က်မက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ႏွစ္သက္သူလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ အခုလည္း က်မႏွစ္သက္ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးအေႀကာင္းကို ပို႔စ္တင္ျဖစ္တာပါ။ ဖတ္ႀကည့္ေပးပါဦးေနာ္…
အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုက်မ မႀကာခဏစဥ္းစားႀကည့္ဖူးပါတယ္။ "ငါဘာအတြက္မ်ား အသက္ရွင္ေနရတာလဲ" လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးႀကည့္ဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္အခါနဲ႔အေျခအေနအရ က်မရဲ႕အေျဖေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕အေျဖက ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္၊ ေဖေဖတို႔၊ေမေမတို႔ကို အရမ္းလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိသားစုအတြက္၊ က်မတုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ မမွ်တတဲ့အေျခအေနေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံအတြက္ စသည္ျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်မနည္းတူပဲ အျခားအျခားေသာလူမ်ားကို ေမးႀကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုအေျဖေတြပဲ ထြက္လာမွာပါ။ ဒီအေျဖအားလံုးကို ဆန္းစစ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔အသက္ရွင္ေနတာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေႀကာင့္ပါပဲ….
အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္လို႔ ထင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေနရာက စဥ္းစားႀကည့္ရေအာင္ေနာ္။ သူဘာလို႔မ်ား ေအာင္ျမင္ခ်င္ပါသလဲ? အေျဖကရွင္းပါတယ္။ လူေတြႀကားထဲမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားခ်င္လို႔၊ လူေတြရဲ႕အေရးေပးမႈကိုခံခ်င္လို႔ စတဲ့အခ်က္ေတြေႀကာင့္ပါဘဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေႀကာင့္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္။ ဒီလိုပါဘဲ…အသက္ရွင္ျခင္းဟာ မိသားစုအတြက္လို႔ထင္တဲ့လူကလည္း မိသားစုအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္လို႔ ထင္တဲ့လူေတြကလည္း မိမိႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္…
ဟိုးအေ၀းႀကီးကို မစဥ္းစားပါနဲ႔ဦး။ က်မတို႔ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ တစ္ေန႔တာကိုပဲႀကည့္ရေအာင္ေနာ္။ က်မတို႔အိပ္ရာထၿပီဆိုပါစို႔။ က်မအေနနဲ႔ပဲေျပာႀကည့္မယ္ေနာ္။ က်မေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္ေပါ့။ ျပင္ဆင္ေနရင္းနဲ႔ကို ေက်ာင္းေရာက္ရင္ဟိုဟာလုပ္မယ္။ ဒီဟာလုပ္မယ္နဲ႔ စဥ္းစားေနတယ္ေလ။ ဒါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲေပါ့။ က်မဆိုရင္ မနက္စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာမ၀င္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေန႔လည္၁၂နာရီ (ထမင္းစားခ်ိန္) မေရာက္မခ်င္းနာရီတႀကည့္ႀကည့္နဲ႔။ စာသင္ေနရင္းနဲ႔လည္း "ငါကန္တင္းေရာက္ရင္ဆိုၿပီး.." ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ျပန္တက္ၿပီး လက္ေတြ႔၀င္ရေတာ့လည္း ဆရာကဘယ္အခ်ိန္မ်ား roll callေခၚၿပီး ျပန္လႊတ္မလဲလို႔ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ေပါ့။ လက္ေတြ႔ၿပီးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာၿပီးၿပီလို႔ မထင္နဲ႔ဦး။ ေက်ာင္းကားကိုေမွ်ာ္ရျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ဒီေန႔ဘာရုပ္ရွင္လာမလဲ။ ရုပ္ရွင္ကဘာဆက္ျဖစ္မလဲနဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ႀကရျပန္တယ္။ အဲဒီလိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္တေန႔တေန႔ အသက္ေတြႀကီးလာတာ၊ ေသဖို႔နီးလာတာကို အားလံုးကေမ့ထားႀကပါတယ္...
အနာဂတ္ကိုႀကည့္လိုက္ေတာ့လည္း "ငါဘြဲ႔ရရင္၊ ငါခ်မ္းသာလာရင္…" နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္ႀကီးပါဘဲ။ "ငါေသရင္…"လို႔ေတြးမိတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေတြးတဲ့လူထက္စာရင္ မေတြးတဲ့လူကမ်ားတယ္လို႔ေျပာတာ။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေတြးႀကည့္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့လိုလည္းေတြးၿပီးေရာ လူကေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မကအဲဒီ့ေလာက္အထိ တရားမရွိတာပါ…
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ား မရွိေတာ့ရင္၊ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။ က်မတို႔ေသသြားပါလိမ့္မယ္။ လူမေသရင္ေတာင္ ဘ၀ေသသြားပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵပဲ မဟုတ္လား။ ျဖစ္ခ်င္တာမရွိမွေတာ့ ဘာမွလည္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ဘ၀ေသၿပီေပါ့။ အရာအားလံုး ဆံုးရံႈးသြားတဲ့လူေတြမွာ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေဘးကေနေသခ်ာအားေပးမယ့္လူရွိၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာေနမယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာမွာပါ…
ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းျဖစ္ဖို႔ဆိုတာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ျပည့္သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရွိသလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားမွ၊ ကံတရားရဲ႕ေဆာင္မမႈပါမွ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ- က်မတို႔က ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခုကို ႀကည့္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းကေကာင္းခန္းမွာ ရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ေနာက္ေန႔လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ႀကပါတယ္။ ဒါကက်မတို႔ႀကိဳးစားစရာမွ မလိုတာ။ ကံေကာင္းစရာလည္းမလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔ဘာသာသူ႔ေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား…
စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔က်ေတာ့ ဒီအတိုင္းထိုင္ေမွ်ာ္လင့္ေနရံုနဲ႔ မေအာင္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစားမွသာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒါထက္ပိုဆိုးတာက ဂုဏ္ထူးရဖို႔ပါ။ ဂုဏ္ထူးရဖို႔ဆိုရင္ ႀကိဳးစားေနရံုနဲ႔လည္း မၿပီးပါဘူး။ ကံတရားရဲ႕ေဆာင္မမႈလည္း လိုပါေသးတယ္။ က်မတို႔ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ ဂုဏ္ထူး၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆရာမေတြဆီမွာ ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ သူတို႔ကသေဘာက်ရင္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးရတာေပါ့။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေနပါေစ။ သူတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းအမ်ားစုကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမေျဖႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုမွဂုဏ္ထူးမရပါဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကံတရားကကိုယ့္ဘက္မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ အိမ္မွာစိတ္ႀကည္လာတဲ့ ဆရာမနဲ႔ေတြ႔၊ သူကလြယ္လြယ္ေလးေမး၊ ကိုယ္ကေအးေအးေဆးေဆးေျဖနဲ႔ ဂုဏ္ထူးရသြားပါေလေရာ…
ကံတရားကိုပဲလံုး၀ ပံုအပ္ရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူနာတစ္ေယာက္ဆိုပါစို႔။ သူ႕ရဲ႕ေရာဂါျပန္ေကာင္းဖို႔က ရာခိုင္ႏႈန္း၅၀:၅၀ ရွိတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ??? တ၀က္ပဲရွိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးနဲ႔ ကံတရားကိုသာ ပံုအပ္ရင္းထိုင္ေစာင့္ႀကရေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုကိုယ္ႀကိဳးစားလို႔ မရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုေတြ႔ရင္ စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေလ…
4 comments:
အေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စာေရးေကာင္းတဲ႔ ညီမေလးေရ… ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မကုန္ဆံုးေသးသေရြ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကဦးစို႔ေနာ္….
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ ရွင္ လူေတြ အားလံုးပဲ ...
ညီမ ေမပိ်ဳ..
ဒီပို ့စ္ကေလးမွာ ရင့္က်က္မႈကေလး နဲ ့တရားျမင္တတ္မႈကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထားတတ္တဲ့ဆရာ၀န္တစ္ဦးျမန္မာျပည္ကရလိုက္ျပီဆိုရင္ လူနာ ေတြအတြက္ေတာ့ကံေကာင္း ျခင္းလက္ေဆာင္ပါပဲ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားႏိုင္ရင္ မျပည့္ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္တတ္ရမယ္
Post a Comment