ဘယ္သူပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ...

ဒီသီခ်င္းေလးကေတာ့ က်မအႏွစ္သက္ဆံုး သီခ်င္းေတြထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ NGIIK မွအဆိုေတာ္ ႏွစ္ေယာက္က ပံုစံႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဆိုထားတာပါ။ မိ္န္းကေလးအဆိုေတာ္ကေတာ့ ေမစံပါယ္ညိဳပါ။ ေယာက်္ားေလးအဆိုေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိလို႔ သိတဲ့လူရွိရင္ ေျပာျပေပးပါဦးေနာ္။ သီခ်င္းေလးနာမည္က ေဘးစကားပါ။

ကုိယ္တို႔ႀကားက လြဲေခ်ာ္မႈေလးမ်ား အေျခအေနမ်ားက တမ်ိဳးစီ ကာစီးထား... စိတ္ခ်ကြာ အတားအဆီးမ်ားလည္း မင္းအတြက္ ေက်ာ္ျဖတ္မွာ... ကိုယ္နဲ႔မင္းအခ်စ္ေတြ ခိုင္ၿမဲလည္း ဒီဘ၀က ခ်စ္ေနလို႔ မၿပီးဘဲ နားလည္မႈေလးမ်ားနဲ႔...

ေဘးစကားေတြကို မယံုနဲ႔ကြာ အားလံုးဟာ အနာဂတ္မွာ မင္းတစ္ေယာက္ကိုသာ ခ်စ္လြန္းေတာ့ကြာ ေ၀းလို႔မျဖစ္ဘူးေလ မင္းနဲ႔တူတူ ဒီဘ၀မွာ ခ်စ္ခြင့္ႀကံဳဆံုဖို႔ရာ အနားမင္းေနပါ ဒီအဆံုးတသက္တာ စကၠန္႔တိုင္းေပါ့ မင္းအနားေနခ်င္တာ

အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက တမ်ိဳးစီကာစီးလည္း ခ်စ္ခဲ့ႀကတဲ့ရက္ေတြ မၿပိဳလဲဘဲ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ မင္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူးကြာ … ကိုယ္နဲ႔မင္းနဲ႔ ထားရွိခဲ့တဲ့ ကတိေတြလည္း ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ တို႔အတူ လက္တြဲၿမဲ ကိုယ့္ကမာၻသစ္ေလးနဲ႔…

ေဘးစကားေတြကို မယံုနဲ႔ကြာ အားလံုးဟာ အနာဂတ္မွာ မင္းတစ္ေယာက္ကိုငါ ခ်စ္လြန္းေတာ့ကြာ ေ၀းလို႔မျဖစ္ဘူးေလ မင္းနဲ႔တူတူ ဒီဘ၀မွာ ခ်စ္ခြင့္ႀကံဳ ဆံုဖို႔ရာ အနားမင္းေနပါ ဒီအဆံုးတသက္တာ စကၠန္႔တိုင္းေပါ့ မင္းအနားေနခ်င္တာ…

ကိုယ္တို႔ႀကားက လြဲေခ်ာ္မႈေလးမ်ား အေျခအေနမ်ားက တမ်ိဳးစီ ကာစီးထား…စိတ္ခ်ကြာ အတားအဆီးမ်ားလည္း မင္းအတြက္ ေက်ာ္ျဖတ္မွာ… ကိုယ္နဲ႔မင္းနဲ႔ အခ်စ္ေတြခိုင္ၿမဲလည္း ဒီဘ၀က ခ်စ္ေနလို႔ မၿပီးဘဲ နားလည္မႈေလးမ်ားနဲ႔…

(ေဘးစကားေတြကို မယံုနဲ႔ကြာ အားလံုးဟာ အနာဂတ္မွာ မင္းတစ္ေယာက္ကိုငါ ခ်စ္လြန္းေတာ့ကြာ ေ၀းလို႔မျဖစ္ဘူးေလ… မင္းနဲ႔တူတူ ဒီဘ၀မွာ ခ်စ္ခြင့္ႀကံဳ ဆံုဖို႔ရာ အနားမင္းေနပါ ဒီအဆံုးတသက္တာ စကၠန္႔တိုင္းေပါ့ မင္းအနားေနခ်င္တာ…) ၂

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ေမစံပါယ္ညိဳဆိုထားတာပါ။ download လုပ္ၿပီး နားေထာင္ႀကည့္ေနာ္။
http://www.mediafire.com/?2lk14w0ztbn

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ေယာက်္ားေလး အဆိုေတာ္ပါ။ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေျပာျပေပးပါဦးေနာ္။

http://www.mediafire.com/?3quymuyjjxm

ဘယ္သူဆိုတာ ပိုနားေထာင္လို႔ ေကာင္းလဲဆိုတာ ေျပာျပသြားႀကဦးေနာ္…

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

စာမေရးျဖစ္တဲ့ဒီေန႔မွာ

မိုးလင္းၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက သူ႔အလိုလို ပြင့္လာတယ္…။ ပထမဆုံး အေတြးထဲ ၀င္လာတာကေတာ့ ဒီေန႔စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးရမယ္လို႔ေပါ့…။ က်မစာမေရးျဖစ္တာ ႀကာေနၿပီ မဟုတ္လား…။ tagရာသီ စကတည္းက ဆိုပါေတာ့…။ tagတာေတြပဲ ေရးေနခဲ့တာေလ…။ အေတြးေတြကို ေမ့ထားခဲ့တာ ႀကာပါၿပီ…။ အေတြးကို မေရးဘဲ ေရးရမယ့္ေခါင္းစဥ္ကိုပဲ ေတြးေနခဲ့တာပါ…။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ နတ္ကေလးက စီေဘာက္စ္မွာ လာေအာ္သြားပါေရာ…။ ကိုယ္တိုင္ေရးေလးလည္း ေရးပါဦးတဲ့…။ သူေျပာမွပဲ tagအိပ္မက္ရွည္က လန္႔ႏိုးေတာ့တယ္…။ ငါ့အေတြးနဲ႔ မေရးတာေတာင္ ႀကာခဲ့ေရာေပါ့ ဆိုၿပီးေလ…။ ဒါေပမယ့္ မေတြးတာ ႀကာလို႔နဲ႔တူတယ္…။ ရွိေနက် အေတြးေတြက က်မကို လက္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္…။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာအေတြးမွကို က်န္မေနေတာ့ပါဘူး…။

ႏုိးႏိုးခ်င္း စဥ္းစားမရေသးလို႔နဲ႔ တူပါတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကိုခဏေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္…။ စိတ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာ့ထားေလွ်ာ့ထား စာေရးရမယ္ဆိုတဲ့အသိက ၀င္ေနျပန္ေရာ…။ ဒီလိုနဲ႔ သြားတိုက္ရင္းနဲ႔လည္း စဥ္းစားေနတာပဲ…။ သူမ်ားေရးထားတာပဲ တင္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား…။ သီခ်င္းေလးေတြပဲ တင္ရင္ေကာင္းမလား… နဲ႔ စဥ္းစား၊ စဥ္းစား…။ ဘယ္လိုပဲ စဥ္းစား စဥ္းစား အေတြးေတြက ေပကပ္ကပ္နဲ႔ က်မဆီ ေရာက္မလာပါဘူး…။ သနပ္ခါးေသြးရင္းနဲ႔ ေတြးေနျပန္ေတာ့လည္း အေတြးလြန္ၿပီး ကို္ယ့္လက္ကိုယ္ေတာင္ သနပ္ခါးတုံုးနဲ႔ ဖိမိျပန္ေရာ…။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေတာ့လည္း ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခ်ိန္မို႔လို႔ စာေရးရမယ့္ကိစၥကို ေမ့ထားလိုက္ပါတယ္…။

မနက္စာစားရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ…။ က်မအခုအထိ ဘာမွကို မယ္မယ္ရရ မေတြးရေသးပါဘူး…။ ဘာေရးရမွန္းကို မသိဘဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနပါေရာ…။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္မ်ား ကုန္ႀကမ္းေလးေတြ ရမလားဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ အင္တာနက္ကို သံုးမိျပန္ပါတယ္…။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ခိုင္းစရာမလိုတဲ့ က်မရဲ႕လက္ေတြက ဂ်ီေတာ့ကို ၀င္လိုက္ပါၿပီ…။ ဂ်ီေတာ့ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း….

.....ဟိုင္း…. ဟိုင္း….
....ေမာနင္း…..
.......ဘာညာသာရကာ....
…ေနႀကာ ကြာစိ......
………ဟိုဟိုဒီဒီ..…….
....မေတြ႔တာႀကာေပါ့…
………………..

စတာေတြနဲ႔ က်မရဲ႕အခ်ိန္ေတြက က်မကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားႀကျပန္တယ္…။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အားငယ္လာတယ္…။ အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတဲ့လူကေရး…။ ပံုေလးေတြ တင္တဲ့လူကတင္နဲ႔….။ က်မဘေလာ့ဂ္ေလးကို တျဖည္းျဖည္း သနားလာတယ္…။ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ရွာမွာပဲ…။ သူ႔ရဲ႕သခင္ က်မက စာလည္းမေရးဘဲနဲ႔ သူ႔ကိုပစ္ထားမိေနျပန္ေရာ…။ စာေရးဖို႔ ကုန္ႀကမ္းလည္း မရဘဲ အားေတာင္ငယ္လာေသးတယ္…။ ဒါနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ထဲက အျမန္ျပန္ထြက္…။ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္ၿပီး စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္တယ္…။ အေတြးေတြကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူးေလ…။ အေတြးေတြကို ဆုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အာရံုစုစည္းေနတုန္း ရွိေသးတယ္…။

ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင့္အခ်စ္ကိုကြယ္….. ႀကင္နာပါရက္နဲ႔ လမ္းခြဲမွာ…

အာ…။ ဖုန္းလာေနၿပီ…။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး ျပန္ခ်မယ္ဆိုၿပီး လွမ္းကိုင္လုိက္တယ္…။

...ဟယ္လို….
...သဲလား..။
အင္း… ဟုတ္တယ္ သီရိေျပာ…
ငါတို႔ရုပ္ရွင္သြားႀကည့္မလို႔…( ငါ့ကိုေခၚေတာ့မယ္ ဒုတ္ခပဲ )
ေႀသာ္.. ဟုတ္လား…
အဲဒါ နင္လိုက္ရမယ္ေနာ္.. ငါလက္မွတ္ႀကိဳမွာၿပီးသား..(ဟိုက္ ေသၿပီ)
အင္… ငါသြားစရာ…
အမယ္ လာလိမ္မေနနဲ႔… ငါနင့္အေမကို ေမးၿပီးၿပီ ( မလိုက္ခ်င္ပါဘူးဆို)
……………..
နင္မလိုက္ရင္ ငါတို႔ကို မခင္လို႔ဘဲ ( မခင္ဘူးေဟ့.. မခင္ဘူး )
အင္း အင္း ဘယ္ေတာ့လဲ….
အခုေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲပြဲ… နင္အခုပဲ လာခဲ့ေတာ့ (ဟာ စာလည္းေရးရေသးဘူး.)
...အင္း….

နာရီႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁နာရီထိုးေနၿပီ…။ က်မ ထမင္းလည္း မစားရေသးဘူး…။ ဒါနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ထမင္းစားလိုက္တယ္…။ ထမင္းစားေနရင္းလည္း စဥ္းစားတာပဲ…။ ေတြးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေမ့ၿပီးေရကိုေတာင္ သြား၀ါးမိေသးတယ္…။ အဲ့လို.. အဲ့လို…။ လိုက္ပို႔မယ့္လူလည္း မရွိတာနဲ႔ အမေတာ္Helenaကို ေခၚၿပီး တကၠစီပဲ ငွားရပါေတာ့တယ္…။ တကၠစီငွားေတာ့လည္း ေယာက်္ားေတြတန္မယ့္ တကၠစီလုငွားေနလို႔ စိတ္တိုရျပန္ေရာ…။ ဒီႀကားထဲ ေစ်းကိုမတန္တဆေတာင္းေတာ့ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး အကုသိုလ္မ်ားရပါေသးတယ္…။ က်မတို႔က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီေစ်းမရရင္ မလိုက္ဘူးဆိုေတာ့မွပဲ ေစ်းတည့္သြားေတာ့တယ္…။

ကားေပၚမွာလည္း စဥ္းစားတယ္ ေတြးတယ္…။ ေတြးတယ္ စဥ္းစားတယ္…။ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး သမၼတရံုသာ ေရာက္သြားတယ္…။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွကို မရွိေတာ့ဘူး…။ ကားျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး ေလတိုက္ခံလိုက္ေတာ့ ေခါင္းမူးသြားတာပဲ အဖတ္တင္တယ္…။ ရံုထဲေရာက္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရွာရတာနဲ႔ပဲ ဘာမွေတြးခန္းကို မေရာက္ေတာ့ဘူး…။ ရုပ္ရွင္စျပေတာ့မွပဲ ဇာတ္ကားနာမည္ကို သိေတာ့တယ္…။ ၀ကၤပါအျခစ္ႏွင့္သူ၏ခ်စ္ကိုကိုခ်စ္ တဲ့…။ အျခစ္က က်မစာလံုးေပါင္း မွားလို႔ဟုတ္ဘူးေနာ္..။ နဂိုကတည္းက အဲ့လိုႀကီး ေပါင္းထားတာ…။ ရုပ္ရွင္ကလည္း ရီေနရတာနဲ႔ အေတြးဆိုတာ မရွိလိုက္ရပါဘူး…။

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ပဲ ၃နာရီခြဲေတာင္ ျဖစ္ေနေရာ…။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ပင္ပန္းလာသမွ် ခဏအနားယူရတာေပါ့…။ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္းလည္း ဟိုသီခ်င္းတင္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး…။ ဒီသီခ်င္းတင္ရ ေကာင္းႏိုးႏုိးနဲ႔…။ ပါးစပ္ကလည္း ဒါဒါ… ဒီ ဒီ လိုက္ရြတ္ေနတာေပါ့…။ နားကလည္း နားေထာင္၊ ပါးစပ္ကလည္း လိုက္ဆိုနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကလည္း အနားမေပးဘဲ စဥ္းစားေနရျပန္တယ္..။ သံစဥ္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတုန္း ရွိေသးတယ္…။

`လာႀက.. လာႀက.. သဲသဲလည္း ရွိတယ္ ´( အင္ ဘာပါလိမ့္…)

ဆက္နားေထာင္ႀကည့္ေတာ့ က်မတို႔အေဒၚေတြ လာလည္ႀကတာ ျဖစ္ေနတယ္…။ ပထမေတာ့ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မလို႔ လုပ္ေသးတယ္…။

`သဲသဲက အိပ္ေနလားေတာ့ မသိဘူး။´( ၀မ္းသာလိုက္တာ.. စကားမေျပာရေတာ့ဘူး)

ဒါေပမယ့္ က်မအႀကံကိုသိတဲ့ ေမာင္ေလးက ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္ေရာ…။

`မမသဲရွိတယ္သိလား… အေပၚမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္… ´(ဟိုက္.. ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့)

က်မလည္း အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာၿပီး…

`ေဒၚေလးတို႔ ေရာက္ေနတာလား…။ သဲက စာဖတ္ေနတာ…´ စသည္ျဖင့္ ေဖာေရွာလုပ္ရတာေပါ့…။ ေမာင္ေလးတ၀မ္းကြဲကိုလည္း စာေတြရလား ဘာလားနဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ရႊီးရႊမ္း ရတာေပါ့…။ နာရီကိုလည္း မသိမသာ တႀကည့္ႀကည့္နဲ႔…။ အခ်ိ္န္ေတြကလည္း ကုန္တာ ျမန္လိုက္တာ…။ တစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီ…။ သူတို႔ေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလဲမသိ…။ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်မဖုန္းကို ကလိခ်င္တိုင္း ကလိေနႀကတယ္…။ က်မဖုန္းေလးခမ်ာလည္း တစ္ေယာက္က သီခ်င္းတစ္မ်ိဳးဖြင့္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာင္းလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းေနရွာၿပီ…။

`ထမင္းစားပါဦးလား… ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့´ (ေမေမကေတာ့ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ေနၿပီ။ ဒီမွာက စာမေရးရေသးပါဘူးဆိုေန)

ေဒၚေလးတို႔ကလည္း ဘယ္ျငင္းမလဲ…။ ညီအမအရင္းႀကီးေတြကို…။ ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းေလးစားလိုက္၊ ေလေပါလိုက္နဲ႔ ည၉နာရီ ထိုးေနၿပီ…။ အိမ္ကလည္း သိပ္မေ၀းေတာ့ ျပန္မယ့္ပံုလည္း မေပၚေသးပါဘူး…။ ၁၀နာရီထိုးၿပီး ဟိုေမ်ာက္ကေလး(က်မေမာင္တ၀မ္းကြဲ) အိပ္ငိုက္ေတာ့မွ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ႀကေတာ့တယ္…။

က်မလည္း တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းထားသမွ်၊ အာေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ…။ ေတြးခ်င္စိတ္ ၊ ေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ….။

က်မ ဒီေန႔ စာမေရးျဖစ္ပါ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

က်မအႀကိဳက္(၂)

က်မစာမေရးျဖစ္တာလည္း ႀကာေနၿပီေနာ္။ စီေဘာက္စ္မွာလည္း ကိုယ္တိုင္ေရးေလး ေရးပါလုိ႔ လာေအာ္တဲ့လူကလည္း ေအာ္ေနၿပီေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ့ က်မႏွစ္သက္မိတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးပါရေစ။ က်မကိုယ္တိုင္ေရးကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ တင္ေပးမယ္ေနာ္။ ခြင့္လႊတ္ႀကပါရွင္။ ေခါင္းစဥ္ေလးက အႀကြင္းမဲ႔ခ်စ္ျခင္း မခ်စ္ျခင္းတဲ့။ ဆရာလူမ်ိဳးေနာ္ေရးသား ထားတာပါ။ လူတိုင္း ဖတ္သင့္တဲ့ ၀တၳဳေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ႀကည့္ႀကပါဦးေနာ္။

***

အိပဲ႔ အိပဲ႔ လွုပ္ရွားေရႊ႔လ်ားလာေသာ အမွတ္(၁)ဘတ္စ္ကားျပာသည္ ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္သို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိးဆိုက္လုိက္သည္။ ကားစက္သံ ရပ္သြားသည္ႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဆင္းသူတက္သူမ်ားစြာတို႔ျဖင္႔ တဒဂၤရွုပ္ေထြး၍ သြားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေနေသာ ဒူးယားစီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ယူမီးညွိကာ စိမ္ေျပနေျပ ဖြာရွူိက္လုိက္၏။ သူဆင္းရမည္႔႔ ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္ကို ေရာက္ဖို႔သိပ္မလိုေတာ႔ေသာ္လည္း ကားက သည္ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္မွာ ထံုးစံအတိုင္း တေထာင္႔ေလာက္ ရပ္နားဦးမွာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ႀကာဦးမည္ျဖစ္သည္။

မႏၱေလး၏ ေႏြေန႔လယ္ခင္းမို႔ သမားရိုးက် ခပ္စပ္စပ္အပူသည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္၀င္ကာ ကားထဲသို႔တိုင္ က်ဴးေက်ာ္ပူေလာင္ေန၏ ။ တစ္ခ်က္္ ေ၀႔၀ဲတိုက္ခတ္သြားေသာ ေႏြေလရူးေႀကာင္႔ ကားထဲက လူေပါင္းစံုတို႔၏ အနံ႔ေပါင္းစံုတို႔သည္ အခိ်ဳးအဆမညီမွ်စြာ ေပါင္းစပ္မိကာ တစ္ကားလံုး သင္းပ်႔ံသြားေတာ႔သည္။ ပူရအိုက္ရ နံ႔ေစာ္ရသည္႔အထဲမွာ စပယ္ယာ၏ အသံခပ္စာစာ ခပ္စူးစူးျဖင္႔ ပါစင္ဂ်ာေခၚသံေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ပါအိုက္စပ္စပ္ျဖစ္စျပဳလာ၏။

``အကိုေလးရယ္၊ ထမင္းဖိုးေလးငါးျပား၊ဆယ္ျပားေလာက္သနားပါဦး´´

ကားေအာက္က ထြက္ေပၚလာေသာ အသံခပ္ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္သည္ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘဲ ေအာက္သို႔ငံုႀကည္႔လိုက္သည္။ ေပေရမည္းသည္းေနေသာ အရြယ္မေရာက္ေသးသည္႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး ၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အစာေရစာ၀၀လင္လင္ မစားခဲ႔ရျခင္း အျဖစ္သည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ခႏၵာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေပၚလြင္ေနေတာ႔သည္။သနားကရုဏာစိတ္မ်ား ရင္မွာရုတ္ျခည္း ျဖစ္ေပၚလာေသာေႀကာင္႔ အိတ္ကပ္ထဲက အေႀကြစ အနည္းငယ္ကိုႏွိုက္ယူကာ ေရမေနေတာ႔ဘဲ ခြက္တစ္လံုးစီသို႔ မွ်၍ ထည္႔လိုက္သည္။

``ဘုန္းႀကီးပါေစ ၊ အသက္ရွည္ပါေစကြယ္ ၊ႀကံတိုင္းေအာင္လို႔ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ပါေစ၊လုိရာဆႏၵေတြလည္း တစ္လံုးတစ္၀တည္း

ျပည္႔ပါေစ´´

လူႀကီးသံျဖင္႔ ဆုေတာင္းလုိက္သံကို ႀကားမိေတာ႔မွ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္အေျခအေနကို ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္မိေတာ႔တယ္။ အသံရွင္သည္ ခုနက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး၏မိခင္ ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ရိုးရိုးမိခင္ေတာ႔မဟုတ္ရွာ။ အနာႀကီးေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာ ေ၀ဒနာသည္မိခင္တစ္ဦးမွ်သာျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစားလစ္လပ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္ေနရာတိုင္းက အသားအေရသည္ ႀကမ္းတမ္းေျခာက္ေသြ႔ကာ အေမြးအမွ်င္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲတို႔ျဖင္႔ တကယ္႔ကိုစိတ္ပ်က္စရာ။ တိမ္စြဲေနဟန္တူေသာ မ်က္စိႏွစ္လံုးစလံဳးေႀကာင္႔ ေတာင္ေ၀ွးကို အားျပဳရင္း စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင္႔ ကေလးႏွစ္ဦးေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရွာသည္။ ျမင္းကုန္းႏွီးလို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ ႏွာေခါင္း၊ငံုးစိစိ ငုတ္တိ္ုတိုျဖစ္ကာ မလွမပ မညီမညာျဖစ္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္း၊လက္ေခ်ာင္းမ်ား အစရွိသည္တို႔ကို ႀကည္႔ျပီး နွစ္ရွည္လမ်ားေရာဂါ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေနပါလွ်က္က ေဆး၀ါးကုသမႈ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ခံယူခဲ႔သူတစ္ဦးျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ဟု မင္းေဇာ္၏စိတ္ထဲမွ အလိုလို ေတြးေတာမိလိုက္သည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျဖစ္ေအာင္၊ စကားလွေအာင္ ေခၚေ၀ၚသံုးစဲြရင္ေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါ(သို႔မဟုတ္) ကိုယ္ေရျပားေရာဂါေပါ႔ေလ။ ဒိုင္းကနဲသိေအာင္ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း မညွာမတာ ေျပာဆိုရလွ်င္ေတာ႔ လက္ပရိုစီ ဒါမွမဟုတ္ကု႒နူနာေရာဂါ ။ ေရာဂါ တစ္ခုရယ္လို႔ေရာဂါ လကၡဏာေတြ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျဖစ္လာဖို႔ရာ ခဲယဥ္းႀကာေညာင္းသေလာက္ တကယ္႔တကယ္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္လည္း ျပတ္ျပတ္သားသားေပ်ာက္ကင္းဖို႔ရာ ၊သက္သာဖို႔ရာအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ႀကီးယူရေသာ ကူးစက္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒီေရာဂါကို အမွန္တကယ္ သက္သာေပ်ာက္ကင္း ေစနိုင္ေသာ ေဆး၀ါးေကာင္းမ်ားရွိေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္းႏွစ္ရွည္လမ်ား စြဲစြဲျမဲျမဲ ဂရုစိုက္ကာေသာက္သံုးဖို႔ လိုအပ္လွသည္မို႔ လူနာအမ်ားစုမွာ ေဆးေလးေသာက္လိုက္၊ မေသာက္လိုက္လုပ္ရင္း ေရာဂါကကၽြမ္းသထက္ ကၽြမ္းလာရေတာ႔သည္။ ျပီးေတာ႔ ကူးစက္ေရာဂါအမ်ားစုထဲက ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သည္ေရာဂါကသာမာန္ ကူးစက္ေရာဂါ မဟုတ္ျပန္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကႏွာေခါင္းရွံုေသာ၊ ၀ိုင္းပယ္ႏွိမ္ခ်ေသာ စည္း၀ိုင္းအျပင္ဘက္ကေရာဂါ မဟုတ္လား၊ ကိုယ္႔မွာသည္ေရာဂါမရွိဘူးပဲထား၊ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းထဲမွာ သည္လိုမ်ိိဳးေရာဂါမ်ိဳး ရွိခဲ႔ဘူးရံုမွ်ႏွင္႔ မ်ိဳးရိုးတစ္ခုလံုး အဖတ္ဆည္၍ မရေအာင္ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္းမွာ အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းရေတာ႔သည္။

ဒါေႀကာင္႔မို႔ထင္ပါရဲ႔ ။ကိုယ္႔ကိုယ္မွာ မသကၤာစရာအကြက္ တစ္ခုတစ္ေလေတြ႔ရင္ေတာင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ျဖင္႔ နုိးႏုိးႀကားႀကားလုပ္ကာ အနာႀကီးေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရး အဖြဲ႔သို႔ ဘယ္သူမွသိကၡာက်ခံျပီး လာမျပေတာ႔။ ေက်ာင္းေတြမွာ အဲသည္႔အဖြဲက တာ၀န္ရွိပညာသည္ေတြ စစ္ေဆးဖို႔ လာရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိပ္စိတ္မခ်သူေတြက ပုန္းေအာင္းေရွာင္တိမ္း ေနတတ္ႀကသည္ မဟုတ္ပါလား။ အဆိုးဆံုးမွာက အနာႀကီးေရာဂါကို ကာလသားေရာဂါႏွင္႔ မွားယြင္းမႈႀကီးမားစြာ ေရာေထြးနားလည္ေနႀကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဟိုးတစ္ေခတ္က အနုပညာအရ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေသာ ``သည္ေဆာင္းေဟမာန္´´ဇာတ္ကား။ သည္ဘက္ေခတ္မွာ စံေရႊျမင္႔ကာတြန္းဇာတ္လမ္းေတြထဲက ``၀မ္းနည္းရမွာလား။၀မ္းသာရမွာလားမိသိန္းႀကည္´´။

အနာႀကီးေရာဂါအေႀကာင္းနွင္႔ ပတ္သက္၍ ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ားကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ကာ စဥ္းစားမိရင္းရာမွ မင္းေဇာ္သည္ ခပ္ေစာေစာကေတြ႔ႀကံဳလိုက္ရသည္႔ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦး၏ အနာဂတ္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္သြားရသည္္။``အနီးႀကာေတာ႔အနာႀကီးျဖစ္´´ ဆိုသလို အနာႀကီးေရာဂါသည္ မိခင္ႏွင္႔သာ ခုလို လက္ပြန္းတတီး သြားလာေနထိုင္စားေသာက္ေနပါက မေ၀းလွေသာကာလငယ္တစ္ခုမွာ သည္ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္သည္ ေရာဂါသည္မ်ားအျဖစ္သို႔ မလႊဲမေသြေရာက္ရွိလာမွာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကႀကားဖူး၊ နားေထာင္ခဲ႔ဖူးေသာ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းထဲကလို သည္လိုမ်ိဳးေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ ေရာဂါမျဖစ္ေသးတဲ႔ ကေလးေလးေတြကို ေမႊးစားေစာင္႔ေရွာက္ေပးမယ္႔ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားစားစား ေပၚေပါက္လာခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္ဟု မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ ရိုးသားစြာ ေတာင္႔တမိေလသည္။

``ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္ပါလား´´

ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္က ကားဘယ္အခ်ိန္ထြက္လာခဲ႔ေလသည္မသိ။ စပယ္ယာ၏ အသံစာစာကို ႀကားေလမွ ``ပါတယ္၊ပါတယ္´´

ဟုကေသာကေမ်ာေျပာကာ အနာႀကီးအိပ္မက္ကမာၻမွ လန္႔ႏိုးလာျပီး ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္၀ယ္ မင္းေဇာ္ ကသုတ္ကရက္ ဆင္းလိုက္မိေတာ႔သည္။

(၂)

ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနျပီ.။ သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာသတဲ့ပိုေသခ်ာေအာင္ ပင္အပ္ကေလးျဖင့္ ထိုးကာဆြကာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးႀကည္႔လုုိက္သည္။ လက္ကစမ္းသပ္ျပဳေနခိုက္မွာ မ်က္စိကလည္း သူငယ္ခ်င္း၏မ်က္နွာေပၚက အမူအရာ၊ အရိပ္အျခည္ေျပာင္းလဲမႈကို မသိမသာ အကဲခတ္ဂရုစိုက္ႀကည္႔လိုက္၏။ ဘယ္လိုမွမေျပာင္းလဲ၊ နည္းနည္းေလးမွနာက်င္ပံုမရ၊ မင္းေဇာ္သည္ သူ၏ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အထူးတလည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲကခံစားရသမွ်ေတြကို မ်က္ႏွာမွာ မထင္ဟပ္ရေလေအာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ဖံုးဖံုးဖိဖိလုပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းအားရွိေစရန္ ခ်ိဳျမိန္လွိုက္လွဲစြာ ျပံဳးျပလိုက္၏။ စမ္းသပ္ေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းမွာ အနာႀကီးေရာဂါျဖစ္စျပဳေနျပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ သူေတြ႔ရွိသည့္အမွန္တရားကို အရင္းအတိုင္းသူ႔ပါးစပ္မွ ဘယ္လုိလုပ္၍မွ မေျပာရက္ေတာ႔။ ေျပာမထြက္ေတာ့။ ေျမြမေသဒုတ္မက်ိဳး အဓိပၸါယ္ရသည့္ စကားမ်ားကိုသာ ဆုတ္သာတက္သာျဖစ္ေအာင္ စီကာစဥ္ကာ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပေတာ႔သည္။

``ခုငါစမ္းႀကည္႔လို႔ ေတြ႔သေလာက္ေတာ႔ အနာႀကီးေရာဂါရယ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ ယတိျပတ္ေျပာလို႔ မရေသးပါဘူးကြာ၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္ေပါ႔၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါ ျပင္ပလူနာဌာနမွာသြားျပပါ၊ မနက္ျဖန္မွမနက္ပိုင္း ေက်ာင္းဖ်က္ျပီး ငါကိုယ္တုိင္လိုက္ျပေပးပါ႔မယ္၊ ဒါမွမင္းလည္း သံသယရွင္းသြားတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ကြာ သိပ္လည္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ဟုတ္ခဲ႔သည္ရွိေတာင္မွ ခုလိုေရာဂါျဖစ္ခါစ အေျခအေနမိ်ဳးနဲ႔ဆိုရင္ သိပ္ႀကာေအာင္ ေဆးမစားရဘဲနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေပ်ာက္သြားနိုင္ပါတယ္``

သူငယ္ခ်င္း၏ရင္ထဲမွာေတာ႔ ဘယ္ႏွယ္႔ရွိမည္မသိ၊ ဆီးရြက္ေလာက္ မ်က္နွာငယ္ငယ္ေလးကေတာ႔ ခုနတုန္းကလိုပင္ ရွိျမဲရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ သဘာ၀ေတာ႔ က်ပါတယ္ေလ။ သည္လိုေရာဂါမ်ိဳး ၊သည္လို အေနအထားမ်ိဳးမွာဆိုရင္ ဘယ္သူမဆို သူသူကိုယ္ကို္ယ္ ၀မ္းနည္းအားငယ္မိႀကမည္မွာ ဓမၼတာပင္မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္လိုဒုကၡမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုေရာဂါမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ႀကံဳရတာ မဟုတ္ေသးသေရြ႔ေတာ့ ေဘးကေန အားေပးရတာ ဘာမွ်အပန္းမႀကီး။``ငါ႔အေမ သခၤါရ``ပံုျပင္ထဲက ဘုန္းႀကီးလို ေအးေအးလူလူ အားေပးေဖ်ာင္းဖ်ႏုိင္ေသးသည္သာျဖစ္သည္။

``ကဲ ..သူငယ္ခ်င္းေရ၊မင္းလည္း ခရီးေ၀းေ၀း ကားစီးလာရေတာ႔ ပင္ပန္းေနျပီ၊ ငါခုတင္မွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ သက္ေတာင္႔သက္သာျဖစ္ေအာင္ နားလိုက္ဦး၊ မင္းနားလုိ႔၀မွ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားျပီး ရုပ္ရွင္ ညပြဲသြားႀကည္႔ႀကတာေပါ႔။ ၀င္းလိုက္မွာ ခုျပေနတဲ႔ အီတလီကား သိပ္ေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းႀကိဳက္တဲ႔ စံုေထာက္ဇာတ္ႀကမ္း ကားမ်ိဳးပဲ´´

မင္းေဇာ္သည္ အခန္းတံခါးကို ညင္ညင္သာသာ ေစ႔ပိတ္ထားခဲ႔ေသာ အခန္းထဲမွ တစ္ေယာက္တည္း ေႏွးေကြးေလးလံစြာ ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔သည္၊ ေအာင္ဆန္းေဆာင္ေရွ႔က အုတ္ခံုမွာစက္မသက္မသာႏွင့္ ထိုင္ေနမိရင္းက အခန္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ႔ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းထံ စိတ္က၀ဲပ်ံလြင္႔ပါးကာ ေရာက္ရွိေနမိသည္။

သည္သူငယ္ခ်င္းသည္ မင္းေဇာ္၏အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဟိုးငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ခေလးဘ၀ကတည္းက တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာခဲ႔ႀကသူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ပညာေရးကံဇာတာ ေခလြန္းေသာေႀကာင္႔ ဆယ္တန္းတြင္ ေလးခါ၀ါဆိုျပီးေနာက္ ေက်ာင္းပညာကို အျပီးအပိုင္ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပကာ ဇာတိခ်က္ေႀကြ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေျမမွာပဲ မိဘလက္ငုတ္ စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လုုပ္ကိုင္ေနသူ။

ဟိုတေလာဆီမွ သူ႔ညာဘက္ လက္ဖ်ံေပၚမွာ အလိုလိုေပၚေပါက္လာေသာ အျဖဴကြက္ေလးတစ္ကြက္ ကိုစတင္သတိထားမိခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အစကေတာ႔ ေပြးလိုလို ၊ ညွင္းလိုလို ယူဆမိျပီး ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေနခဲ႔မိ၏။ နည္းနည္းခ်င္း မသိမသာ ႀကီးႀကီးလာေလမွ လက္လွမ္းမွီရာ ေပြးေဆး၊ညွင္းေဆးေတြ လိမ္းႀကည္႔မိခဲ႔သည္ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္၍မွ မေပ်ာက္ေသာအခါ နီးစပ္ရာ ဆရာ၀န္တစ္ဦးထံ ျပသႀကည္႔ရျပန္သည္။ ဆရာ၀န္ကစမ္းသပ္ႀကည္႔ျပီးေနာက္ အနာႀကီးေရာဂါဟု သကၤာမကင္းျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ပိုျပီးေတာ႔လည္း ေသခ်ာေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တျခားေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္ေနရင္လည္း တစ္လက္စတည္း ႀကပ္ႀကပ္မတ္မတ္ ကုျပီးေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ မႏၱေလးေဆးရံုသို႔ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ခါနီး တစ္လေလာက္အလိုမွာ အနာႀကီးေရာဂါလိုလို၊ ဘာလိုလိုျဖစ္ရသည္ ဆိုေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းအေနႏွင္႔လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြ တမုဟုတ္ခ်င္း က်ဆင္းရွာမည္ေပါ႔ေလ။

ခရီးေရာက္မစိုက္ မင္းေဇာ္စစ္ေဆးႀကည့္လုိ႔ ေတြ႔ရသေလာက္ကလည္း ဟိုဆရာ၀န္ထင္သလို ဟုတ္ခ်င္စရာပင္ မဟုတ္လား။ အျဖဴကြက္ေလးေနရာမွာ ေခၽြးမထြက္။ ေမြးညွင္းနုမ်ားမရွိ။ ေျခာက္ေသြ႔လို႔ေနသည္.။ အနားစမ်ားကလည္း တိတိက်က်မရွိ၊ ညီညီညာညာမေန၊ အသားအေရအေရာင္အဆင္းကလည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္။ ပင္အပ္ျဖင္႔ ထိုးႀကည္႔၊ ဆြႀကည္႔ေသာအခါ တြင္လည္းနာက်င္ပံုမရ။ ထံုေနသည္ယားျခင္းျပဳျခင္းလည္းမရွိ။ ေရာဂါဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွာမွ ဘယ္လိုေရာဂါမ်ိဳးမွ်မျဖစ္ပြား၊ မကပ္ျငိေလ ေကာင္းေလေလျဖစ္သည္။ ခုေတာ႔ႀကည္႔စမ္းပါဦး။ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီး သတိုးသားေလာင္းကုိမွ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္လုပ္ျပီး အနာႀကီးေရာဂါ ဆိုတာႀကီးလာျဖစ္ရတယ္လို႔။ သည္လိုဆိုေတာ႔လည္း ရက္စက္လွေခ်လား ဘ၀ဇာတ္ဆရာရယ္။

မင္းေဇာ္သည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ မွုတ္ထုပ္ပစ္လိုက္ရင္း အုတ္ခံုမွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထကာ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းထံသိ္ု႔ ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။

(၃)

``ယခုဆက္လက္ျပီး ခ်ီးျမွင္႔မယ္႔ စာေပဆုကေတာ႔ကဗ်ာဆုျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာပထမဆုကို `၀သုန္ေဇာ္`က အနာဂတ္အတြက္ ေမြးဖြားႀကစို႔ ကဗ်ာနဲ႔ ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္ ။ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က)အတန္းမွ ကေလာင္ရွင္ ၀သုန္ေဇာ္ ဆုယူရန္ စင္ျမင္႔ေပၚသို႔ ႀကြပါ´´

သိထားႏွင္႔ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း လူႀကားသူႀကားထဲမွာ အခမ္းအနားနွင္႔ဘာႏွင္႔ က်က်နန ေႀကညာခံလိုက္ရေသာအခါမွာ မ်က္ႏွာေတြထူပူရွိန္းဖိန္းကာ အေနရအထိုင္ရ ခက္သြားသည္သာျဖစ္သည္။ မင္းေဇာ္ ရုတ္တရက္ေတာ႔ ေႀကာင္တက္တက္ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္မွ အိပ္မက္မက္ျပီး လမ္းထေလွ်ာက္ေနမိသူ တစ္ေယာက္လို ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ လွမ္းကာစင္ျမင္႔ေပၚသို႔ ႀကိဴးစားတက္လုိက္သည္။

ႀကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါကားလိပ္ေပၚက ေရႊဖလားေရာင္စာလံဳးမ်ားကလည္း ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ေတာက္ေတာက္ပပ ႀကြႀကြရြရြ။ ဘြဲ႔ ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုးထဲရွိ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ လူသားအေပါင္းတို႔၏ စိတ္အာရံုသည္ မင္းေဇာ္၏ကုိယ္ေပၚသို႔စုျပံဳ၍က်ေရာက္သြားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ ဆုကို တရိုတေသလွမ္းယူလိုက္ျပီးေနာက္ ဦးေခါင္းကိုညႊတ္လိုက္ရင္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႏွင္႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လိုက္၏။ ကင္မရာမင္းမ်ားေႀကာင္႔ ေန႔ခင္းေႀကာင္ေတာင္ ႀကီးထဲမွာ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္သလို အလင္းတန္းေတြ ေဖြးေဖြးလွုပ္သြားေတာ႔သည္။

ေလးစားေသာအႀကည္႔၊ အားက်ေသာအႀကည္႔၊ ခ်ီးက်ဴးေသာအႀကည္႔၊ အထင္ႀကီးေသာအႀကည္႔၊ ျမတ္ႏိုးေသာအႀကည္႔၊ အားရေသာအႀကည္႔ စသည္႔ မုဒိသာ အႀကည္႔ေပါင္းမ်ားစြာေႀကာင္႔ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ မ်က္ႏွာကိုငံုလွ်က္ လာရာလမ္းအတိုင္း ကိုယ္႔ထိုင္ခံုဆီသို႔ မင္းေဇာ္ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။

ႀကည္႔က်မည္ဆိုလွ်င္လည္း ႀကည္႔ခ်င္စရာပင္၊ သည္အခမ္းအနားက သာမန္က်င္းပေနက် စာေပဆုႏွင္းပြဲမွ မဟုတ္ဘဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္၏ ေငြရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္ စာေပဆုႏွင္းပဲြ အခမ္းအနားမဟုတ္လား။ ခုလို သမုိင္း၀င္ အခမ္းအနားမ်ိဳးမွာ ခုလို ကဗ်ာဆုကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆြတ္ခူးရယူနိုင္သည္႔အတြက္ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိသည္။ ရင္ထဲက အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ေနသလို ဦးေႏွာက္ကလည္း ေငြရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းထဲမွာ လွလွပပ ေဖာ္ျပထားေသာ သူ၏ ဆုရကဗ်ာေလးကို ေျပးလႊားျမင္ေယာင္ကာ သတိရေနမိ၏။

ေငြရတုသက္တမ္း ေဆးမန္းမိခင္

ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ႔

ဆရာ၀န္ အရာအေထာင္….။

အဲလ္ဘတ္ရြဳိက္စာ၊ ေခ်ေဂြဗားရား

ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္၊ေနာ္မန္ဗက္သြန္း

နိုင္ငံေတာ္အတြက္

အသက္စြန္႔သူစြန္႔ခဲ႔၏………

``အတၱ´´ဟူသည္႔စကား

``သူတို႔``ႀကားမွ ႀကားဖူးပါေလစ…..

ငါ

အခါခါ

ဦးညြတ္မိပါ၏။

သို႔ရာတြင္

ငါ႔ေနာင္ေတာ္ မ်ားစြာ

ဟြန္ဒါ ယဥ္ေက်းမွု႔မွာ

ယစ္မူးေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ႔ႀကျပီ။

ငါ႔ေနာင္ေတာ္မ မ်ားစြာ

စိန္နားကပ္ ေရစီးေႀကာင္းမွာ

သာယာမိန္းေမာခဲ႔ႀကျပီ။

ငါ….

သိလိုလွပါသည္….။

ငါတို႔ေကာ …

ဘယ္လိုလဲ…..၊

ဘယ္လိုလဲ……….။

မင္းေဇာ္သည္ သူအလြန္အမင္း ႀကည္ညိဳေလးစားေသာ ကမၻာေက်ာ္ဆရာ၀န္ လူေတာ္ေလးဦး၏ အားက်ဖြယ္ရာလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီဴးက်ဴးရင္း၊ သမားတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္႔လမ္းကို မီးေမာင္းထိုးျပရင္း လမ္းမွားေပၚမွာ ေရာက္ေနသူမ်ားကို လမ္းမွန္ကမ္းမွန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ကေလာင္ျဖင္႔တည္႔မတ္ႀကည္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လာသည္႔အခ်ိန္မွာ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ျပည္သူေတြ၏ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မွု႔ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမွဳပ္ႏွံျပီး ဦးေဆြးဆံျမည္႔ လုပ္ကိုင္သြားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားျပီးျဖစ္၏။ အထူးသျဖင္႔ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မလုပ္ႏိုင္ေသာ လုပ္မ်ိဳး၊ မက်င္႔ႀကံႏိုင္ေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔မွု႔မ်ိဳး၊ မထားႏိုင္ေသာစိတ္ထား ျမင္႔ျမတ္မွု႔မ်ိဳးတို႔ျဖင္႔ ထူးထူးျခားျခားလည္းျဖစ္ေအာင္ တီတြင္လုပ္ေဆာင္သြားမည္ျဖစ္၏။ ျမန္မာသမိုင္းမွာေရာ၊ ကမၻာသမိုင္းမွာပါ လူသားတို႔အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေကာင္းက်ိဳးျပဳသူတစ္ဦးအျဖစ္ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားက သူ႔အားတသသျဖစ္ကာ သတိေတြရေစခ်င္သည္။ ေက်းဇူးေတြတင္ေနေစခ်င္သည္။ ဤသည္မွာမင္းေဇာ္၏ အျပင္းျပဆံုးေသာဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘ၀မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင္႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာခိုက္ သူလုိငါလို ေမြးဖြားႀကီးျပင္းျပီး မထင္မရွား လွုပ္ရွားေနထိုင္ရင္း လူ႔ေလာကႀကီးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွမည္မည္ရရ လုပ္မေပးနိုင္ခဲ႔ဘဲ တိမ္းပါးကြယ္လြန္ရမည္ကို မင္းေဇာ္အေႀကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ဒါေႀကာင္႔လည္း လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းကသူတကာထက္ ထူးခၽြန္ေအာင္ ၊သူတကာထက္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္။သူတကာထက္ တန္ဖိုးရွိေအာင္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားက်င္႔ႀကံေနထိုင္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ လူရည္ခၽြန္ဆုကို ေလးႏွစ္ဆက္တိုက္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔လည္း ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင္႔ အမွတ္ေတြ ေဖာေဖာသီသီရကာ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ႔သည္႔အတိုင္း ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။ အမွတ္ေကာင္းေသာေႀကာင္႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမွင္႔ေသာ စေကာလားရွစ္ ပညာသင္ဆုကို အလိုအေလ်ာက္ ရခဲ႔ျပန္သည္မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔လည္း မင္းေဇာ္က အျခားအျခားေသာပညာရည္ခၽြန္သူအမ်ားစုလို ေက်ာင္းစာတခုတည္းမွာ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ႏွစ္ျမဳပ္ထားသူမ်ိဳးမဟုတ္။ေက်ာင္းစာလည္း မွန္မွန္ႀကိဳးစားသည္။ လူမွု႔ေရးမွာလည္း တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ အားကစားမွာလည္း ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာအရ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ မ်က္ျခည္မျပတ္ ဖတ္ရွုလာခဲ႔သူတစ္ေယာက္မို႔ ေရွ႔ေနာက္ဆင္ျခင္တိုင္းထြာတတ္သည္။အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္္း ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ မင္းေဇာ္၊ မင္းေဇာ္ႏွင္႔ပတ္၀န္းက်င္တို႔သည္ တကယ္႔ကိုသဟဇာတ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္.။ ရုပ္ရွင္ထဲက စံျပဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လိုပင္ ေကာင္းေသာ၊ေတာ္ေသာ စရိုက္လကၡကာႏွင္႔အရည္အခ်င္းအားလံုးနီးပါးေလာက္သည္ မင္းေဇာ္ထံမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာ၍စုုစည္ေနႀကသည္။စာေပဆုနွင္းပြဲ အခမ္းအနားသည္ နာရီ၀က္အတြင္းမွာပင္ ျပီးျပတ္သြားေတာ႔သည္။မင္းေဇာ္သည္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေသာ ဂီတဆည္းဆာကို မရွုစားေတာ႔ဘဲ ေအာင္ဆန္းေဆာင္ဘက္သို႔သုတ္ေျခတင္ကာ ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ကိုယ္႔အခန္းကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔မွ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ခ်ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ႔သည္။မေန႔ညက ေဆးရံုတက္ေသာ အေရးေပၚလူနာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို တစ္ညလံုး ေစာင္႔ေရွာက္ျပဳစုရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရေသာေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္သည္ ခဏကေလးနွင္႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔သည္။

(၄)

ပတ္၀န္းက်င္သည္ေႀကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၍ေနသည္ ။သည္လို ေ၀ဒနာသည္မ်ိဳးကို သည္႔အလ်င္ကတည္းက ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးခဲ႔သည္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္္း ခုလို တျပံဳတေခါင္းႀကီး စုေ၀းေတြ႔ျမင္ေနရေသာအခါတြင္မူ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေကာင္းႏိုင္ေတာ႔ ။ေစာေစာက ေအလမ္းတေလွ်ာက္ ကားစီးလာရင္း ကားေပၚမွာ အခ်င္းခ်င္း ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ရာမွ ႀကည္လင္ရြင္ပ်လာေသာ ဦးေခါင္းသည္ပင္လွ်င္ နည္းနည္းေနာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္လာသည္။

ကားေပၚမွ ဆင္းလာႀကေသာ မင္းေဇာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က) ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေဆးရံုသို႔ ပင္ပန္းေလးလံစြာ စူးစမ္းေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာႀကသည္။ အနာႀကီး ေရာဂါကုေဆးရံုထဲက အပယ္ခံလူသားမ်ားသည္ သားသားနားနား လွလွပပရွိေနႀကေသာ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ားကို ရင္သပ္ရွုေမာ ေငးေႀကာင္ေႀကာင္ ႀကည္႔ေနႀက၏။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေဆးေဖာ္ေႀကာဖက္ပင္ လုပ္ေဖာ္မရသည္႔သူတို႔လို ေ၀ဒနာသည္မ်ား၊ဒုကၡိတမ်ားထံ ကားျဖဴျဖဴ လွလွႀကီးစီးကာ ခုလို တကူးတကေရာက္လာႀကျခင္းအတြက္လည္း သူတို႕ခမ်ာ ေက်းဇူးေတြ အႀကီးအက်ယ္တင္ေနမိသည္မွာ အမွန္ပင္။

ကာကြယ္ေရးႏွင္႔လူမွုေရး ေဆးပညာဌာနက ႀကီးႀကပ္သူ ဆရာဦးစိုးေနာင္သည္ မင္းေဇာ္တို႔ လူသိုက္ကို အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ဦးေဆာင္ကာ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း စနစ္တက် စီစီရီရီ ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္။ အနက္ေရာင္သုတ္ေဆးမ်ား လြင္႔ပါးပ်က္ျပယ္စျပဳေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္သည္ အခန္းထိပ္ နံရံေပၚတြင္ ေနာက္ေက်ာကို မွီထား၏။

ဆရာက မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ျပလိုက္ေသာေႀကာင္႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုင္ခံုအသီးသီးမွာ မထိုင္ခ်င္႔ထိုင္ခ်င္ ထိုင္လိုက္ႀကသည္.။ မင္းေဇာ္သည္ ထိုအျဖစ္ကို သတိထားျမင္ေတြ႔လိုက္ေသာေႀကာင္႔ ကိုယ္႔အတန္းသူအတန္းသားမ်ား အေပၚအားမလိုုအားမရ ျဖစ္သြားရသည္။ အတန္အသင္႔ ညစ္ေပစုတ္ခ်ာေသာ ထိုင္ခံု၏ သစ္သားမ်က္ႏွာျပင္၀ယ္ အကြက္အစက္မ်ားစြာတို႔ျဖင္႔စြန္းထင္းေပက်ံေနေသာ္လည္း မင္းေဇာ္၏စိတ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွမေနသာေပ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ သစ္သစ္လြင္လြင္ျဖင္႔ ပုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေရွ႔ဆီသို႔သာ အာရံုကို စုစည္းပို႔လႊတ္ထားလိုက္သည္။

ဆရာဦးစိုးေနာင္သည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို အနာႀကီးေရာဂါေဆးရံုမွ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ႏွင္႔ စတင္၍မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္မွု၊ပါးလ်ပိရိေသာႏွုတ္ခမ္း၊စူးရွထက္ျမက္ေသာမ်က္လံုးမ်ား စသည္တိဳ႔ျဖင္႔ သူလိုငါလို မထူးျခားစြာ ဖြဲ႔စည္းျဖစ္တည္ေနေသာ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ ဆိုသူကို မင္းေဇာ္တို႔အားလံုးလိုလိုသည္ ထူးျခားအံ့ႀသစြာ ေငးေမာႀကည္႔လိုက္မိႀက၏။ ခံ႔ညားႀကီးမားေသာ ေဆးရံုႀကီးမ်ားမွာ သပ္ရပ္သားနားေသာ ဆရာ၀န္မ်ားစြာကိုသာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ဖူးႀကသူမ်ားပီပီ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ား၏ စိတ္ထဲမ်က္စိထဲ၀ယ္ အနာႀကီးေရာဂါကုေဆးရံုက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ ကိုယ္တတ္ထားသည္႔ ေဆးပညာျဖင္႔ ကုစရာ လူနာေတြသည္ေလာက္ ေပါမ်ားေနပါလ်က္ သည္လိုလူနာေတြရွိသည္႔ သည္ေဆးရံုမ်ိဳးကိုမွ တမင္တကာ ေရြးခ်ယ္၀င္ေရာက္ျပီး ဘာလို႔မ်ားအမွု႔ထမ္္းရပါလိမ္႕။ စတန္႔ထြင္တာေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္။သည္လိုသိပ္မြန္ျမတ္တဲ႔အလုပ္ဟုလူေတြ တဖြဖြေျပာေျပာျပီး မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ လက္ေရွာင္ေနာက္တြန္႔တတ္ႀကသည္႔ အလုပ္မ်ိဳးက စတန္႔ထြင္သူေတြ မေျပာႏွင္႔ေတာ္ရံုတန္ရံု ပရဟိတစိတ္ရွိသူေတြပင္ စိတ္ကူးရဲေသာ အလုပ္မွမဟုတ္ဘဲ။ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္လိုက္ႏွင္႔ရုပ္ရွင္ထဲကမင္းသားေတြေလာက္သာဆရာ၀န္သရုပ္ေဆာင္အျဖစ္လွုပ္ရွား လုပ္ေဆာင္ျပစဥ္မွာ သဏာန္လုပ္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္႔ အတြက္မ်ိဳးမဟုတ္လား။ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္သည္ သူလုပ္ကိုင္ေနက် အလုပ္၊ထိေတြ႔ က်င္လည္ေနရေသာ အေႀကာင္းအရာတို႔ကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုေနရ၍လား မသိ။စကားေျပာေကာင္္းသည္ မဟုတ္ပါပဲလ်က္ စကားေကာင္းမ်ားကို ခံစားထိရွစြာ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာဆိုရွင္းလင္းျပေနသည္မွာ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခုကို နားဆင္ေနရသည္႔ႏွယ္ ႀကည္နူးတိမ္းညြတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။ အနာႀကီးေရာဂါကို ျဖစ္ေစေသာ ပိုး၊ကူးစက္နိုင္သည္႔ နည္းလမ္း၊ေရာဂါျဖစ္ပြားပံု ျဖစ္ပြားနည္း၊ လူနာအမ်ိဳးအစား၊ ေရာဂါကိုကုသပံဳ၊ ေဆးမွန္မွန္မစားမွူျပသနာ၊ လူထုႀကားက အယူအဆမွားမ်ား၊ ေဆးရံုေပၚေပါက္လာပံု၊ကုသပံု ကုသနည္း၊လုပ္ေပးနိုင္သမွ်မ်ား၊က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းရွားပါးမွု႔ကိစၥ၊အနာႀကီးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး ေပၚေပါက္လာရန္ အလားအလာ ရွိေနျပီဆိုေသာ သတင္း၊လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ထားရွိအပ္ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည္႔ စိတ္ထားမ်ား။

နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ခိိုက္မွာ မင္းေဇာ္္၏ စိတ္သႏၱာန္၀ယ္ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ကို တကယ္႔လက္ေတြ႔ ေလာကထဲက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လို ထင္ျမင္လာမိေတာ႔သည္။ အနစ္နာခံျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လႊတ္ျခင္း အစရွိေသာ လုပ္ရပ္မ်ား၊အျဖစ္သနစ္မ်ားသည္ သူက်င္လည္ေနထိုင္ရာ လူ႔ေဘာင္ေလာကထဲမွာ ရွားပါးေသာ္လည္း ရွိေနေသးသည္ကိုတအံ႔တႀသ ေတြ႔ရေသာေႀကာင္႔ သူ႔ရင္မွာေပ်ာ္ရြင္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ လွိုက္လွဲလွုပ္ခုန္၍ ေနေတာ႔သည္။အတၱဥခြံ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို အိမ္လုပ္ကာတံခါးပိတ္ေနထိုင္ႀကရင္း လူ႔ဘ၀၏တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေရႊအခ်ိန္ကာလမ်ားကို ကုန္ဆံုးပစ္ေနႀကသည္႔ သမာရိုးက် လူသားေျမာက္မ်ားစြာတို႔ႀကားမွာ လူလူခ်င္း ေလးစားႀကည္ညိဳေလးစားေလာက္ေအာင္ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ ႀကီးမားသူကို ရွားရွားပါးပါး ဆံုစည္း ႀကံဳႀကိဳက္မိျပန္ေသာအခါ လူျဖစ္လာရျခင္းအတြက္ မင္းေဇာ္တစ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ ဂုဏ္ယူေနမိ၏။

တာ၀န္ခံဆရာ၀န္က အနာႀကီးေရာဂါ လကၡဏာသြင္ျပင္မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ား ကြဲျပားထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္သိျမင္ နားလည္ရေအာင္ လူနာေတြေခၚကာ ရွင္းလင္းျပသေသာ အခါမွာေတာ႔ မင္းေဇာ္တို႔အုပ္စု ဘယ္လိုမွ မတုန္လွုပ္ဘဲ မေနနိုင္ေတာ႔။ ဆရာ၀န္က လူနာကို ႀကည္႔ဖို႔ ျပေနေသာ္လည္း သူတို႔တစ္ေတြ ကမူ လူနာထက္ ဆရာကို ပို၍စိတ္၀င္စားစြာ ႀကည္႔ေနမိေတာ႔သည္။လူနာ၏ပခံုးကို ႀကည္နာစြာ ေပြ႔ဖက္၍ လက္မ်ား၊ေျခမ်ားကို ယုယစြာ ကိုင္တြယ္၍ ဖက္လွဲတကင္း ရင္းႏွီးခ်စ္ႀကည္ေသာ အျပဳအမူအေျပာအဆိုမ်ားကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ျပကိုင္ျပေနသည္မို႔ အဘယ္မွာမတုန္လွုပ္ မေခ်ာက္ခ်ားဘဲ ေနနိုင္ပါအံ႔နည္း။ လူနာက တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ႏွစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အေယာက္မ်ားစြာ မဟုတ္လား၊ျပီးေတာ႔ ေဆးရံုတက္ျပီး ကုသမွု ခံယူေနသူမ်ားမို႔ ေရာဂါရင္႔ေနသူမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ႏွာေခါင္း၊နီရဲထြတ္ပြေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ႀကမ္းတမ္း ေျခာက္သေယာင္းေသာ အသားအေရ၊ အတိုအရွည္ မညီညာေသာ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္သည္႔ အျဖဴကြက္ ဘုစုခရုမ်ား၊ႏွာေခါင္းသံပါသည္႔ စကားေျပာသံ၊ပ်က္ေနသည္႔ မ်က္စိမ်ား၊ရြဲ႔ေစာင္းေနသည္႔ မ်က္ႏွာခင္း။ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခုလိုမ်ိဳး သက္ရွိအနိ႒ာရံုေတြကို တစ္ျပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး ခပ္ႀကာႀကာ စုေ၀းေတြ႔ျမင္ရသည္ႏွင္႔အမွ် မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ပင္ ပ်ိဳ႔ခ်င္အန္ခ်င္သလို၊အဖ်ားတက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာရေတာ႔၏။ေရွ႔နားက ေက်ာင္းသူမေလးတခ်ိဳ႔လည္း လက္ကိုင္ပ၀ါကို မသိမသာထုတ္ကာ၊ႏွပ္ညွစ္သလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ေနပါလား။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကေတာ႔ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ စာအုပ္ကို ငံု႔ဖတ္ေနသလိုလိုလုပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔လႊဲထားလ်က္။ေနာက္ခံုတန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ လူနာမ်ားႏွင္႔ ဆရာ၀န္ကို ႀကာရွည္ စိတ္မ၀င္စားနိုင္ေတာ႔ဘဲ ေရွ႔နားက ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ျဖဴဆြတ္ ၀င္းမြတ္ေသာ ႏုဖတ္သည္႔ လည္ကုပ္သားမ်ားဆီၤသို႔ အႀကည္႔ကို ေျပာင္းေရႊ႔လိုက္ႀက၏။

မင္းေဇာ္တို႔လူသိုက္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာခါစက အားငယ္ညွိးေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင္႔ တိတ္ဆိတ္စိတ္ပ်က္ေနပံုရေသာ လူနာမ်ားသည္ ယခုေတာ႔လည္း သူတို႔ဆရာသမား၏ ေျပာဆို ျပဳမူ ျပသေနမွုမ်ား ေအာက္၀ယ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ႀကည္ႏူးေနကာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေရာဂါသည္မ်ားပါလား ဆိုသည္ကို ေမ႔ေပ်ာက္ေနႀကသေယာင္ပင္။ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္သည္ လက္ပတ္နာရီကိုေျမွာက္၍ ႀကည္႔လိုက္၏။ သူ႔လူနာမ်ားကို အခန္းထဲမွ ဖယ္ရွားေခၚေဆာင္သြားျပီးေနာက္အခန္းထဲသို႔ တစ္ခဏအတြင္း ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။

``ကဲ….အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္လင္႔သြားျပီ၊ မင္းတို႔လည္း ထမင္းဆာေနႀကေရာ႔ေပါ႔၊ မျပန္ခင္မွာ မင္းတို႔တစ္ေတြကို ဆရာအႏူးအညႊန္႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာကေတာ႔ မင္းတို႔ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတဲ႔ တစ္ေန႔မွာ မင္းတို႔ုအထဲက အေျခအေနလည္းေပးမယ္၊ ၀ါသနာလညး္ပါမယ္ဆိုရင္ ဆရာတို႔ေဆးရံုမွာ လာျပီး အမွု႔ထမ္းလုပ္ကိုင္ႀကဖို႔ ပါပဲကြာ၊ အလုပ္ကေတာ္ေတာ္ မြန္ျမတ္လြန္အားႀကီးေပမယ္႔ တကယ္႔တကယ္ လက္ေတြ႔ ၀င္လုပ္ဖို႔က်ေတာ႔ စိတ္ပါတဲ႔သူမရွိသေလာက္ပဲ၊ သူတို႔ ေတြကိုေတာ႔ ဆရာအျပစ္မတင္လိုပါဘူးေလ၊ ဒါေပမယ္႔ အဲလို၀င္လုပ္မဲ႔ဆရာ၀န္ေတြ တေန႔တျခားနည္းလာတာေႀကာင္႔ ခုလိုမ်ိဳးေဆးရံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကတဲ႔ဆရာ၀န္ေတြ အဖို႔ လူနဲ႔အလုပ္နဲ႔က အလြန္အမင္းကို မမွ်မတျဖစ္လာတယ္။အဲဒါေႀကာင့္မင္းတို႔ေတြထဲက ထြက္ေပၚလာမယ္႔ သူရဲေကာင္းေတြကို ဆရာေမွ်ာ္လင္႔ပါရေစေနာ႔၊ ကဲ…မင္းတို႔အားလံုး ျပန္နိုင္ႀကပါျပီ၊မျပန္ခင္မွာ မင္းတို႔စိတ္ထဲ မရွင္းတာ၊မသိတာ သိခ်င္တာေတြ ရွိရင္ေမးနိုင္ပါတယ္၊ဘယ္သူေမးခ်င္ေသးလဲ´´
မင္းေဇာ္သည္ ထုိင္ခံုမွ အလိုလို ထရပ္လိုက္မိသည္။

``ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေမးပါရေစ၊ စပ္စုရာမ်ား က်ေနမလား မသိဘူး၊ဆရာရဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ လုပ္ငန္းပိုင္း ကိစၥေလးတစ္ခုေလာက္ သိခ်င္လို႔ပါ´´

``ေမးပါ တပည္႔ရာ၊ ဆရာ မကြယ္မ၀ွက္ ေျဖပါ႔မယ္´´

``အ၀ွာပါဆရာ၊ဟို …ဆရာ ..ဆရာ ဒီေဆးရံုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီလဲလို႔ သိခ်င္လို႔ုပါဆရာ´´

``အင္း…သိပ္မႀကာေသးပါဘူးကြာ၊အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ ၊ေနပါဦး တပည္႔ရ၊ မင္းကိုဆရာ ျပန္ေမးရဦးမယ္၊ မင္းက ဘာလို႔ အဲဒါကို သိခ်င္ရတာတုန္း´´

``ဟို ….ဟို….ဒီလိုပါ ဆရာ၊ စိတ္မရွိနဲ႔ေနာ္ ဆရာ၊ဆရာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ တခ်ိဳ႔တေလ တိုေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတ္ိထား´´

``ေႀသာ္…ဒါလား ၊ေအးေလ ကြာ ၊ဆရာလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ေနလာခဲ႔ေတာ႔ ဒီေရာဂါ ျဖစ္လာတာေပါ႔ကြာ၊ အစတုန္းကေတာ႔ ေဆးေတြ ဘာေတြေသာက္ေသးတာေပါ႔ကြာ ၊ေနာက္ေတာ႔လည္း ေသာက္တဲ႔ေဆးရဲ႔ ပမာဏထက္ ထိေတြ႔ ကိုင္တြယ္ေနရတဲ႔ လူနာအေရအတြက္ နဲ႔ ေရာဂါပမာဏက သိပ္မမွ်မတ ျဖစ္သြားေတာ႔ ဒီလို ျဖစ္လာေတာ႔တာေပါ႔၊ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မွေတာ႔ နစ္နာဆံုးရံွုးမွုဆိုတာ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေတာ႔ ရွိေကာင္းရွိနိုင္တာေပါ႔ကြာ၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အသက္ေသြးေတြေတာင္ အမွု႔မထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ႀကတဲ႔သူေတြနဲ႔ ႏွိုင္းစာလိုက္ရင္ ဆရာစြန္႔လႊတ္မွု႔ဟာ အေသးအဖြဲပါ တပည္႔ရာ´´
မင္းေဇာ္ သည္ သူ႔ကိုယ္သူ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် မသြားရေလေအာင္ အေတာ္ႀကီး ႀကိဳးစား၍ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရေတာ႔၏။

( ၅ )

ေအ လမ္ေဘး ၀ဲယာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ သက္ရွိသက္မဲ႔ အရာအားလံုးသည္ ကားေနာက္မွာ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ အဆက္မျပတ္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ႔ႀကသည္။ မင္းေဇာ္သည္ လက္၀ဲဘက္သို႔ အမွတ္မထင္ ေငးေမာႀကည္႔လိုက္မိ၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴ လွလွမ်ားတြင္ စနစ္တက် စိုက္ထူထားေသာ လက္၀ါးကပ္တိုင္မ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ႏွက္ျပြတ္သိပ္ေနသည္႔ ခရစ္ယာန္သုႆန္သည္ လြမ္းေမာ ဆြတ္ပ်ံ႔ ဖြယ္ တည္ရွိ၍ ေနေလသည္။သည္သုႆန္မွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ရွိႀကမည္႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားသည္ တူညီေသာ ေသျခင္းတရားကို ဖက္တြယ္ကာ ထာ၀ရ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္း၍ ေနေပေတာ႔မည္။

သည္လူေတြထဲက အခ်ိဳ႔သည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနခိုက္မွာ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေကာင္း သယ္ပိုးခဲ႔ႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔လည္း ကိုယ္က်ိဳးေရွ႔တန္း တင္ေကာင္း တင္ခဲ႔ႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔ ကလည္းသူက်ိဳးကိုယ္က်ိဳး ႏွစ္ျဖာစလံုးကို မွ်တစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔ မ်ားစြာ က ေတာ႔ သူလိုငါလိုဘာသိဘာသာ ေနခဲ႔ႀကေပမည္႔။ အလာတုန္းကလိုမဟုတ္ဘဲ တစ္ကားလံုး ထူျခားစြာ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္၍ ေနေလသည္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုးသည္ အေတြးကိုယ္စီျဖင္႔ တုဏိွဘာေ၀ လုပ္ေနႀက၏။ မင္းေဇာ္၏အေတြး ကြန္ခ်ာမွာေတာ႔ အနာႀကီးေရာဂါ ကု ေဆးရံုက ဆရာ၀န္က လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေနရာယူထားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲမွာပင္ ေစာေစာက ေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔ဆရာ၀န္ႏွင္႔ သူ၏ဆုရ ကဗ်ာထဲက အဲဘတ္ရြဳိက္ဇာ ၊ေခ်ေဂြဗားရား၊ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္၊ေနာ္မန္ဗက္သြန္း အစရွိေသာ ကမၻာေက်ာ္ဆရာ၀န္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား တို႔ကို ႏွို္င္းယွဥ္ ႀကည္႔ျမင္ေနမိ၏။ လူသားမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံတာခ်င္း၊ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လႊတ္တာခ်င္း၊အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးႀကတာခ်င္းအတူတူ ဟိုဆရာ၀န္ေတြက နာမည္ေက်ာ္ လူသိမ်ားျပီး လူတကာက အားက် ဂုဏ္ယူျခင္းခံေနရပါလ်က္ သူ႔ဆရာ၀န္က မထင္မရွား အညတရ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အထူးပင္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနမိေတာ႔သည္။

သတၱိေႀကာင္သည္ဟု ဆိုဆို၊အတၱေတြ လိမ္းက်ံေနဆဲရွိေသးသည္ဟု သမုတ္သမုတ္၊မင္းေဇာ္အေနႏွင္႔ကေတာ႔ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ရွိသည္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သူ႔ဆရာ၀န္လို လူမသိသူမသိ ခုလိုမ်ိဳး ကိုယ္႔က်ိဳးစြန္႔ ေနဖို႔ ၊ အနစ္နာခံေနဖို႔၊အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးေနဖို႔ မ၀ံ႔စားရဲေသးသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ထိုဆရာ၀န္ကို မင္းေဇာ္စိတ္ထဲက ေလးစား ႀကည္ညိဳစြာ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနမိသည္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း သူ႔လိုမ်ိဳး အႀကြင္းမဲ႔ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ထားဖို႔ကိုမူ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ အေႀကာက္ႀကီး ေႀကာက္ေနမိေတာ႔သည္။ေႀသာ္….တကယ္တကယ္က်ေတာ႔လည္း လူဆိုသည္မွာ လူပီသစြာပင္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အနည္းနွင္႔အမ်ား ကုတ္ကပ္ႀကံဖန္ကာ ခ်စ္ေနတတ္ႀကသည္သာပင္။

လူမ်ိဳးေနာ္

(၁၉၈၄၊စက္တင္ဘာလ၊ရွု႔မ၀မဂၢဇင္း)

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

ေမြးေန႔မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

ဒီေန႔ကေတာ့ က်မခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး ႏွင္းႏုရဲ႕၁၈ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ပါ။ ဒီေတာ့ အားလံုးလည္း က်မနဲ႔အတူ ၀ကၤပါထဲကေကာင္မေလးကို ဆုေတာင္းေပးႀကရေအာင္ေနာ္။

Happy Birthday ပါႏွင္းႏုေရ။ ႏွင္းႏုဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ အၿမဲထပ္တူက်ပါေစေနာ္။ (၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ လူႀကီးျဖစ္ၿပီေနာ္ ႏွင္းႏု...)

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

ဖတ္မိသမွ်

ဒီေန႔ က်မဆီကို forward mail ကေနေရာက္လာတဲ့ စာအေႀကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ နာမည္ေလးက အခ်စ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အက်င့္တဲ့။ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာေႀကာင့္ အားလံုးကို ေ၀မွ်ခ်င္တာပါ။ ဖတ္ၿပီးတဲ့လူမ်ား ရွိရင္လည္း သည္းခံပါလို႔ ႀကိဳၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။

တခါတုန္းက မ်က္မျမင္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္…။ သူမကေမြးကတည္းက မ်က္စိမျမင္တာဆိုေတာ့ မ်က္စိျမင္ႏိုင္တဲ့ လူအားလံုးကို မေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္နဲ႔ မုန္းတီးေနတာေပါ့…။ သူမကိုယ္တိုင္ကိုလည္း မ်က္စိမျမင္ရေကာင္းလားဆိုတဲ့ အေႀကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပဲ မုန္းတီးေနျပန္တယ္…။ အဲ… ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ သူမလံုး၀မမုန္းႏိုင္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့…။ အဲဒီ့လူသားကေတာ့ သူမရဲ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလးပါပဲ…။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက သူမကို အရမ္းခ်စ္ၿပီး အၿမဲတမ္းသူမနဲ႔အတူ မခြဲဘဲေနတတ္ပါတယ္…။ သူမကလည္း အကယ္၍သာ သူမ အျမင္အာရံုသာ ျပန္ရခဲ့ရင္ ေကာင္ေလးကို လက္ထပ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္…။

တေန႔ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က သူမအတြက္ မ်က္လံုးတစ္စံုကိုိ လွဴခဲ့တယ္ေလ…။ ဒီေတာ့ သူမက အရာအားလံုးကို ျမင္ႏိုင္သြားတာေပါ့…။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက “အခုမင္းမွာ အျမင္အာရံုလည္း ျပန္ရၿပီး အားလံုးကို ျမင္ႏိုင္ၿပီ။ ငါ့ကိုလက္ထပ္ပါေတာ့လား”လို႔ ေမးလုိ္က္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးကိုလည္း ျမင္ေရာ ေကာင္မေလးက ၿပီး ေကာင္ေလးကို “လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး”လို႔ ျငင္းလိုက္တယ္…။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးကလည္း သူမလိုပဲ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ…။

ေကာင္ေလးလည္း မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး သူမအနားက ထြက္သြားတာေပါ့…။ သိပ္မႀကာခင္မွာပဲ သူမဆီကို စာတစ္ေစာင္ေရးလာတယ္…။ အဲဒီ့စာမွာ ဘာေရးထားလဲ ဆိုေတာ့… “ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့မ်က္လံုးေတြကို ဂရုစိုက္ေပးပါ” တဲ့…။

အေျခအေနေျပာင္းလဲတာနဲ႔ လူေတြရဲ႕စိတ္သေဘာထားေတြပါ လိုုက္ၿပီး ဘယ္လိုေျပာင္းတယ္ဆိုတာကို ျမင္သာေအာင္ ေဖာ္ျပေပးထားတာပါ။ အရင္တုန္းက ကိုယ့္ရဲ႕အေျခအေန ဘယ္လိုရွိတယ္။ ဘယ္သူက ကုိယ့္ေဘးနားမွာ အားေပးခဲ့တဲ့ဆိုတာကို အနည္းငယ္ေလာက္သာ သတိရေနတတ္ပါတယ္။

***

ဒါကေတာ့ က်မဖတ္ရတဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီး က်မလည္း လူေတြရဲ႕စိတ္ကို နားလည္ခ်င္မိပါတယ္။ လူေတြရဲ႕စိတ္က ဘာလို႔တသတ္မတ္တည္း ရွိမေနရတာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္မိပါတယ္။ လူ႕စိ္တ္ရဲ႕ဆန္းႀကယ္ပံုေပါ့ေလ။

လူေတြရဲ႕စိတ္ထားက ဆန္းႀကယ္လွပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲႏိုင္တာလည္း လူ႕စိတ္ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို တခဏအတြင္း ခ်စ္ႏိုင္သလို တခဏအတြင္းလည္း မုန္းႏိုင္ပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ရွိသမွ်အရာအားလံုးထက္ကို ျမန္ပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕စြမ္းအင္ကလည္း ႀကီးမားတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေႀကာင့္ လူနာေတြကို စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ ထားေပးတတ္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသလို႔မရတဲ့ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္မွာ စိတ္ကသာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။ စိတ္ေဆာင္ေနသေရြ႕ေတာ့ လူကလည္း ေရာဂါကိုေတာင့္ခံႏိုင္ၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေရာဂါကသူ႔ကို အႏိုင္ယူသြားတတ္ပါတယ္။

လူဆိုတာက သတၱ၀ါအားလံုးထက္ကို ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ထက္ျမက္ပါတယ္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္မႈလည္း ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ အေျခအေနေျပာင္းလဲတာနဲ႔ စိတ္ပါေျပာင္းလဲတယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ စိတ္ဆိုတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္။ ေဖာက္လည္းေဖာက္ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လူတိုင္းမွာအသိဥာဏ္ဆိုတာ ပါလာၿပီးသားပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္လား မထိန္းခ်ဳပ္သင့္ဘူးလား ဆိုတဲ့ကိစၥကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ေပါ့ေနာ္။

ဒီမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ့္အေႀကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာက အေရးအႀကီးဆံုးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ လူမွန္ရင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ရွိႀကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းကို ဒီခံစားခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး။ ဒီလိုအရာေတြ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူေတြမွာ ဦးေႏွာက္ထည့္ေပးထားတာပါ။ က်မတို႔ ေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ႀကီး ရွိေနၿပီး ဒီဦးေႏွာက္ႀကီးကို အလုပ္မလုပ္ခိုင္းဘူးဆိုရင္ေတာ့ အားနာစရာမ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိဘူးေနာ္။ဒီလိုေျပာလို႔ က်မတို႔ႏွလံုးသားကိုေရာလို႔ ေမးႏိုင္စရာ အေႀကာင္းရွိပါတယ္။ က်မက ႏွလံုးသားကို အေသပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္ထားရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဖြင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ဖြင့္ၿပီး ေသာ့ခတ္သင့္တဲ့အခ်ိန္ ေသာ့ခတ္ထားရမွာပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ က်မတို႔ႏွလံုးသားေလးလည္း ပံုမွန္အလုပ္လုပ္လို႔ ရၿပီေပါ့ေနာ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သစၥာတရားနဲ႔ကတိေပါ့။ လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ သစၥာတရားနဲ႔ကတိက အရမ္းကို အေရးပါပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ကတိတစ္ခုကို ေပးၿပီးရင္ေတာ့ အဲဒီ့ကတိကို တည္ေအာင္ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အစကတည္းက မတည္ႏိုင္ဘူးထင္ရင္ မေပးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကတိေပးရတဲ့ အေျခအေနကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသာတႀကည္နဲ႔ လက္ခံလို႔ေပးတဲ့ကတိလား။ အတင္းအႀကပ္ျခိမ္းေျခာက္လို႔ ေပးလိုက္ရတဲ့ကတိလား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီပံုျပင္ထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အသာတႀကည္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ႀကည္ျဖဴလို႔ ကတိေပးလိုက္တာပါ။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ကတိကို မဖ်က္သင့္ဘူးေပါ့။ အခုေတာ့ သူက အေျခအေနေျပာင္းတာနဲ႔ စိတ္သေဘာထားပါ ေျပာင္းသြားရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးပါ။

ေကာင္ေလးဘက္က ႀကည့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ေမတၱာႀကီးမားပံုကို ေတြ႔ျမင္ရႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးအစံုကိုေတာင္ ဆံုးရံႈးခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ႀကီးမားတဲ့အခ်စ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္သူေပးသေလာက္ ျပန္မရႏိုင္တာကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ အသြားအျပန္မညီမွ်တဲ့ ခ်စ္ေမတၱာေပါ့ေလ။ ေမတၱာက အသြားအျပန္ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ တခါတေလေတာ့ေလ ကိုယ္ေပးလိုက္တိုင္း ျပန္မရႏိုင္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေပးသေလာက္ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ သေဘာတရားေလးေတြကိုလည္း နားလည္လာရပါတယ္။

ကဲ…ဒီေလာက္ဆို က်မေျပာတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အေျခခံၿပီး က်မ ေတြးမိတဲ့အေႀကာင္းအရာေလးေတြပါ။ ဒီပံုျပင္ေလးကိုဖတ္မိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အနည္းငယ္မွ် ျပန္သံုးသပ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ က်မေရးရႀကိဳးနပ္ေနပါၿပီ။ အဆံုးအထိ ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

Who am I?

က်မ ဘယ္သူလဲ တဲ့။ သူတို႔ေတြက ေမးေနႀကၿပီ။ ေတာ္ေတာ္သိခ်င္ႀကတယ္ ထင္တယ္။ ဘယ္လိုေတာင္းပန္၊ ေတာင္းပန္မရဘူး။ tagမယ္ဆိုတာႀကီးပဲ။ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနမွေတာ့ က်မကလည္း ေျပာျပရေတာ့မွာေပါ့။

ပထမဆံုး ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။

၁။က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မပုဘူးထင္ေပမယ့္ သူမ်ားေတြကေတာ့ အရပ္ပုတယ္တဲ့။ (ေျပာတဲ့လူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိတယ္မဟုတ္လား။)

၂။ခႏၶာကိုယ္အရြယ္အစားကေတာ့ အခုပဲတတိယႏွစ္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ မသိတဲ့လူက ရွစ္တန္းလားလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ (ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သာ စဥ္းစားႀကည့္ေနာ္။ ဘယ္ေလာက္ေသးလဲ ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့ လာမေမးနဲ႔ေလ။ စိတ္ဆိုးမွာ။)

၃။ကိုယ္ေနဟန္ထားကေတာ့ သူမ်ားေတြလို ႏြဲ႔ေႏွာင္းဖို႔ေနေနသာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ စက္ရုပ္မ်ား ေလွ်ာက္လာသလား ထင္ရတယ္။ (ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနလို႔ေလ။ ဟိဟိ)

၄။အသားကေတာ့ မျဖဴမညိဳေလးေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ ကုလားမက်ေနတာပဲတဲ့။ ( သူမ်ားကို မညွာမတာ အဲ့လို ေ၀ဖန္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္သိလား။ )

၅။မ်က္ႏွာကေတာ့ သြယ္လည္းမသြယ္၊ ၀ိုင္းလည္းမ၀ိုင္း၊ ေလးေထာင့္လည္း မက်ပဲ မ်က္ႏွာျမင္ တုတ္နဲ႔ရိုက္ခ်င္ပါေစ ဆိုတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္တယ္။ (တခ်ိဳ႕ကေျပာေသးတယ္။ အပူသည္ရုပ္တဲ့။ ဟင့္ ငိုေတာင္ငိုခ်င္လာၿပီ။)

၆။မ်က္လံုးေလးကလည္း ေမြးတုန္းက ဘာကိုျမင္ၿပီး အံ့ႀသလာတယ္မသိဘူး အခုထိ ျပဴးေနေတာ့တာပဲ။ မ်က္ခံုးကလည္း ထူထူနဲ႔ အၿမဲတမ္းလိုလို မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ေနတတ္ေသးတယ္။

၇။ႏွာေခါင္းကလည္း ခၽြန္ခၽြန္ေလး။ (ဒါေပမယ့္ လွတယ္လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္။ လံုး၀(လံုး၀) မလွဘူး။ ဟဲဟဲ အထင္မွားမွာစိုးလို႔။ ႀကိဳေျပာထားတာ။ )

၈။ပါးေလးကလည္း သူမ်ားေတြလို ပန္းေသြးေရာင္ထၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းမယ္မထင္နဲ႔။ လူကပိန္ေနေတာ့ ပါးခမ်ာလည္း မေဖာင္းရရွာေတာ့ဘူးေပါ့။

၉။ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ခပ္ထူထူနဲ႔။ စြာမွန္းသိသာတဲ့ မွဲ႔ကလည္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ပါေသးတယ္။

၁၀။ဆံပင္ကေတာ့ အရွည္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးပဲ။ ခါးလည္းေက်ာ္ၿပီး ေျခေထာက္လည္းမထိေသးဘူး။ (လူတစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဆံပင္ကလြဲၿပီး ႀကည့္လို႔ေကာင္းတာ ဘာမွကို မရွိဘူး။)

ကဲ…ဒီေလာက္ဆို ေမပ်ိဳဆိုတဲ့ က်မပံုပန္းကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရေလာက္ၿပီနဲ႔တူပါတယ္။ သရဲေႀကာက္တတ္တဲ့သူဆို ျမင္တာနဲ႔ လန္႔ၿပီးထြက္ေျပးေလာက္တယ္ သိလား။

စိတ္ေနစိတ္ထားေလးကုိ ဆက္ေျပာရေအာင္။

-အဓိကအခ်က္ကေတာ့ လံုး၀ဟန္မေဆာင္တတ္တာပါ။ ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့လူကို ဘယ္လိုမွ ၿပံဳးမျပတတ္သလို စိတ္ဆိုးေနရင္လည္း ရန္မေတြ႕ဘဲကို မေနတတ္ပါဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရတာကိုပဲ သေဘာက်ပါတယ္။

-မာနကလည္း ဘာႀကီးသလဲ မေမးနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုမေခၚခ်င္တဲ့လူကို လံုး၀ကို လွည့္မႀကည့္တတ္ပါဘူး။ လိုက္ေခ်ာ့ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ က်မကို ခင္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ က်မကလည္း အရမ္းခင္တတ္ပါတယ္။

-မ်က္ႏွာထားကလည္း တင္းေနတာမ်ားၿပီး အရယ္အၿပံဳးလည္း နည္းပါေသးတယ္။ အဲ.. ဒါေပမယ့္ ခင္တဲ့လူနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။

-စိတ္လည္းအလြန္တိုတတ္ပါတယ္။ တခြန္းက ႏွစ္ခြန္းေျပာရင္ စိတ္မရွည္တတ္တာ က်မေမပ်ိဳပါ။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ေဆးရံုဆင္းရမွာဆိုေတာ့ အခုစိတ္ရွည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

-ေသာႀကာသမီးပီသစြာ စကားကလည္း အလြန္မ်ားၿပီး ႀကက္တူေရြးေတာင္ အရံႈးေပးရပါမယ္။ အဲ… မေျပာခ်င္တဲ့ လူနဲ႔မ်ားက်ေတာ့လည္း ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ၿပီး "အ"ေနသလားေတာင္ ထင္ရေလာက္ပါတယ္။

-ပြဲလမ္းသဘင္ သြားရမွာကို အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္တတ္ေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အန္တီမြန္းသက္ပန္ေႀကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ေတြပါ လိုက္စားေနရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနပါၿပီ။ (သူက မိဘေက်းဇူးဆပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာတဲ့ေလ။ )

-အားနာခ်င္တဲ့ဟာဆို အေသးအဖြဲကအစ အားနာတတ္ေပမယ့္ အားမနာေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း အျပတ္ကို ေျပာတတ္ပါတယ္။

-အခ်ိန္ကိုတိက်မွ ႀကိဳက္သူပါ။ အခ်ိန္မတိက်သူကို ဘယ္လိုမုန္းမွန္းကို မသိပါဘူး။

-အစြဲအလန္းလည္း ႀကီးပါတယ္။ ေရွးရိုးလည္း ဆန္ပါတယ္။ အယူလည္း သည္းပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားျခင္းကို ရြံမုန္းတတ္ပါေသးတယ္။ တခါတေလလည္း ေခါင္းမာတတ္ပါတယ္။ အျငင္းလည္း သန္ပါတယ္။

-အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြကို တစ္ေယာက္တည္း မဆံုးျဖတ္တတ္ပါဘူး။ တိုင္ပင္သင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးမွသာ ဆံုးျဖတ္တတ္တာပါ။ (ေတြေ၀တယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပဲဲ)

-အငိုလည္းသန္ပါတယ္။ စိတ္ကသာ ၀မ္းနည္းလာၿပီဆိုရင္ မ်က္ရည္က အလိုလိုက်လာေရာ။ တခါတေလေတာ့လည္း အရမ္းအားငယ္တတ္ပါတယ္။

-တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ မိသားစုသိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနတာကိုလည္း သေဘာက်သူပါ။

-အေတြးအေခၚေတြကအစ အူေႀကာင္ေႀကာင္ႏိုင္ၿပီး အေျပာအဆိုက ဘယ္ေလာက္ညက္လည္းဆိုရင္ မေက်နပ္တာနဲ႔ ဘုေျပာေတာ့တာပဲ။

-မေက်နပ္တာကို ေနာက္ကြယ္ကေန အတင္းေျပာဖို႔ထက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပဲ ေျဖရွင္းခ်င္သူပါ။

-မဟုတ္မခံစိတ္ အျပည့္ရွိၿပီး ရန္လာစရင္လည္း အရံႈးမေပးတတ္ပါဘူး။ စိန္ေခၚရင္ တိမ္ေပၚထိတက္မယ္ ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။

-ေယာက်္ားစြဲႀကီးတဲ့လူေတြကို ရြံမုန္းတဲ့အျပင္ မိန္းမသားဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့လူေတြကို ပက္ပက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္သူပါ။

-လူတိုင္းကို စိတ္၀င္စားၿပီး လူတိုင္းရဲ႕စိတ္ကို နားလည္ခ်င္ပါတယ္။ မွ်တတဲ့ အယူအဆကိုသာ လက္ခံခ်င္သူပါ။ ေခ်ာ့တာလည္း ၀ါသနာမပါသလို အေခ်ာ့ခံရမွာကိုလည္း ေသမေလာက္ ေႀကာက္ပါတယ္။

-အရွက္တရားလည္း ႀကီးပါတယ္။ က်မေရွ႕မွာ အရွက္မရွိ မေတာ္တေရာ္မ်ား ေတြ႕လို႔ကေတာ့ ခဲနဲ႔ကို ေကာက္ထုခ်င္သူပါ။

-သူမ်ားေတြလွတာ ျမင္ရင္ေတာ့ သေဘာက်တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္အလွျပင္ဖို႔ေတာ့ အရမ္းကို ပ်င္းတတ္ပါတယ္။ ( အလွျပင္ရင္ ကုန္မယ့္အခ်ိန္ကို အိပ္ၿပီးေတာ့သာ ကုန္လြန္ခ်င္တာပါ။ )

-မိန္းကေလးေတြ တတ္ရမယ့္ ကိစၥအ၀၀ကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေယာက်္ားေလးေတြ လုပ္ရမယ့္ကိစၥကိုသာ စိတ္၀င္စားသူပါ။

-အီစီကလီလုပ္သူမ်ားကို အရမ္းကိုအျမင္ကတ္ၿပီး ဂ်ီေတာ့မွာမ်ား က်မကို လာႀကဴပါက လက္မေႏွးဘဲ ဘေလာ့(block) လုပ္ပစ္ပါတယ္။

ကဲ.. ဒီေလာက္ဆို က်မစိတ္ေနစိတ္ထားကိုလည္း စံုစံုလင္လင္ သိေလာက္ေရာေပါ့။ ဒီအေႀကာင္းကိုေရးၿပီး က်မကိုခင္မယ့္လူ မရွိေတာ့မွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဒီစိတ္ေနစိတ္ထားကေတာ့ က်မရဲ႕စိတ္ထား အမွန္အကန္ပဲ ျဖစ္ေႀကာင္း အာမခံပါတယ္။ မယံုႀကမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳေျပာထားတာ။ မႏွင္းဆီေရ… ေက်နပ္တယ္မဟုတ္လား။ က်မထပ္ tagခ်င္တဲ့လူေတြကေတာ့
လူေတြကိုက်မလိုပဲ စိတ္၀င္စားတဲ့ ကိုပီေက

က်မရဲ႕မမ Helena

ေျပာပါရေစဆိုတဲ့ မေရႊဂ်မ္း တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အခ်စ္ဆံုးသို႔အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

အခုတေလာ က်ေရာက္ေနတဲ့ tagရာသီကလည္း မကုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဟိုတေန႔က က်မစီေဘာက္္စ္မွာ ကိုေ၀က လာေအာ္သြားပါတယ္။ သနားေပမယ့္ ထပ္tagလုိက္ျပန္ျပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အေျပးအလႊား သြားႀကည့္လုိက္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္က အခ်စ္ဆံုးသို႔အိတ္ဖြင့္ေပးစာတဲ့။ က်မ ေခါင္းစဥ္ကိုႀကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ဖ်ားသြားတယ္။ ဘာေရးလို႔ ေရးရမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေရးလို႔ေရးရမွန္းမသိဘဲ စိတ္ကိုရႈပ္သြားတာပဲ။ က်မစိ္တ္ရႈပ္ေနေတာ့ အမေတြလည္း မေနသာဘဲ ၀ိုင္း၀န္းစဥ္းစားေပးႀကတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်စ္ဆံုးကိုပဲ ေရးလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ႀကတယ္။ ကဲ… အခုစေရးၿပီေနာ္။

ေမာင္ေလးေရ…

ေမာင္ေလး မမတို႔ဘ၀ထဲကို ေရာက္လာတာ အခုဆို ၁၄ႏွစ္ေတာင္ ရွိေရာေပါ့ေနာ္…။ မမကႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး တစ္ဦးတည္းေသာသမီးအျဖစ္နဲ႔ ေနလာတာဆိုေတာ့ ေမာင္ေလးေရာက္လာခါစမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ မႀကိဳဆိုမိခဲ့ဘူး ေမာင္ေလးရယ္…။ ငယ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးလည္း အငယ္ဆိုၿပီး အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ထက္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရန္ျဖစ္ရင္းနဲ႔သာ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္ေနာ္…။ တစ္ေယာက္ကစလိုက္၊ တစ္ေယာက္ကစိတ္တိုလိုက္နဲ႔ တခါတေလေတာ့လည္း ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္…။ ေမာင္ေလးလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ သိထားသင့္တာေတြကို မမေျပာျပခ်င္ပါတယ္…။ ဘ၀ဆုိတာ ရုန္းကန္ရျခင္းတဲ့…။ ေမာင္ေလးဘ၀မွာ တခါတေလ ရုန္းကန္ရတာေတြ ရွိလာတဲ့အခါ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ေက်ာ္လႊားပါေမာင္ေလးရယ္…။ တခါတေလေတာ့ လူေတြကကိုယ့္ကို ဂရုမစိုက္ဘူးလို႔ ထင္လာတတ္တယ္…။ အဲဒီ့အခါက်ရင္လည္း စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ေနာ္…။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားပါ…။ ေမာင္ေလးအတြက္ အားအင္ေတြလိုမယ္ဆိုရင္ မမဘက္က ေပးအပ္ဖို႔အသင့္ပါပဲေနာ္…။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပါတဲ့…။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မမသို႔မဟုတ္ ေမာင္ေလးသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးက ထြက္သြားရတဲ့အခါ တရားနဲ႔ေျဖႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ…။ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္လည္း ေနာက္မဆုတ္ဘဲ သြားႏိုင္ေအာင္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ ျပင္ဆင္ထားပါ ေမာင္ေလးရယ္…။ ေမာင္ေလးဘ၀မွာ ယံုႀကည္စရာလူေတြ ရွားပါးလာတဲ့အခါ ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ…။ ေလာကမာယာေတြက အရမ္းမ်ားလွပါတယ္…။ ဒီမာယာေတြႀကား စိတ္ပ်က္မသြားဘဲ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို ေဆာင္းႏိုင္ပါေစေနာ္။

ခ်စ္တဲ့

မမ

ကိုေ၀က အခ်စ္ေဟာင္းအေႀကာင္း ေျပာခိုင္းေပမယ့္ က်မမွာက ေျပာျပစရာအခ်စ္ေဟာင္းက မရွိေလေတာ့ က်မအခ်စ္ဆံုး ေမာင္ေလးအေႀကာင္းပဲ ေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္။ အျပင္မွာ က်မကိုယ္တိုင္ ေမာင္ေလးကို မေျပာျဖစ္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေရးထားတာပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ထပ္tagရင္လည္း အားလံုးရဲ႕ ေမတၱာပို႔ျခင္းကို ခံယူရမွာဆိုေတာ့ ထပ္ၿပီးမtagေတာ့ဘူးေနာ္။ အဆင္ေျပႀကပါေစ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

Meaning of life

အားလံုးပဲမဂၤလာပါေနာ္။ ဒီကဗ်ာေလးက က်မရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေရးထားတာပါ။ ဖတ္ႀကည့္ေပးပါဦးေနာ္။

Man has eye.
Not everyone can see the right.

Man has ear.
Not everyone can really hear.

Man has mouth.
Truth is the one that they can't always shout aloud.

Man has mind.
Sometimes it doesn't have feelings.

Man has smiles.
Sometimes they have cruel meaning.

Man has heart.
Sometimes its really hard.

Man has legs.
But some do the walk on path they don't want.

What's the meaning of life in such living???

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အခ်စ္ဆိုတာ

အခ်စ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူ၁၀၀မွာ ၉၀ေလာက္က သမီးရည္းစားအခ်စ္ကိုပဲ ေျပးျမင္ႀကပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ အမွန္ေတာ့အမ်ိဳးမ်ဳိးရွိႀကပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက အခ်စ္၊ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ႀကားက အခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္၊ ဆရာတပည့္အခ်စ္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေလ။ အခ်စ္မွာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ အနည္းအမ်ားေပၚ မူတည္ၿပီး ၁၅၀၀ အခ်စ္၊ ၅၂၈ အခ်စ္ဆိုၿပီး ခြဲျခားျပထားတာေပါ့။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ႀကားက အခ်စ္ကိုေတာ့ ၁၅၀၀အခ်စ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႀကၿပီး အျခားအခ်စ္ေတြကိုေတာ့ ေအးျမတဲ့၅၂၈အခ်စ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႀကပါတယ္။

ပထမဆံုးေတာ့ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက အခ်စ္မွာေတာင္ မိဘကသားသမီးကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ သားသမီးကမိဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က မတူညီႀကပါဘူး။ မိဘကသားသမီးကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈနည္းပါတယ္။ ေမတၱာဘက္ယိမ္းတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။ သားသမီးေကာင္းစားေရးကိုသာ ေရွးရႈႀကပါတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶစတည္ကတည္းက ကိုယ့္ရင္ေသြးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ကို သားသမီးကို စတင္ခ်စ္ခင္ႀကပါတယ္။ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာေတာ့လည္း တိမ္းေခ်ာ္မႈမရွိေအာင္ အရာရာကိုထိန္းမတ္ ေပးႀကတာေပါ့။ သားသမီးရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို မႀကည့္ဘဲ အျပစ္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပါ။ ေအးျမတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို႔ ေျပာေလ့ရွိႀကေပမယ့္ တခါတေလ သားသမီးေႀကာင့္လည္း ပူပင္ေသာကေတြ ပင္လယ္ေ၀ေအာင္ ခံစားရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမျငင္းႏိုင္ပါဘူး။

သားသမီးကမိဘကုိ ထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ က်ေတာ့လည္း အသက္အရြယ္ ကြာျခားတာနဲ႔အမွ် မတူညီႀကပါဘူး။ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန အေတာင္အလက္မစံုေသးတဲ့ အရြယ္အထိေတာ့ အားကိုစိတ္ကို အေျခခံၿပီး ခ်စ္ႀကပါတယ္။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘကိုနားလည္စိတ္နဲ႔ ခ်စ္ႀကျပန္ေရာ။ ကုိယ္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြက အိုခ်ိန္ေရာက္ၿပီေလ။ ကိုယ့္မွာလည္း သားသမီးေတြရွိလာတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ မိဘေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ႀကပါတယ္။ ဒီလိုခ်စ္တဲ့ သားသမီးေတြရွိသလို မိဘေက်းဇူးကို နားမလည္တဲ့၊ မိဘကိုေက်းဇူးကန္းတဲ့ သားသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သားသမီးေတြရဲ႕အခ်စ္က မိဘေတြေလာက္ မႀကီးမားေလေတာ့ ဆုန္ေရနဲ႔ဆန္ေရဆိုၿပီး ေျပာစမွတ္ျပဳလာႀကတာေပါ့။ မိဘနဲ႔သားသမီးခ်စ္ျခင္းမွာ နားလည္မႈလြဲႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာသာ နားလည္မႈယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက အခ်စ္ကခိုင္ၿမဲေနမွာပါ။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ လူသိမ်ားေက်ာ္ႀကားတဲ့ ၁၅၀၀အခ်စ္ေပါ့ေလ။ ရမၼက္ႀကီးမားတဲ့အခ်စ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်စ္မွာေတာင္ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းနဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းဆိုၿပီး မတူညီျပန္ပါဘူး။ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ပိုၿပီးရမၼက္ႀကီးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱေပၚမွာ အရင္းတည္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့အခ်စ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ေမတၱာဘက္နည္းနည္း ယိမ္းတယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူ႔နာမည္အတိုင္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာ မ်ားတာေပါ့။ ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ႀကတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးက မိဘနဲ႔သားသမီးမွာ ရွိတဲ့အခ်စ္လို တသမတ္တည္း၊ တေျပးညီတည္းထားႏိုင္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့။ အရမ္းခ်စ္တဲ့အခ်ိန္ရွိသလို၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မုန္းသြားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ အရမ္းခ်စ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဘာသာတရား၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲႀကံဳရမယ့္ အခက္အခဲေတြကို အခ်စ္က ဖုံးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲေရာ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ အခ်စ္က ေနရာယူေနတဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ။ အသိနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာလည္း အလြန္ပဲခက္ခဲပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကို ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြပါလို႔ ေျပာႀကပါတယ္။ ေနာင္တစ္သက္တာလံုး အမွတ္ရေနမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးေပ့ါေလ။ ဒီအခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြမွာ အေႀကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ ကြဲသြားတာမ်ိဳး ရွိသလို ဖူးစာပါလို႔ လက္ထပ္ရတဲ့ စံုတြဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဖူးစာပါလို႔ လက္ထပ္ႏုိင္တဲ့ စံုတြဲေတြရဲ႕အခ်စ္အေႀကာင္း ဆက္ေျပာရေအာင္ေနာ္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ လင္မယားအခ်စ္ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အိမ္ေထာင္က်ခါစ အခ်ိန္ကေတာ့ သမီးရည္းစားအခ်စ္နဲ႔ သိပ္မကြာေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သက္ ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် မတူေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာရပါတယ္တဲ့။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းက ထည့္သြင္းမစဥ္းစားခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊ ႏွစ္ဖက္မိသားစု ဆက္ဆံေရး စတာေတြ စဥ္းစားလာရပါတယ္။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကလို အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ မျပည့္စံုေတာ့ဘဲ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ခြင့္လႊတ္မႈ၊ ယံုႀကည္မႈ၊ ပြင့္လင္းရိုးသားမႈ၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္မႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈစတဲ့ ေမတၱာတရားကို အေျခခံတဲ့ ေအးျမမႈေတြပါ လိုအပ္လာပါၿပီ။ အခက္အခဲတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း အတူတကြ လက္တြဲၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓါတ္လည္း ရွိရပါမယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱနဲ႔မာနကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္က တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ေနရမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သစၥာတရား ထားရွိဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္နားလည္ၿပီး စိတ္တူသေဘာတူနဲ႔ ေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုဘ၀ေလးကို ရႀကမွာပါ။ မိဘေတြအဆင္မေျပလို႔ ကေလးေတြ စိတ္ဒဏ္ရာရႏိုင္တဲ့အေႀကာင္းကို ဒီမွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္အေႀကာင္း ထပ္ေျပာရေအာင္။ သူလည္း ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္လို႔ က်မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အေကာင္းအဆိုး မွန္သမွ်ကို အတူတူခံစားနားလည္ႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးပါ။ မိဘ၊ေဆြမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သူတို႔ကို မေျပာျပႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ရင္ဖြင့္ႏိုင္မယ့္ လူမ်ိဳးပါ။ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ဟူသမွ်ကို လက္တြဲရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မ်ိဳးက က်မတို႔အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ပါတယ္။ အရာအားလံုး က်ရံႈးေနခ်ိန္မွာ အားေပးႏိုင္မယ့္ နားလည္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ပါဘဲ။ ဒီလိုျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ရင္းတခါတေလေတာ့လည္း ဒီအခ်စ္ကေန ခ်စ္သူေတြမွာ ရွိတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကို ေျပာင္းလဲတတ္ပါေသးတယ္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္း မွန္သမွ်မွာ ရွိရင္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အားလံုးမွာ ရွိဖို႔ရာ ခဲယဥ္းၿပီး တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္မွာ ရွိရင္ေတာင္ ၀မ္းသာရမွာပါ။ ဘ၀အေမာေတြႀကားမွာ ျဖတ္သန္းရတိုင္း လိုအပ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပါ။

ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကေတာ့ လူတိုင္းခ်စ္ဖူးတဲ့ အခ်စ္ပါ။ ဒါကဘာလဲဆိုေတာ့…. ကိုယ့္ကုိယ္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေလ။ ကိုယ္မဟုတ္ေသာ အျခားသူေတြျဖစ္တဲ့ မိဘ၊ေဆြမ်ိဳးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မခ်စ္ရင္ေနမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ လူတိုင္းခ်စ္ျမတ္ႏိုးႀကပါတယ္။ လူတင္မဟုတ္ပါဘူး။ သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ႀကပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္သာ ကိုယ့္ကိုထိပါးလာမယ့္ အႏၱရာယ္ကို ေရွာင္ဖယ္ၿပီး မတတ္သာလို႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ခုခံႀကတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုသာ မူတည္ၿပီး အျခားသူကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြက ေပၚထြက္လာတာပါ။ ခ်စ္သူကုိခ်စ္တယ္ ဆိုတာကလည္း သူ႔ကိုျမင္ရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱေႀကာင့္ပါပဲ။ မေတြ႔ရရင္လြမ္းတယ္၊ ေဆြးတယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ကိုမျမင္ရရင္ စိတ္ညစ္တဲ့ကိုယ့္စိတ္ေႀကာင့္ပါပဲ။ ဒါေႀကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္သာအခ်စ္ဆံုးလို႔ ေဟာႀကားခဲ့တာပါ။ အျခားသူကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကိုသာ ပယ္ဖ်က္ႏုိင္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ပယ္ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ အင္မတန္မွကို ခက္ခဲပါတယ္။ ဒီအခ်စ္ကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သံသရာမွ ကၽြတ္လြတ္ႏိုင္မယ့္ လမ္းစကို ရွာေတြ႔တာပါပဲလို႔ ေျပာရမွာပါ။ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးက ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕ကေန မရုန္းထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီေလာက္ဆို က်မေျပာေနတာေတြလည္း မ်ားေနပါၿပီ။ အားလံုးလည္း ပ်င္းရိေနႀကမလား မသိဘူးေနာ္။ ေျပာစရာေတြ က်န္ေသးေပမယ့္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္လို ဆံုးမွာကို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီထက္ပိုသိခ်င္ရင္ေတာ့ က်မကိုဆက္သြယ္ေပါ့ေနာ္။ က်မကို ကိုေမာ္စီက tagလို႔သာ ေျပာရတယ္။ က်မလည္း ဒီအခ်စ္ေတြအားလံုးကို မခ်စ္တတ္ေသးပါဘူး။ ႀကားဖူးသမွ်၊ ဖတ္ဖူးသမွ်ေတြ တင္ေပးတာပါ။ အခုက်မက အခ်စ္အေႀကာင္း ေျပာၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အခ်စ္အေႀကာင္းကိုလည္း နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့

အေတြးရပ္၀န္းက မမဆုေ၀

အခ်စ္အေႀကာင္းေျပာခ်င္ေနတဲ့ ကိုပီေက

ကိုမာန္လိႈင္းငယ္

ကဗ်ာေတြေရးတဲ့ငယ္ဆူးအိမ္ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ေရးေပးႀကပါဦးေနာ္။

မွတ္ခ်က္။ ။အထက္ပါပို႔စ္သည္ က်မရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအယြင္းပါခဲ့ပါက က်မ၏ညံ့ဖ်င္းမႈေႀကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ လာဖတ္တဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...