ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့ေပါက္ကြဲသံ

ႏွလံုးသားတိုင္း လႈပ္ရွားတတ္ေပမယ့္
ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွားလိမ့္မယ္
မင္းမယံုရင္ ရွာၾကည့္စမ္း
ဒီေလာက္ လူေတြ အမ်ားၾကီးမွာ
စာနာတတ္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိမလဲလို႔
တိမ္ေတြရဲ႕မ်က္ရည္ကို
မိုးရြာတယ္လို႔ မင္းေျပာႏိုင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ရင္ထဲက ငိုသံေတြကိုေတာ့
ဘယ္လိုေတးဂီတသံနဲ႔မ်ား ဖံုးလႊမ္းမလဲ
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔
လာလာျပံဳးမျပစမ္းနဲ႔
ဒီအျပံဳးေတြကို တံု႔ျပန္ျပံဳးရမွာ ငါရြံရွာလြန္းလို႔ပါ
ငါ ပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ့ မိုးျပာေရာင္အိပ္မက္ေတြကို
မင္းဖိနပ္နဲ႔ မနင္းေခ်ခ်င္နဲ႔
မင္းဖိနပ္ပဲ စုတ္ျပတ္သပ္သြားမယ္
ငါ့အိပ္မက္ေတြကေတာ့ သူတို႔အရွင္သခင္ `ငါ့´ကို
အျမဲဦးညႊတ္ေနမွာပဲ
ငါ့ေသြးေၾကာထဲက ေသြးေတြကို
ရဲလြန္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
ေဖာက္ထုတ္ပစ္ႏိုင္တယ္
ဒါေပမယ့္
ကဗ်ာဖြဲ႔မယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့
ျပက္ရယ္မျပဳလိုက္နဲ႔
ရင္ထဲက အစိုင္အခဲေတြက
အခ်ိန္မေရြး မီးထေတာက္မွာစိုးလို႔ပါ
တစ္ခါေလးရံႈးဖူးရံုနဲ႔
ဘ၀ဆိုတဲ့ၾကိဳး၀ိုင္းက ႏုတ္ထြက္ရမယ္လို႔
ဘယ္သူမွ မေျပာဘူး
အႏိုင္ဆိုတာ အရံႈးကစတယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္
ဘ၀ဆိုတာ ေရးၿပီးသား၀တၳဳဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔
ငါ့အိပ္မက္ကို မဖ်က္ခ်င္နဲ႔
ၾကိဳးစားရင္ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ငါယံုတယ္
ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ငါ့သက္တမ္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္္စမ္း
လဲက်ခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ထႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ျမင္ရလိမ့္မယ္
ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ အားနည္းေနတယ္ဆိုၿပီး
ဖိႏွိပ္ခ်င္တဲ့စကားေတြ ခဏခဏလာလာမေျပာစမ္းနဲ႔
မင္း ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရမွာ
ငါ. စာက်က္ပ်က္တယ္။