။ သူပိုက္ဆံေရေနတုန္း က်မမွာ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းမရွဴရဲဘဲ ဘာမ်ားထပ္ရစ္မလဲနဲ႔ စိတ္ပူေနရေသးတယ္။ သူကရၿပီဆိုေတာ့မွပဲ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

ဒါေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ျဖတ္ပိုင္းကိုယူၿပီးတာနဲ႔ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္၊ ေက်ာင္းသားေရးရာကို စာရြက္သြားျပန္အပ္နဲ႔ အားလံုးလည္းၿပီးေရာ လူကေျခကုန္လက္ပမ္း က်ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္ စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ေဆာင္ရဲ႕ စတုတၳထပ္ကို တက္ရေသးတယ္။ စာအုပ္၀ယ္ၿပီးတာနဲ႔ က်မလည္း အိမ္တန္းျပန္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူကေျခေထာက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေထာက္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကို မေခၚလာမိတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာင္းအပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။