ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ဒီေန႔ဆိုရင္ ကိုေက်ာ္(ကိုေနဘုန္းလတ္)ကို ေခၚသြားၾကတာ တစ္လျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ကိုေက်ာ့္ကို သတိရတဲ့အတြက္ က်မ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ဒီကဗ်ာေလးကို တင္ေပးပါ့မယ္ေနာ္။

တခါတုန္းက …
တုိင္းျပည္ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့
လူငယ္ေတြကို တိုးတက္ေစခ်င္တဲ့

မိသားစုကို အခ်စ္ၾကီးတဲ့

မိတ္ေဆြေတြကို ခုံမင္တဲ့
ပရိသတ္ကို ေလးစားတဲ့
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္
ရွိခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကို ရင္း၍
အႏုပညာပန္းေတြကို
ပြင့္လန္းေစခဲ့တယ္။

တေန႔မွာေတာ့..
ရင္ဘတ္ထဲက လြတ္က်လိုက္တဲ့
အႏုပညာေတြ ေပါင္းစုၿပီး
ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို..
သူ..တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ့ျမိဳ႕ေတာ္နာမည္က…
`ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္´တဲ့..။

ဧရာ၀တီျမစ္က
အရွိန္နဲ႔စီးဆင္းေလေတာ့
ကဗ်ာဆရာလည္း
ျမစ္ငယ္၊ေခ်ာင္းငယ္အသြင္နဲ႔
၀င္ေရာက္စီးေမ်ာခဲ့တယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ..
ဇန္န၀ါရီရဲ႕ ေန႔လည္တစ္ခုမွာေတာ့..
ငရဲသားေတြက ကဗ်ာဆရာကို
အေမွာင္တစ္ေနရာဆီသို႔
ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တယ္..။

ဒီေန႔ဆိုရင္..
သူတို႔ ေခၚေဆာင္ သြားတာ
တစ္လေတာင္ ျပည့္ေရာေပါ့..။
သူ႔ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးလည္း ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ခဲ့တာ
တစ္လျပည့္ၿပီေပါ့..။
သူလည္း အေမွာင္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနရတာ
တစ္လျပည့္ေရာေပါ့..။

ေမွ်ာ္ေနပါတယ္..။
သူ႔ရဲ႕ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးေရာ..
သူ.. ခ်စ္တဲ့မိသားစုကေရာ..
သူ..တြယ္တာရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ..
သူ႔ကို ေလးစားတဲ့ ပရိသတ္ေတြကေရာ..
သူ… ျပန္လာမယ့္တေန႔ေန႔ကို..
ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္..။

ယံုလည္းယံုၾကည္ေနတယ္..
`အမွန္တရားက ႏိုင္ကိုႏိုင္ရမယ္´
`ကိုေက်ာ္လည္း လြတ္ေျမာက္လာရမယ္´ လို႔ေလ။