အခုလတ္တေလာ လူေတာ္ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ လူေကာင္းမျဖစ္ႀကတဲ့လူေတြကို ျမင္ေနရလို႔ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိတာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္တာပါ…
"လူေတာ္မျဖစ္ရင္ေန၊ လူေကာင္းေတာ့ျဖစ္ေအာင္လုပ္" ဒီစကားက က်မတို႔အဘိုးက်မတို႔ကို ေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီစကားရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ "ေတာ္ေနရင္ၿပီးတာပဲ။ ေကာင္းတာမေကာင္းတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူကေတာ္ေနတာနဲ႔ အဲဒီ့လူလုပ္သမွ်က အေကာင္းခ်ည္းပဲျဖစ္တယ္လို႔ က်မကထင္ခဲ့တာေပါ့။ ေတာ္တဲ့လူတိုင္းကို အားက်၊ကိုယ္လည္းသူတို႔လို ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကႀကီးစိုးေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ မေတာ္တဲ့လူေတြကိုလည္း မေတာ္ရေကာင္းလားလို႔ အထင္ေသးခဲ့မိပါတယ္။ က်မရဲ႕အေတြးအေခၚကေတာ္ေတာ္မွားခဲ့တာပဲေနာ္။ ၿပီးေတာ့ရွိေသးတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းဖို႔က နံပါတ္၁၊ ပညာတတ္ဖို႔ကနံပါတ္၁၀တဲ့ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးကမိန္႔ႀကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီ့အဆိုကိုက်မ မေထာက္ခံခဲ့ပါဘူး။ က်မထင္ခဲ့တာက စိတ္ထားေကာင္းဖို႔က လြယ္လြယ္ေလးေပါ့။ ပညာတတ္ဖို႔က်ေတာ့ အရမ္းႀကိဳးစားရတယ္ေပါ့။ အဲဒီ့လို က်မဟာမိုက္မိုက္ကန္းကန္းေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုအခ်ိန္က်မွပဲ က်မအမွန္ကိုျမင္သြားခဲ့ပါတယ္။လူဆိုတာ ေတာ္ေနဖို႔ထက္ လူလူခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ညွာတာသနားစိတ္ စတဲ့စိတ္ေကာင္း၊ႏွလံုးေကာင္းေလးေတြရွိေနဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ။ လူေကာင္းဆိုတဲ့နာမည္က ေခၚေတာ့သာႏွစ္လံုးတည္း။ ဒီနာမည္ႏွစ္လံုးေလးေအာက္မွာပဲ ေျမာက္ျမားလွတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြက ကိန္း၀ပ္ေနတယ္ေလ… ဒီအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြမ်ားျဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔ က်မစဥ္းစားႀကည့္ဖူးပါတယ္။ အေျခခံအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ သနားႀကင္နာစိတ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ့္ထက္အင္အားခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့လူေတြ၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ထက္နိမ့္ပါးႀကသူေတြကို ႀကင္နာသနားစိတ္ဆိုတာ ထားကိုထားသင့္တာပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ ရင္ထဲမွာရွိတဲ့သနားႀကင္နာစိတ္ကို ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟစိတ္ေတြနဲ႔ ဖုံုးလႊမ္းသြားႀကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုေတာင္ ထားႏိုင္ဖို႔မလြယ္ႀကဘူးဆိုတာ အခုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကလည္းအေရးႀကီးပါတယ္။"သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္…"ဆိုၿပီးေတြးႀကည့္ႀကစမ္းပါ။ က်မတို႔ အျခားလူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ရက္ပါေတာ့မလား… အျခားသူေတြနစ္နာသြားေအာင္ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာရက္ပါေတာ့မလား… ဒီကိစၥကလြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ေနတာပါ… ေျပာဖို႔လြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔လုပ္ႏိုင္ဖို႔ခက္တယ္ဆိုသလိုေပါ့ေလ… ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ၿပီး မွန္တဲ့ဘက္ကိုရပ္တည္ရဲတဲ့သတိၱပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေရွ႕ကေဖာ္ျပတဲ့အခ်က္ေတြထက္ေတာင္ ပိုခက္ေနပါေသးတယ္။ အမွန္တရားကိုသိႀကရင္ေတာင္ အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ မွန္တဲ့ဘက္ကိုရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲတတ္ႀကပါတယ္။ အမွန္တရားကို အမွန္တရားလို႔လက္မခံႏိုင္တဲ့လူေတြကလည္း ေလာကႀကီးမွာအမ်ားႀကီးပါဘဲ။ အမွားကိုမ်က္စိမွိတ္ၿပီးအမွန္လို႔ယူဆေနႀကတာေပါ့။ ျပန္ျပင္ေပးမယ့္လူေတြကိုလည္း မလိုလားဘဲငါဇြဲႀကီးမားစြာ မာန္မာနထားေနႀကသူေတြလည္းရွိႀကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြပါဘဲ။ အျခားအခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ထက္ႀကီးသူေတြ၊မိဘဆရာေတြကိုရိုေသတတ္မႈနဲ႔၊ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းမႈေတြ လည္းလိုအပ္ေနတာပါဘဲ… တကယ္တမ္းလူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိရင္ ဒီအခ်က္ေတြက က်င့္ယူဖို႔ခက္ခဲလွတဲ့အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…
က်မအရမ္းအထင္ႀကီးခဲ့တဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ကေရာ ခက္ပါသလား… က်မအထင္ေတာ့ မခက္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္… သူ႔မွာ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ီရိယဆိုတဲ့သံုးမ်ိဳးသာဆံုေနပါက လူေတာ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ မုခ်ဧကန္ ျဖစ္လာမွာပါ… ကံဆိုတာကအလုပ္လို႔ယူဆမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ရမွာမို႔လို႔ ဒီအခ်က္ကအလြယ္တကူ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။ ၀ီရိယဆိုတာကလည္း ကိုယ္ထားရင္ ထားႏိုင္သေလာက္ရတဲ့အရာမ်ိဳးပါ… ဒီလူတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ ဥာဏ္ပဲလိုေတာ့မွာေပါ့ေနာ္… ဥာဏ္ကေတာ့ မ်ိဳးရိုးဗီဇနဲ႔ပါ ဆိုင္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဥာဏ္ကလည္း အရမ္းေကာင္းစရာမလိုပါဘူး။ အသင့္အတင့္ရွိရံုနဲ႔ လူေတာ္တစ္ေယာက္က ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ…ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ လူေတာ္ျဖစ္ဖို႔ေရာ၊လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ပါ မခက္လွဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။
က်မတို႔အဘုိးေျပာတဲ့ ေနာက္စကားတစ္ခြန္းလည္းရွိပါေသးတယ္။ "လူမိုက္လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္၊ လူယုတ္မာေတာ့မလုပ္မိေစနဲ႔"တဲ့။ လူမိုက္ဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္မိုက္ခ်င္လို႔မိုက္ေနတာပါ။ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ပဲဆိုးက်ိဳးျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ လူယုတ္မာကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့ အႀကံအစည္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုဒုကၡေပးရမလဲဆိုတာ ႀကံေနတဲ့လူမ်ိဳးေတြပါ။ ကိုယ္ေကာင္းက်ိဳးရဖို႔အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမငဲ့ညွာဘဲ ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ရက္တဲ့လူေတြပါ။ ရြာတစ္ရြာမွာ လူမိုက္၁၀ေယာက္ရွိလို႔ ရြာ မပ်က္ႏိုင္ေပမယ့္ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ရွိရံုနဲ႔ ရြာပ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္က်မတို႔လည္း လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လူေတာ္လူေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း လူယုတ္မာေတာ့မျဖစ္ေအာင္ ေနႀကရေအာင္ေနာ္...
Wednesday, September 26, 2007
လူေကာင္းႏွင့္လူေတာ္
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနသူ...
ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ ပို႔စ္အသစ္တင္လို႔ ရပါ့မလားေတာင္မသိပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္အခုတင္ေပးထားတာပါ။ က်မတင္လို႔ရသေရြ႔ေတာ့ ဆက္တင္ပါဦးမယ္....
ေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္ အလင္းေရာင္မရွိေတာ့ဘဲ ေန၀င္ေနၿပီဘဲ… ငွက္ကေလးမ်ားအိပ္တန္းတက္ခ်ိန္တန္ေတာ့မယ္… ဒီအခ်ိန္မွာ အသိုက္ကိုမျပန္ႏိုင္တဲ့ငွက္ကေလးေတြ ဘယ္ႏွေကာင္မ်ားေတာင္ ရွိေနမွာလဲ… မိုးရဲ႕ၿခိမ္းေျခာက္မႈေႀကာင့္မ်ား အိမ္မျပန္ႏိုင္ႀကတာလား… တျခားတျခားေသာ အေႀကာင္းအရာမ်ားေႀကာင့္လား… ညရဲ႕အေငြ႔အသက္ကို ခံစားေနရတယ္… ညရဲ႕ေအးခ်မ္းမႈက စိတ္ကိုမေအးခ်မ္းႏိုင္ပါေခ်… ခႏၶာကိုယ္ကေအးစက္ေနေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သည့္ႏွယ္ ပူျပင္းလွပါသည္… ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာတုန္းကေရာ… သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြရွိခဲ့လို႔လား… မေျပာသာလို႔ မေျပာႀကေပမယ့္ စြတ္စိုေနတဲ့မ်က္၀န္းကိုႀကည့္ရံုနဲ႔ ရင္ထဲကအဓိပၸာယ္ကို နားလည္ခဲ့ႀကတယ္… သူတို႔မျပန္ႏို္င္တဲ့ အေႀကာင္းတရားေတြကို မေျပာျပေပမယ့္ အလိုလိုသိႏိုင္တယ္… သူတို႔္ကိုမျပန္ခ်င္တာေရာဟုတ္လို႔လား… ျပန္ခြင့္မရႀကတာမ်ားလား… သို႔ေပမယ့္ သူတို႔မွာအမ်ားကေပးတဲ့အားရွိတယ္… အားလံုးကိုျပန္ခုခံႏိုင္တဲ့မာန္ရွိတယ္… ဒါေတြနဲ႔တင္လံုေလာက္ပါၿပီ… သူတို႔အတြက္စိတ္ခ်ရပါၿပီ… သို႔ေပမယ့္မိုက္ရိုင္းရက္စက္သူမတူေအာင္ ယုတ္မာတဲ့လူေတြႀကားမွာ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထား၊မွန္ကန္တဲ့သစၥာက အႏိုင္ရပါ့မလား… ရပါေစလို႔ပဲေမွ်ာ္လင့္ရတာပါဘဲ… အခုေတာ့လည္းဆုေတာင္းရံု၊ေမွ်ာ္လင့္ရံုကလြဲၿပီး ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အသက္ရွင္ေနရပါလားကြယ္… ေနေတာင္ထြက္စျပဳေနၿပီဘဲ… အလင္းေရာင္ကမပီျပင္၀ိုးတ၀ါး… ႏွင္းစက္ေလးေတြက မသိမသာတဖြဲဖြဲ… မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္စေတြတြဲလြဲခို္လည္း… က်လုမ်က္ရည္ကိုဖယ္ထုတ္၊ ငါတို႔ေနာက္ေန႔အတြက္ ရင္ဆိုင္ရေပဦးမည္… စိတ္ထဲကိုမာန္သြင္း၊ သစၥာတရားကိုဦးေခါင္းထက္မွာပန္ဆင္၊တြဲလက္ေတြမျဖဳတ္ဘဲ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ငါတို႔ရုန္းကန္ႀကရေအာင္… ေႀသာ္လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ရုန္းကန္ရျခင္းတမ်ိဳးပါလား…
Monday, September 24, 2007
ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္း
ကိုဇူလိုင္အိပ္မက္ဆီက ဆရာေတာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ေ၀ဒနာေတြကို ျပဳစုနည္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။
တစ္ေန႔တာအလြဲမ်ား
တစ္ေန႔တာအလြဲမ်ားလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားလို႔ ထူးအိမ္သင္အေႀကာင္းလို႔ ထင္ေနႀကၿပီလားဟင္? အထင္မမွားပါနဲ႔ေနာ္… အဲဒါေမပ်ိဳ႕အေႀကာင္းပါ…
မေန႔ကတစ္ေန႔လံုးကို အဆင္မေျပပါဘူး။ အဆင္မေျပတာကေတာ့ တေန႔ကညကတည္းကပါ။ ည၁၀နာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ျဖန္က်ဴရွင္တက္မွာလားလို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးပါတယ္။ တက္ရင္လည္းသူ႔အတြက္ မိတၱဴကူးခဲ့ဖို႔မွာလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ကစေန၊တနဂၤေႏြဆို တစ္ေန႔လံုးက်ဴရွင္တက္ရတာပါ။ က်မလည္း မိုးရြာရင္ မလာဘူး။ဒုတိယအခ်ိန္မွလာမယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ မိတၱဴကူးမယ္လည္းလုပ္ေရာ... အိမ္ကမိတၱဴစက္က ဘာျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး။ ပါ၀ါကိုဖြင့္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့မွာစလြဲတာပဲ။ နဂိုကတည္းက က်ဴရွင္ကမတက္ခ်င္၊ မိုးအေျခအေနကိုႀကည့္ေတာ့လည္း ဆက္ၿပီးရြာမယ့္ပံုေပၚေတာ့ ေဖေဖ့ကိုလည္း မနက္ျဖန္လိုက္ပို႔စရာမလိုဘူး လို႔ေျပာလိုက္တာေပါ့။ မနက္အိပ္ရာလည္းထေရာ မိုးကလံုး၀မရြာပဲေကာင္းကင္ႀကီးကႀကည္လင္ေနတာပဲ… မိုးရြာမယ့္ပံုလည္းမေပၚပါဘူး။ ေဖေဖ့ကိုလည္းလိုက္ပို႔ဖို႔ ေျပာမထား၊ သူငယ္ခ်င္းကူးခိုင္းတဲ့ မိတၱဴကလည္းမကူူးရေသးေတာ့ က်ဴရွင္မတက္လိုက္ရဘဲ အိမ္မွာပဲေနလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေမပ်ိဳရဲ႕ပထမအလြဲေပါ့…class="MsoNormal">
က်မတို႔ဒုတိယက်ဴရွင္က ေက်ာက္ေျမာင္းမွာပါ။ ၁၂နာရီစမွာဆိုေတာ့ ၁၀နာရီေလာက္ကတည္းက ျပင္ဆင္၊ဘေလာ့ဂ္အတြက္ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရး၊ တင္ဖို႔အခ်ိန္ကလည္း မမီေတာ့သိမ္းထားၿပီး အိမ္ကထြက္ပါတယ္။ မနက္ကေတာ့ေနသာေတာ့မလိုနဲ႔ အခုက်ေတာ့လည္း မိုးကပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တေျဖာက္ေျဖာက္ရြာေနပါတယ္။ က်မလည္းဘတ္စ္ကားစီးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ တကၠစီငွားလိုက္ပါတယ္။ တကၠစီသမားကလည္း မတန္တဆေစ်းေတာင္းၿပီး က်မအတင္းစစ္ေတာ့မွ ၁၅၀၀နဲ႔ေစ်းတည့္သြားပါတယ္။ (ျမန္မာက်ပ္ေငြကို ေျပာတာေနာ္) က်မလည္းဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။
အဲ…က်ဴရွင္နားလည္းေရာက္ခါနီးေရာ ဖုန္းကတတီတီ ျမည္လာပါတယ္။ ဘယ္သူလဲလို႔ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းမွာေပၚေနတဲ့နာမည္က က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္… ဖုန္းလည္းကိုင္လိုက္ေရာ က်ဴရွင္ကမရွိဘူးတဲ့။ ဆရာမေရႀကီးေနလို႔မလာဘူးတဲ့… က်ဴရွင္အိ္မ္ကအမႀကီးေျပာတာတဲ့… က်မလည္း၀မ္းသာအားရနဲ႔ တကၠစီဦးေလးႀကီးကို ျပန္လွည့္ခို္င္းတာေပါ့။ က်မကဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္တင္ဖို႔စိတ္ေစာေနတာကို…သူကလည္းခုနက က်မေစ်းအတင္းစစ္ထားတာကို သိပ္ႀကည္ပံုမရပါဘူး။ က်မကိုပိုက္ဆံပိုေပးရမယ္တဲ့။ က်မကလည္းရတယ္ေပါ့။ က်မတို႔စူပါ၀မ္းနားေလာက္လည္းေရာက္ေရာ… က်မဖုန္းကထပ္ျမည္ပါေရာ… က်မလည္းဘယ္သူလဲဆိုၿပီးႀကည့္လိုက္ေရာ ခုနကဆက္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ေနျပန္ေရာ… ကိုင္ကိုင္ခ်င္းပဲသူက က်ဴရွင္ကရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အမႀကီးက ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္ရဲ႕ က်ဴရွင္အခ်ိန္နဲ႔ မွားေျပာတာတဲ့။ ဒါကေတာ့ေမပ်ိဳရဲ႕ ဒုတိယအလြဲေပါ့ေလ…
ဒါေပမယ့္က်မကအျခားသူမွမဟုတ္တာ။ ေမပ်ိဳဘဲ။ဘယ္ရမလဲ။ တကၠစီသမားႀကီးကလည္း ထပ္ၿပီးျပန္လွည့္ခိုင္းရင္ က်မကိုထရိုက္ဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔က်မလည္းသူငယ္ခ်င္းကို "ငါ့ကိုကံတရားက က်ဴရွင္မတက္ေစခ်င္တာ ငါလည္းလံုး၀မတက္ဘူး" လို႔ေျပာၿပီးအိမ္ကိုတန္းျပန္တာေပါ့။ အိမ္မွာပို႔စ္အသစ္တင္ဖို႔အတြက္ ပံုေတြလည္းစုရဦးမယ္ေလ။ က်ဴရွင္မတက္ဘူးဆိုေတာ့ က်မအတြက္အဆင္ေျပတာေပါ့။ က်မကားေပၚကလည္းဆင္းေရာ ခုနကတေျဖာက္ေျဖာက္ရြာေနတဲ့မိုးက အသည္းအသန္ကိုရြာခ်ပါေလေရာ… ကံဆိုးမသြားရာမိုးလို္က္လို႔လာလို႔ ေျပာရမလားေတာင္မသိပါဘူး။ က်မလည္းက်ဴရွင္လည္း မတက္ရ၊ ကားခလည္းကုန္၊ မိုးေရကလည္းရြဲနဲ႔ စိတ္ကိုညစ္သြားတာပဲ။
အဲဒါနဲ႔ျဖစ္သမွ်အေႀကာင္း အေကာင္းလို႔သတ္မွတ္ၿပီး အိမ္ထဲကို၀င္လာပါတယ္။ အ၀တ္အစားျပန္လဲၿပီး ပို႔စ္တင္မလို႔ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔တက္မလာ။ တက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ freedom ကဖြင့္မရ။ က်မကလည္းစိတ္မရွည္ေတာ့ ခဏခဏrefresh လုပ္။ အဲဒီ့မွာတင္အခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္ႀကာသြားတယ္။ အားလံုးလည္းရၿပီး စရိုက္မလို႔ပဲရွိေသးတာ။ ဘာမွမသိဘဲ ကြန္ပ်ဴတာကက်သြားေရာ။ ကဲဒီေလာက္ဆိုသိပါၿပီ။ ေမပ်ိဳတို႔လြဲျပန္ၿပီေပါ့။
ပို႔စ္ကတင္လို႔မၿပီးေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္က်ဴရွင္တစ္ခုစမယ့္အခ်ိန္ကနီးလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ေရးထားတာကို သိမ္းၿပီးေတာ့ က်ဴရွင္ကိုထြက္လာပါတယ္။ မနက္တကၠစီခကလည္းေတာ္ေတာ္ေပးလိုက္ရေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္တကၠစီနဲ႔ သြားလို႔မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။(ဘားဂ်က္ထိခိုက္သြားမွာစိုးလို႔...:-P) ဘတ္စ္ကားကလည္း အႀကာႀကီးေစာင့္ရပါေသးတယ္။ တစ္စီးလာလိုက္၊က်မစီးရမယ့္ကားမဟုတ္လိုက္။ က်မစီးရမယ့္ကားက်ျပန္ေတာ့လည္း မွတ္တိုင္မွာလံုး၀မရပ္။ က်မလည္းေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းနဲ႔ မလာတဲ့အဆံုး က်ဴရွင္မတက္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ပဲျပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွေတာ္ေသးတယ္။ လမ္းမွာခလုတ္တိုင္ၿပီး ေမွာက္လ်က္လဲမလို႔။ ေႀသာ္…ဒီေန႔ေတာ့ ေမပ်ိဳတို႔အတြက္ ကံမေကာင္းပါလားေနာ္….
Sunday, September 23, 2007
က်မႏွင့္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား
က်မတို႔အျပင္ေလာကမွာ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရပါတယ္။ က်မတို႔ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ထားက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မတူႀကပါဘူး။ အဲဒီ့လိုမတူတဲံ့လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္နဲ႔ ျပင္ပအျပဳအမူေတြ ကြာျခားပံုကို ေရးသားထားတာပါ။ ဖတ္ႀကည့္ေပးပါဦးေနာ္။
က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဘုရားပြဲေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံကၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စည္ကားစြာ က်င္းပေလ့ရွိႀကပါတယ္။ က်မတို႔နားက က်ိဳကၠဆံဘုရားဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ က်င္းပႀကပါတယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြ၊မ်က္လွည့္ျပပြဲေတြ၊ အရုပ္ဆိုင္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်မတို႔အႀကိဳက္ေပါ့။ ဘုရားပြဲသြားၿပီဆိုရင္ က်မကေမေမ့ကို တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ၀ယ္ခိုင္းရမွေက်နပ္သူပါ။ (ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ေႀကာက္လိို႔မ၀ယ္ခိုင္းရဲပါဘူး။)
တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲမွာ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာဖံုးေရာင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အရင္တုန္းကဒီလိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာဖံုးေရာင္းတာေတြ မရွိပါဘူး။ ဆိုင္ေရွ႕မွာလည္း သရဲပံုမ်က္ႏွာဖံုးမ်ား၊ အေကာင္ပံုမ်က္ႏွာဖံုးမ်ား၊ ေမ်ာက္ပံုမ်ား စတဲ့က်မ၊မသိတဲ့အရုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားစြာကို ခ်ိတ္္ဆြဲထားပါတယ္။ ငယ္ကလည္းငယ္ေသး၊ အထူးအဆန္းလည္းျဖစ္ဆုိေတာ့ ေမေမ့ကိုမရမက ပူဆာပါေတာ့တယ္။ ေမေမလည္းပထမေတာ့ မ၀ယ္ေပးခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း က်မအရမ္းလိုခ်င္ေနတာ သိသြားပံုရတယ္။ က်မကိုႀကိဳက္တာတစ္ခုယူလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလည္းအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ဘာေရြးလို႔ေရြးရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမ်ားကိုစခ်င္တာနဲ႔ အရမ္းေႀကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ က်မကသူမ်ားကို ေျခာက္ရတာေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါပါတယ္။ အဲဒီ့မ်က္ႏွာဖံုးရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ ေတြ႔သမွ်လူေတြကို လိုက္ေျခာက္ပါေတာ့တယ္။ ေႀကာက္ေလ၊က်မက ပိုေျခာက္ေလပါဘဲ။ သူမ်ားေတြေႀကာက္သြားရင္ က်မအရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေလာက္အထိ က်မကအက်င့္မေကာင္းတာပါ။ ဒီေတာ့မ်က္ႏွာဖံုးေတြက က်မအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြေပးတယ္လို႔ ကေလးအေတြးနဲ႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔က်မလည္း အသက္တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် လူေပါင္းစံုနဲ႔ေတြ႔ႀကံဳဆက္ဆံလာရပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ က်မအေတြးေတြက မွားယြင္းတယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။ လူ၊လူခ်င္းဆက္ဆံရတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာရပါတယ္။ အခုေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ရဲ႕မူလစိတ္ထားကို မေဖာ္ထုတ္ပဲ မ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔ ကာထားႀကပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ အက်ည္းတန္လွတဲ့ေလာဘကို အင္မတန္မွလွတဲ့ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြနဲ႔ သကာရည္ေလာင္းထားေလ့ရွိပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့မနာလုိစိတ္ကို နား၀င္ခ်ိဳတဲ့စကားသံေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔ပဲ အခ်င္းခ်င္းမေကာင္းႀကံလာႀကပါတယ္။ အျပင္ကသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ လွပတဲ့မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွာ မနာလိုမႈဆိုတဲ့ ရုပ္ဆုိးတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးရွိေနတတ္ျပန္တယ္။ ကိုယ္မွားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးဖို႔ ေစာင့္ေနေတာ့တာေပါ့။အဲဒီ့လိုလူေတြကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ က်မစိတ္ပ်က္လာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မမွာသူတို႔မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ခၽြတ္ခ်ဖို႔အခြင့္အေရးမရွိပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ခ်ခ်င္စိတ္ရွိမွသာ၊ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ကိုျပဳျပင္ခ်င္စိတ္ရွိမွသာ ဒီမ်က္ႏွာဖံုးေတြကိုခၽြတ္ခ်ႏိုင္မွာပါ။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့လူေတြက ဒီေခတ္မွာတစတစမ်ားျပားလာႀကပါၿပီ။ စီးပြားေရး၊လူမႈေရးစတဲ့နယ္ပယ္အသီးသီးမွာေပါ့။ က်မတို႔ပညာေရးနယ္ပယ္မွာေတာင္ တခါတေလႀကံဳေတြ႔ေနရပါၿပီ။
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္တဲ့လူေတြမွာ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ကို စြပ္ႀကတာပါ။ အဲဒီ့လိုလူေတြကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေလာဘသားေကာင္ေတြေပါ့။ မိမိေကာင္းစားေရး တစ္ခုတည္းကိုသာ ေရွးရႈတဲ့လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြက မိမိရဲ႕အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ သူတပါးကိုအေကာက္ႀကံဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ႀကပါဘူး။ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာကို မေႀကာက္တတ္ႀကသူေတြေပါ့။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို လူလို႔ေတာင္ေခၚဖို႔မသင့္ပါဘူး။ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ အသိပညာ၊အတတ္ပညာမရွိလို႔ သူမ်ားထိန္းခ်ဳပ္တာခံရသူေတြပါ။ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထားေလးေတြကို စည္းစိမ္ဥစၥာဆိုတဲ့ မက္ေမာဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈႀကီးနဲ႔ ညစ္ႏြမ္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေပးတတ္ႀကပါတယ္။ အတန္းပညာမရွိတဲ့အျပင္ အသိပညာလည္းမရွိတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းလည္းမရွိပါဘူး။ ထိုအခါ သူမ်ားျခယ္လွယ္တာခံရၿပီး ရလာတဲ့စည္းစိမ္ေတြကို မက္ေမာကာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပါဘဲ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔လူမ်ားျဖစ္လာႀကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မထားဘဲ လူလူခ်င္းဒုကၡေပးေတာ့တာေပါ့။
အရုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြက က်မကိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ယူေဆာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့လူေတြကေတာ့ က်မကိုစိတ္ဓါတ္က်မႈမ်ား၊ မခ်ိတင္ကဲ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကိုသာေပးတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် သိလာရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ကမ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့က်မ အခုေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ေႀကာက္လည္းေႀကာက္၊ရြံလည္းရြံလာပါတယ္။ အျပင္ကလွပတဲ့အေရျပားအစား ရုပ္ရည္မလွပေပမယ့္ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားပိုင္ရွင္ေတြကိုပဲ ပိုေလးစားျမတ္ႏိုးမိပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြထက္ ကိုယ္နဲ႔တရားမွ်တစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္မယ့္ရန္သူကိုပဲပိုလိုခ်င္မိပါတယ္။ က်မတို႔လည္း ဘယ္လိုမ်က္ႏွာဖံုးမ်ိဳးကိုမွ မစြပ္ဘဲကိုယ့္ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့စိတ္ထားေလးေတြနဲ႔ပဲ လူေတြကိုေပါင္းသင္းဆက္ဆံႀကရေအာင္ေနာ္…
Saturday, September 22, 2007
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ....
က်မက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ႏွစ္သက္သူလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ အခုလည္း က်မႏွစ္သက္ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးအေႀကာင္းကို ပို႔စ္တင္ျဖစ္တာပါ။ ဖတ္ႀကည့္ေပးပါဦးေနာ္…
အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုက်မ မႀကာခဏစဥ္းစားႀကည့္ဖူးပါတယ္။ "ငါဘာအတြက္မ်ား အသက္ရွင္ေနရတာလဲ" လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးႀကည့္ဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္အခါနဲ႔အေျခအေနအရ က်မရဲ႕အေျဖေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕အေျဖက ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္၊ ေဖေဖတို႔၊ေမေမတို႔ကို အရမ္းလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိသားစုအတြက္၊ က်မတုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ မမွ်တတဲ့အေျခအေနေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံအတြက္ စသည္ျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်မနည္းတူပဲ အျခားအျခားေသာလူမ်ားကို ေမးႀကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုအေျဖေတြပဲ ထြက္လာမွာပါ။ ဒီအေျဖအားလံုးကို ဆန္းစစ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔အသက္ရွင္ေနတာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေႀကာင့္ပါပဲ….
အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္လို႔ ထင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေနရာက စဥ္းစားႀကည့္ရေအာင္ေနာ္။ သူဘာလို႔မ်ား ေအာင္ျမင္ခ်င္ပါသလဲ? အေျဖကရွင္းပါတယ္။ လူေတြႀကားထဲမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားခ်င္လို႔၊ လူေတြရဲ႕အေရးေပးမႈကိုခံခ်င္လို႔ စတဲ့အခ်က္ေတြေႀကာင့္ပါဘဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေႀကာင့္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္။ ဒီလိုပါဘဲ…အသက္ရွင္ျခင္းဟာ မိသားစုအတြက္လို႔ထင္တဲ့လူကလည္း မိသားစုအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္လို႔ ထင္တဲ့လူေတြကလည္း မိမိႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္…
ဟိုးအေ၀းႀကီးကို မစဥ္းစားပါနဲ႔ဦး။ က်မတို႔ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ တစ္ေန႔တာကိုပဲႀကည့္ရေအာင္ေနာ္။ က်မတို႔အိပ္ရာထၿပီဆိုပါစို႔။ က်မအေနနဲ႔ပဲေျပာႀကည့္မယ္ေနာ္။ က်မေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္ေပါ့။ ျပင္ဆင္ေနရင္းနဲ႔ကို ေက်ာင္းေရာက္ရင္ဟိုဟာလုပ္မယ္။ ဒီဟာလုပ္မယ္နဲ႔ စဥ္းစားေနတယ္ေလ။ ဒါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲေပါ့။ က်မဆိုရင္ မနက္စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာမ၀င္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေန႔လည္၁၂နာရီ (ထမင္းစားခ်ိန္) မေရာက္မခ်င္းနာရီတႀကည့္ႀကည့္နဲ႔။ စာသင္ေနရင္းနဲ႔လည္း "ငါကန္တင္းေရာက္ရင္ဆိုၿပီး.." ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ျပန္တက္ၿပီး လက္ေတြ႔၀င္ရေတာ့လည္း ဆရာကဘယ္အခ်ိန္မ်ား roll callေခၚၿပီး ျပန္လႊတ္မလဲလို႔ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ေပါ့။ လက္ေတြ႔ၿပီးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာၿပီးၿပီလို႔ မထင္နဲ႔ဦး။ ေက်ာင္းကားကိုေမွ်ာ္ရျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ဒီေန႔ဘာရုပ္ရွင္လာမလဲ။ ရုပ္ရွင္ကဘာဆက္ျဖစ္မလဲနဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ႀကရျပန္တယ္။ အဲဒီလိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္တေန႔တေန႔ အသက္ေတြႀကီးလာတာ၊ ေသဖို႔နီးလာတာကို အားလံုးကေမ့ထားႀကပါတယ္...
အနာဂတ္ကိုႀကည့္လိုက္ေတာ့လည္း "ငါဘြဲ႔ရရင္၊ ငါခ်မ္းသာလာရင္…" နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္ႀကီးပါဘဲ။ "ငါေသရင္…"လို႔ေတြးမိတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေတြးတဲ့လူထက္စာရင္ မေတြးတဲ့လူကမ်ားတယ္လို႔ေျပာတာ။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေတြးႀကည့္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့လိုလည္းေတြးၿပီးေရာ လူကေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မကအဲဒီ့ေလာက္အထိ တရားမရွိတာပါ…
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ား မရွိေတာ့ရင္၊ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။ က်မတို႔ေသသြားပါလိမ့္မယ္။ လူမေသရင္ေတာင္ ဘ၀ေသသြားပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵပဲ မဟုတ္လား။ ျဖစ္ခ်င္တာမရွိမွေတာ့ ဘာမွလည္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ဘ၀ေသၿပီေပါ့။ အရာအားလံုး ဆံုးရံႈးသြားတဲ့လူေတြမွာ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေဘးကေနေသခ်ာအားေပးမယ့္လူရွိၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာေနမယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာမွာပါ…
ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းျဖစ္ဖို႔ဆိုတာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ျပည့္သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရွိသလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားမွ၊ ကံတရားရဲ႕ေဆာင္မမႈပါမွ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ- က်မတို႔က ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခုကို ႀကည့္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းကေကာင္းခန္းမွာ ရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ေနာက္ေန႔လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ႀကပါတယ္။ ဒါကက်မတို႔ႀကိဳးစားစရာမွ မလိုတာ။ ကံေကာင္းစရာလည္းမလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔ဘာသာသူ႔ေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား…
စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔က်ေတာ့ ဒီအတိုင္းထိုင္ေမွ်ာ္လင့္ေနရံုနဲ႔ မေအာင္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစားမွသာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒါထက္ပိုဆိုးတာက ဂုဏ္ထူးရဖို႔ပါ။ ဂုဏ္ထူးရဖို႔ဆိုရင္ ႀကိဳးစားေနရံုနဲ႔လည္း မၿပီးပါဘူး။ ကံတရားရဲ႕ေဆာင္မမႈလည္း လိုပါေသးတယ္။ က်မတို႔ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ ဂုဏ္ထူး၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆရာမေတြဆီမွာ ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ သူတို႔ကသေဘာက်ရင္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးရတာေပါ့။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေနပါေစ။ သူတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းအမ်ားစုကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမေျဖႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုမွဂုဏ္ထူးမရပါဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကံတရားကကိုယ့္ဘက္မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ အိမ္မွာစိတ္ႀကည္လာတဲ့ ဆရာမနဲ႔ေတြ႔၊ သူကလြယ္လြယ္ေလးေမး၊ ကိုယ္ကေအးေအးေဆးေဆးေျဖနဲ႔ ဂုဏ္ထူးရသြားပါေလေရာ…
ကံတရားကိုပဲလံုး၀ ပံုအပ္ရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူနာတစ္ေယာက္ဆိုပါစို႔။ သူ႕ရဲ႕ေရာဂါျပန္ေကာင္းဖို႔က ရာခိုင္ႏႈန္း၅၀:၅၀ ရွိတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ??? တ၀က္ပဲရွိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးနဲ႔ ကံတရားကိုသာ ပံုအပ္ရင္းထိုင္ေစာင့္ႀကရေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုကိုယ္ႀကိဳးစားလို႔ မရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုေတြ႔ရင္ စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေလ…
Friday, September 21, 2007
က်မႏွင့္စကားမေျပာတတ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား
က်မမွာသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကေတာ့ က်မရဲ႕စကားမေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေႀကာင္းပါ။ ဖတ္ႀကည့္ေပးပါဦးေနာ္….
က်မေမြးလာကတည္းက အသက္၅ႏွစ္ေလာက္အထိ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ရတာပါ။ က်မ၅ႏွစ္အရြယ္ မူလတန္းတက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ေမေမကက်မအတြက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ခင္ အိမ္မွာေနတဲ့အရြယ္တေလွ်ာက္လံုး က်မမွာသူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး မယ္မယ္ရရမရွိပါဘူး။ အရုပ္ေလးေတြကသာ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မကငယ္ငယ္ကတည္းက အစြဲအလန္းလည္းႀကီးပါတယ္။ က်မ၂ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ေမေမက်မအတြက္ အရုပ္ေလးတစ္ရုပ္၀ယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေန႔ေန႔ညညအဲဒီ့အရုပ္ကေလးနဲ႔ပဲ က်မေဆာ့ခဲ့တာပါ။ အျခားတန္ဖိုးႀကီးတဲ့အရုပ္ ၀ယ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မရပါဘူး။ ဒီအရုပ္ကေလးကသာ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း၊ က်မရဲ႕ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုေမေမဆူတဲ့အခါ၊ ရိုက္တဲ့အခါေတြမွာ အရုပ္ကေလးက က်မရဲ႕တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္၊ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရင္ဖြင့္ဖက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ က်မေျပာသမွ်ကို အကုန္ေထာက္ခံၿပီး က်မဘက္မွာပဲ အၿမဲရပ္တည္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ က်မရဲ႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့...
က်မမူလတန္းစတက္ေတာ့ က်မမွာသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အရုပ္ေလးနဲ႔ က်မရဲ႕ခင္မင္မႈကေတာ့ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ က်မမွာေနာက္ထပ္ စကားမေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တိုးလာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မကေက်ာင္းစမတက္ခင္ကတည္းက ေမေမရဲ႔ေက်းဇူးေႀကာင့္ စာဖတ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ပံုုျပင္စာအုပ္ေလးေတြနဲ႔က်မက ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လာတာေပါ့။ မဆိုသေလာက္ေလး အသက္ႀကီးလာတဲ့အတြက္ အရုပ္မေလးနဲ႔တုန္းကလို ကိုယ္ကခ်ည္းစကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးေတြ ေျပာျပတဲ့ပံုျပင္ေလးေတြကို နားေထာင္တတ္လာပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရတဲ့အတြက္ အသိပညာေတြလည္း တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပံုျပင္ထဲကသေဘာေကာင္းတဲ့မင္းသမီးေလးေတြကို အားက်တတ္လာသလို၊ သူရဲေကာင္းေတြကိုလည္း သေဘာက်လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္က်မေမာင္ေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အရုပ္မေလးနဲ႔တိုင္ပင္တုန္းပါဘဲ…
က်မအလယ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာေတာ့ ေမေမကေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မကိုစာက်က္ဖို႔ သတိေပးမယ့္ ႏႈိးစက္နာရီေလးပါဘဲ။ က်မမနက္ေစာေစာႏိုးဖို႔လိုအပ္တဲ့အခါ က်မသူငယ္ခ်င္းႏိႈးစက္ေလးကို ေျပာျပထားရပါတယ္။ က်မထရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သာယာတဲ့အသံေလးနဲ႔သူက ႏိႈးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ က်မ မထမခ်င္းသူကႏိႈးေနေတာ့တာပါပဲ။ က်မကသူ႔ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ သူဗိုက္ဆာတိုင္းဓါတ္ခဲေလးေတြကို ထည့္ေပးရတာေပါ့။ သူ႔ရဲ႔ကူညီမႈနဲ႔ပဲ က်မအတန္းထဲမွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနရာကို ရပ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ေက်းဇူးကမာၻပါနာရီေလးရယ္…
ဒီလိုနဲ႔ပဲက်မလည္းအသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာပါတယ္။ စာေတြက်က္ရတာ အရင္ကထက္မ်ားလာေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ဟာနည္းလာပါတယ္။ က်မစာက်က္ရင္း ပင္ပန္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မရဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေဖာ္ျပဳေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အရင့္အရင္ႏွစ္ေတြကလိုပဲ ႏိႈးစက္ေလးကက်မကိုႏိႈးေပးလိုက္၊ ပံုျပင္ေလးေတြက လိမၼာေအာင္သြန္သင္လိုက္၊ အရုပ္မေလးက စိတ္ညစ္သမွ်ကို နားေထာင္ေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ အေႀကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာ ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကို သူ႔ကိုယ္မွာေရးခ်လို႔ရတဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးပါဘဲ။ က်မရဲ႔အမွတ္တရေတြကို ေရးလို႔ရေအာင္ က်မရဲ႔အဘိုးက၀ယ္ေပးခဲ့တာပါ။ ေသာ့ကေလးနဲ႔ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို က်မေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတာ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ က်မရဲ႔ေအာင္ျမင္မႈမ်ား၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား၊ စိတ္အလိုမက်မႈမ်ားကို ေရးမွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ ေသာ့ကေလးဖြင့္လိုက္တိုင္း အၿပံဳးနဲ႔က်မကို ႀကိဳဆိုဆဲပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔က်မဆယ္တန္းေျဖမယ့္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ စာခ်ည္းပဲက်က္ေနရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ေ၀းေနခဲ့တာေပါ့။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖရဲ႔အားေပးမႈ၊ ဆရာဆရာမေတြရဲ႔သင္ႀကားမႈနဲ႔ က်မဆယ္တန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္...
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ က်မခ်စ္တဲ့ပံုျပင္စာအုပ္ေလးေတြက သူတို႔ထက္ဥာဏ္ပညာႀကီးမားတဲ့ စာေပေတြကိုဖတ္ဖို႔ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ မွီ၀ဲစရာ၊ဆည္းပူးစရာ မကုန္ႏိုင္တဲ့တကၠသိုလ္ႀကီးမွာလည္း က်မခ်စ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ လက္ေတြ႔လုပ္တိုင္း၀တ္ရတဲ့ဂ်ဴတီကုတ္၊ လက္ခ်ာလိုက္တိုင္းမွတ္ရတဲ့ ေရာင္စံုေဘာပင္ေလးေတြနဲ႔ က်မခ်စ္တဲ့ တယ္လီဖုန္းေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔လုပ္ရတဲ့အခါတိုင္း က်မကိုအစြန္းအထင္းေတြ၊ အပူေလာင္မႈမ်ားမွ ဂ်ဴတီကုတ္ေလးမ်ားက ကာကြယ္ေပးပါတယ္။ က်မရဲ႕ ရဲစြမ္းထက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးေပါ့ေလ။ ေနာင္ႏွစ္ေတြက်ရင္ေတာ့ သူကို၀တ္တိုင္းက်မဂုဏ္တက္ရမွာေပါ့။ေရာင္စံုေဘာပင္ေလးေတြကလည္း က်မစာက်က္တိုင္း အေရးႀကီးတာေတြ မက်န္ခဲ့ေစရေအာင္ သတိေပးေလ့ရွိပါတယ္။ စာက်က္ရင္းသူတို႔ကိုျမင္ရတိုင္း က်မစိတ္ေတြႀကည္လင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႔တယ္လီဖုန္းေလးကလည္း ေမေမတို႔က်မကို စိတ္မပူရေအာင္ ဆက္သြယ္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေလးအျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္...
အခုက်မဒုတိယႏွစ္ကို ေရာက္ပါၿပီ။က်မမွာ ခ်စ္စရာစကားမေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားေနပါၿပီ။ က်မရဲ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကေတာ့ က်မကိုတစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း အကူအညီေပးေနဆဲပါဘဲ။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ က်မဆီကို ေရာက္လာမလဲဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း……
Thursday, September 20, 2007
က်မဘ၀၏ အလင္းေရာင္(သို႔မဟုတ္) ေမေမ
မဂၤလာပါရွင္။ ဒီပို႔စ္က က်မ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးပို႔စ္ပါ။ က်မရဲ႕ ေမေမကို ေက်းဇူး ဆပ္တဲ့အေနနဲ႕ ဒီပို႔စ္ေလးကို ပထမဆံုးစၿပီး တင္ျဖစ္တာပါ။ အခုမွစေရးတာဆိုေတာ့ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္...
က်မရဲ႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ ကံအေကာင္းဆံုးအရာကို ျပပါဆိုရင္ေမေမ့ကိုက်မရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ကံႀကမၼာလို႕ ေျပာရပါမယ္။ ေမေမကက်မအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးပါဘဲ။ က်မပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးနဲ႔ (က်မရဲ႕အသက္အပါအ၀င္) လဲခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်မလဲရဲပါတယ္။ ေမေမကက်မအတြက္ေတာ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုလင္းေစတဲ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အလင္းေရာင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ေမေမနာမည္က ေဒၚေအးေအးသြယ္ပါ။က်မေမေမကို မိုးရာသီအစေမလ၂၄ရက္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ အေဖက်မရဲ႕အဖိုးက အမႈထမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေမေမကၿမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာ အႀကာႀကီး ေနရတယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့လည္း တိတိက်က်မရွိဘူးလို႔ ေမေမက ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အဖိုးနဲ႔အဖြားတို႔ကလည္း အမႈထမ္းဆိုေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ငယ္ဘ၀က အရမ္းခ်ိဳ႕တဲ့တယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အရမ္းေျပလည္တယ္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမ့မွာေမာင္ႏွမေလးေယာက္ရွိၿပီး ေမေမကအငယ္ဆံုးပါ။ ေမေမ၈တန္းေလာက္မွာ အဖိုးကအလုပ္ကထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာပဲ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဓါတုေဗဒနဲ႔ဘြဲ႕ရခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့အသက္၂၆မွာ က်မေဖေဖနဲ႔ ဖူးစာဆံုခဲ့ပါတယ္။
ေမေမက်မရဲ႕ မိခင္အျဖစ္ စတင္ခံယူလိုက္ခ်ိန္ကေတာ့ ပူျပင္းလွတဲ့ေႏြရာသီရဲ႕မတ္လ၃၁ရက္၊၁၉၈၉ခုမွာပါ။ က်မကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေမြးေပးခဲ့တဲ့ေက်းဇူးနဲ႔တင္ က်မေမေမ့ကိုေက်းဇူးဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ေမေမက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ က်မကို ေမြးလာကတည္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ နာမည္ေပးတာေတာင္မွ ေဒါက္တာလုိ႔တပ္ရင္လွမယ့္ သဲႏုေ၀ဆိုတဲ့နာမည္ကုိ ေပးခဲ့တာပါ။ က်မနာမည္ကို တေယာက္ေယာက္က ေခၚတဲ့အခါတိုင္း ေမေမရဲ႕က်မအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာကိုသတိရမိပါတယ္။
ေမေမကက်မအေပၚမွာ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးထားပါတယ္။ က်မကိုထူးခၽြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မမူလတန္းမတက္ခင္ကတည္းက က်မကိုစာေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မအတန္းႀကီးလာေတာ့လည္း က်မပညာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မ၁၀တန္းတုန္းကဆိုရင္ က်မမနက္၃နာရီမွအိပ္ရင္ ေမေမလည္း၃နာရီမွ လိုက္အိပ္ပါတယ္။ က်မစာက်က္ေနရင္း စားခ်င္တာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြးထလုပ္ေပးတတ္သလို က်မစာက်က္ရင္းစိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း က်မကိုေဘးကေနအၿမဲအားေပးခဲ့တာပါ။ က်မလပတ္ေတြမွာ အမွတ္နည္းလို႔စိတ္ဓါတ္က်ရင္ ေမေမကပဲက်မရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တာပါ။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ရက္ပိုင္းအလိုမွာေတာ့ က်မစာေမးပြဲမွာေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျဖဆိုႏိုင္ေစရန္ ယႀတာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေန႔ညမလပ္ေခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ေမေမေမွ်ာ္မွန္းတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ က်မ၀မ္းေျမာက္မိေပမယ့္ ေအာင္စာရင္း ကက်မနာမည္ေဘးမွာ ေမေမ့နာမည္မပါဘဲ ေဖေဖ့ နာမည္ပဲ ပါတဲ့အတြက္ က်မ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ က်မ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရျခင္းမွာ က်မရဲ႕အရည္အခ်င္းထက္ ေမေမ့ရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈ မွန္ကန္ျခင္းေႀကာင့္လို႔ ေျပာရင္မမွားပါဘူး။
ေမေမကက်မကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အလိုေတာ့မလိုက္ပါဘူး။ က်မအမွားလုပ္မိရင္ ပထမေတာ့နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါတယ္။ ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မကိုခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ အရိုက္လည္းႀကမ္းပါတယ္။ က်မကိုရိုက္ေနရင္ ဘယ္သူမွ ၀င္ဆြဲလို႔မရပါဘူး။ တခါတုန္းကေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ရိုက္လည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မကိုရိုက္ေနတာကို ေဖေဖရဲ႕ညီမ၀မ္းကြဲ မဇင္(မမြန္းသက္ပန္)က ၀င္လည္းဆြဲေရာ မဇင္ကိုပါ ရိုက္ပါေလေရာ။ (မယံုရင္မဇင္ကို သြားေမးႀကည့္) ေမေမ့ရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈေႀကာင့္ က်မဘ၀မွာ ျပင္လို႔မရတဲ့အမွားမ်ိဳး မက်ဴးလြန္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့က်မကို မရိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ေမေမရဲ႕ကိစၥမွန္သမွ်ကို က်မသိၿပီး က်မရဲ႕ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို အႀကံေပးေျဖရွင္းသူက ေမေမပါ။ ေမေမနဲ႔က်မႀကားမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ေမေမကက်မရဲ႕ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ ျဖစ္လာပါတယ္။အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္အားေပးၿပီး အခုဆိုေမေမက က်မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေပါ့ေလ။
ေမေမ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ပညာရပ္ကရွားပါတယ္။ ေမေမကသိုးေမႊးလည္း ကၽြမ္းက်င္စြာထိုးတတ္သလို က်န္းမာေရးလည္း လိုက္စားပါတယ္။ က်မမတတ္တဲ့ပ ညာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမေမက ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မဟုတ္ေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ တတ္ပါတယ္။ ေမေမကေဘာလံုးပြဲႀကည့္တာလည္း ၀ါသနာပါပါတယ္။ အဂၤလန္အသင္းရဲ႕ပြဲတိုင္းကို မလြတ္တမ္းႀကည့္ၿပီး မိုက္ကယ္အို၀င္ပါတဲ့အသင္းတိုင္းဟာ ေမေမ အားေပးတဲ့အသင္းပါပဲ။ ေမေမနဲ႔က်မက အႀကိဳက္ခ်င္းလည္းတူပါတယ္။ ေမေမခ်စ္တဲ့သူဆို က်မလည္း ခ်စ္ၿပီး ေမေမႀကည့္မရတဲ့သူဆို က်မလည္းႀကည့္မရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့ေလာက္အထိ ေမေမကက်မစိတ္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့တာပါ။
ေမေမက က်မကို စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေစခဲ့သူပါ။ က်မရဲ႕စာဖတ္၀ါသနာကို ေမေမက ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တာဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ က်မဖတ္သင့္တဲ့စာအုပ္ေတြကို ငယ္ငယ္ကဆို ေမေမကပဲေရြးခ်ယ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ေမေမကသူမ မျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာေတြကို က်မကိုျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္။ က်မကိုစာေရးသူျဖစ္ေအာင္လည္း ေမေမကပဲ တိုက္တြန္းခဲ့တာပါ။ ေမေမ့ေႀကာင့္ပဲ က်မကဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာခဲ့တာပါ။ က်မဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း ေမေမကပဲ ဒီဇိုင္းေတြကအစ ေခါင္းစဥ္အလယ္ ကေလာင္နာမည္အဆံုး မဇင္နဲ႔ အတူေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာပါ။ ေမေမရဲ႕ ကူညီအားေပးမႈေႀကာင့္ပဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေမေမကက်မရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ၊ က်မဘ၀ရဲ႕မရွိမျဖစ္အလင္းေရာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မိုးျပာေရာင္အိပ္မက္မ်ားဧ။္နိဒါန္း
က်မကငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္ျခင္းကို၀ါသနာပါတယ္ေလ။ အခုအင္တာနက္မွာ ဘေလာဂ့္ေတြေပၚလာေတာ့ က်မအတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့။ က်မအကိုနဲ႔အမေတြကလည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြေရးလာႀကပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေတြမွာေရးထားတာေတြကို ဖတ္ႀကည့္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရးခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဘေလာဂ့္ေတြကိုေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ကသူတို႔လို မေရးတတ္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္အားငယ္ျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာဂ့္ေရးမယ္၊မေရးဘူး သံသရာထဲမွာလည္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း က်မေမေမနဲ႔အမေတြရဲ႔ အားေပးမႈေႀကာင့္ ဘေလာဂ့္စေရးျဖစ္ပါၿပီ။ က်မေရးတဲ့စာထဲမွာ တခုခုအမွားပါခဲ့လွ်င္၊ စာဖတ္ရတာအဆင္မေျပခဲ့လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီဘေလာဂ့္ေလးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲေရာက္လာေရာက္လာ က်မကိုအားေပးျခင္းတစ္ရပ္လို႔ ယူဆလို႔အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
