ထိုေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ စာက်က္လိုက္ႏွင့္ ကုန္လြန္ေနေသာ က်မရဲ႕တစ္ေန႔တာ အလုပ္မ်ားတြင္ မည္သူ႔၏ခိုင္းေစခ်က္မွ မပါ၀င္ဘဲ တာ၀န္တစ္ခု ပိုလာခဲ့ပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကိုရွာရျခင္းပါပဲ။ တေန႔တေန႔ `သူမွေက်ာင္းတက္ပါ့မလား´ ဆိုတဲ့အေတြးက က်မကိုႏွိပ္စက္လ်က္ရွိပါသည္။ က်မရဲ႕ ဒီအေတြးေတြက သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို ေတြ႕ရမွပဲ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါသည္။ သူ႔ကို မေတြ႔ရတဲ့ က်မရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားသည္ ဟာတာတာၾကီး ျဖစ္လ်က္ ေျခာက္ေသြ႕ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ကုန္ဆံုးေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တေန႔တျခား တိုးတုိးလာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကို သူရိပ္မိလာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ က်မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါသည္။
သူ႔အေပၚ က်မရဲ႕ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူသတိထားမိတဲ့ေန႔ကိုေတာ့ က်မမွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ပါသည္။ က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္ရဲ႕ လူသြားစၾကၤမွာ ျဖစ္သည္။ အဲဒီ့ေန႔က ေနာက္က်မွေရာက္ေလ့ရွိသည့္ က်မတို႔ေက်ာင္းကားက ေစာေရာက္ေနသည္။ ေက်ာင္းကားရပ္သည့္ေနရာႏွင့္ က်မတို႔ဒုတိယႏွစ္အေဆာင္မွာ အတန္ငယ္လွမ္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်မႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ လူသြားစၾကၤကလည္း သံုးေယာက္ေလာက္သာ ေဘးတိုက္ယွဥ္၍ သြားႏိုင္ေလသည္။ မနက္ေစာေစာလည္း ျဖစ္သျဖင့္ လူသြားလူလာလည္း ကင္းရွင္းေနသည္။
တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ စၾကၤလမ္းအတိုင္း ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ရာ အမွတ္မထင္ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားသည္။ က်မေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. သူ။ သူ႔ကိုေတြ႕လိုက္ရတာႏွင့္ ရင္ထဲက တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာသည္။ ေျခဖ်ား၊လက္ဖ်ားေတြပင္ ရုတ္တရက္ ေအးစက္လာ၏။ အံ့ၾသစိတ္နဲ႔ က်မရဲ႕မ်က္လံုးေတြက သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လို႔။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ က်မရဲ႕ရင္ခုန္သံကို သူမ်ားၾကားသြားေလမလား စိုးရိမ္ရပါသည္။ က်မရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ခံစားခ်က္ကို ဖံုးကြယ္ႏိုင္ရန္ ေခါင္းကိုငံု႔ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ က်မေနာက္က်သြားခဲ့ပါသည္။ က်မရဲ႕ျမတ္ႏုိးတြယ္တာမႈကို သူေကာင္းေကာင္းၾကီး ရိပ္မိသြားခဲ့ၿပီ။
ထို႔ေနာက္ သူက `ေဆာရီး´လို႔ေျပာၿပီး လွစ္ခနဲတစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထိုအျပံဳးက က်မရဲ႕တြယ္တာမႈအတြက္ ေလွာင္သြားျခင္းလား။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဂုဏ္ယူျခင္းလားဆိုတာကို ေသခ်ာမခြဲျခားႏိုင္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ည့ံဖ်င္းခ်က္လို႔ပဲ ေျပာရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ပဲျပံဳးျပံဳး ခပ္တည္တည္ေနေလ့ရွိေသာ သူ႔ထံမွ ရရွိသည့္ထိုအျပံဳးကိုပင္ က်မအရမ္းတန္ဖိုးထားပါသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ အရင္တုန္းက မစဥ္းစားခဲ့မိသည့္ အေၾကာက္တရားတစ္ခု က်မမွာ တိုးလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအရာက သူႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုရမွာ ျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းသည္ အလြန္ပင္ ေလးနက္ပါသည္။ အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ေပးႏိုင္ေလသည္။ က်မခိုးၾကည့္ေနသည္ကို မိသြားသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ က်မအေပၚ စိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္မ်ားက က်မကိုအထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစပါသည္။ သိကၡာတရားကို အလြန္တန္ဖိုးထားေသာ သူ႔အတြက္ က်မက တန္ဖိုးနည္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွာကို အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေပၚ ထားရွိေသာ က်မ၏သံေယာဇဥ္ေတြကိုေတာ့ မရုပ္သိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူနဲ႔က်မက နီးလည္းမနီးလြန္း၊ ေ၀းလည္းမေ၀းလြန္းေသာ အေနအထားမွာပဲ ရပ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။
သူကေတာ့ တခါတေလ အသိအမွတ္ျပဳသလို ၾကည့္လိုက္၊ တခါတေလ ဂရုမစိုက္သလုိ ေနလိုက္ႏွင့္ က်မအေပၚ ႏွိပ္စက္လ်က္ရွိပါသည္။ သူ႔ရဲ႕အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ရသည့္ေန႔မ်ိဳးတြင္ က်မသည္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္၍ ဥေပကၡာျပဳမႈကို ခံရသည့္ေန႔တြင္ေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ က်မေမ့လုနီးနီးျဖစ္ေနေသာ မိန္းမသားမာနက တဖန္ျပန္ေပၚလာ၍ သူ႔အားနာၾကည္းရပါသည္။ ထိုနာၾကည္းမႈေၾကာင့္ သူ႔အားေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း က်မရဲ႕အခ်စ္ကေတာ့ သူ႔အားအတိုင္းအဆမရွိေသာ သည္းခံမႈမ်ားကို ေပးေနပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မာနႏွင့္ အခ်စ္ကို အေျခခံ၍ က်မရဲ႕ဦးေႏွာက္နဲ႔ႏွလံုးသားသည္ အႏိုင္မခံ၊အရံႈးမေပးဘဲ တိုက္ခိုက္လ်က္ရွိပါသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သည့္ျပိဳင္ပြဲမ်ိဳးတြင္မဆို အႏိုင္အရံႈးဟူ၍ ရွိသကဲ့သို႔ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလံုးသား၏ တိုက္ပြဲမွာလည္း ကာယကံရွင္က်မ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါဘဲႏွင့္ အေျဖေပၚသြားခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔က မနက္အိပ္ရာ ႏိုးကတည္းက သူ႔ကိုပဲ သတိရေနမိသည္။ အဲဒီ့ကတည္းက ဒီေန႔ တခုခုေတာ့ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မၾကိဳတင္ေတြးမိခဲ့သင့္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်မကေတာ့`သူ.. က်မကို သတိရေနလို႔ျဖစ္မယ္ ´လို႔ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိခဲ့ပါသည္။ ေရွ႕မွာျဖစ္လာမယ့္ ကံၾကမၼာကို မသိဘဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ေပါ့.။
ေက်ာင္းေရာက္လို႔ က်မအတန္းထဲကို ၀င္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ theaterရဲ႕ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေနေသာ စံုတြဲတစ္တြဲကို က်မေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ရင္ထဲမွာတစ္ခ်က္ေအာင့္သြားၿပီး က်မဆုေတာင္းလိုက္သည္။ `က်မ လူမွားတာပဲ ျဖစ္ပါေစ´ လို႔ေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်မရဲ႕ဆုေတာင္း မျပည့္ႏိုင္သည္ကိုေတာ့ က်မရဲ႕ႏွလံုးသားက သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်မစြဲလန္းရေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ က်မစၿပီးသတိထားမိတုန္းကလို ေအးစက္စက္အေနအထား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာႏွင့္ သူ႔ေကာင္မေလးကို စိုက္ၾကည့္လို႔..။
အခ်စ္သည္ အလြန္တရာ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မိမိတို႔ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အၾကံဳေပၚမူတည္၍ အခ်စ္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကေလသည္။ က်မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ. ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုသာ ျဖစ္ပါသည္။
***
`ဆရာမ´
အေတြးေတြနဲ႔ ျငိမ္သက္သြားေသာ က်မကို ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူတို႔လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရင္းမွ နားမလည္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးျမန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ က်မအားႏႈတ္ဆက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အစုလိုက္ျဖင့္ ျပန္သြားၾကေလသည္။
9 comments:
ဟင္း ဇာတ္လမ္းကလည္းေနာ္။ ျဖစ္ရတယ္။ သနားပါတယ္ေနာ္ တိတ္တိတ္ေလးခ်စ္ရတာကလည္း။ သဲေရးထားတာ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဇာတ္အိမ္တကယ္ခိုင္တယ္။
ေၾသာ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလို ကိုး ဆရာမက အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီတုန္း
:D
ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလးလား .. ျဖစ္တတ္တဲ့အေၾကာင္းေလးပဲ .. ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္.. အားေပးပါတယ္ ေနာ္ . .
သဲေရ...မ်က္၀န္းတစ္စံု ဇာတ္သိမ္းေလးက လွလိုက္တာ...အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ မရလိုက္တဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စံု ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ဆိုခ်က္ေလးက ရင္ထဲကို တကယ္ထိသြားၿပီ သိလား ...။
သဲက အေတာ္စာေရးေကာင္းတာဘဲ။ အားေပးေနမယ္ေနာ္။
အခ်စ္သည္ အလြန္တရာ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မိမိတို႔ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အၾကံဳေပၚမူတည္၍ အခ်စ္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကေလသည္။ က်မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ. ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုကိုအခုတိုင္သိမ္းထား
ႏူိင္ၿပီးခံစားခ်က္ေတြဖြင့္အံခ်ပစ္တာလည္းအခ်စ္ဘဲေပါ့
ညီမေလးေရ......
ဇာတ္လမ္းေလးက ရင္နင္႔စရာေလးပါလား
သဲက ၀တၳဳေရးတာလဲမိုက္တယ္
အခ်စ္ကို ခံစားထားတဲ႔ပံုေလးလဲႀကိဳက္တယ္
အားေပးေနတယ္ေနာ္
အပိုင္း ၁ ျပီးကတည္းက ဖတ္ခ်င္ေနတာမွ အရမ္းပဲဗ်။ ခုမွ လာဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္ရတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ ခ်စ္ေသာသူ သိႏုိင္ပါေစ ေမပ်ိဳေရ။ ငိုေတာ့ ငိုေနနဲ႔ေနာ့ :P
Post a Comment