စာေမးပြဲေျဖတဲ့ဒီေန႔မွာ

က်မ မနက္မိုးလင္းကတည္းက စိတ္ေလးေနမိတယ္။ ဒီဘာသာက က်မ မႀကိဳက္တဲ့၊ မရတဲ့ ၊ မက်က္ခ်င္တဲ့ဘာသာပါ။ မေန႔ကညကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေပးသမွ် စေပါ့ေတြကို ေသခ်ာလိုက္က်က္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္စိတ္က မပါလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ဘယ္ေလာက္က်က္က်က္ မွတ္ကိုမမွတ္မိပါဘူး။ က်မေသခ်ာက်က္ေလ ေမ့သြားေလ။ နဂိုကတည္းက မက်က္ခ်င္တဲ့စိတ္ေရာ၊ ဥာဏ္မေကာင္းတာေရာေႀကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ညကလည္း၂နာရီထိုးေနၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ စာကလည္းမရေတာ့ မနက္ေစာေစာ ႏိႈးစက္ေပးထားရတာေပါ့။ ဒီေန႔က ဇီ၀ဓါတုလို႔ေခၚတဲ့ biochemistry ဘာသာေျဖရမယ့္ေန႔ပါ။

မနက္၅နာရီထိုးရင္ပဲ က်မရဲ႕ႏိႈးစက္ကေလးက က်မကို စာထက်က္ခိုင္းေနပါၿပီ။ က်မက အိပ္ေရးလည္းမ၀၊ စာကလည္းမရ၊ စိတ္ကလည္းတိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႕ဘဲ ထလိုက္ရပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း မႀကည္ဘဲ လူကယိုင္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါ။ က်မစာျပန္ေႏႊးကို ေႏႊးရမည္ေလ။ က်မမွစာျပန္မေႏႊးရင္ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ က်မကိုကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္။ ကဲမက်က္လို႔မွ မျဖစ္တာ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း စာႀကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္မိတယ္။

မျဖစ္မေနက်က္ရမယ့္ အပုဒ္ေတြကို ေရႀကည့္လိုက္ေတာ့ အားပါးပါး။ အပုဒ္က၅၀ေလာက္ရွိမယ္။ အခုမွ ၅နာရီ.. က်မေျဖရမွာကေန႔လည္၁နာရီ။ စုစုေပါင္းအခ်ိန္က ၈နာရီပဲရတယ္။ ဒါေတာင္ႀကားထဲမွာ ေက်ာင္းသြားဖို႔က ၁၂နာရီကတည္းက စျပင္ဆင္မွ မီကာက်မွာ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ စာကိုအသည္းအသန္ ေအာ္က်က္ေနလိုက္တာ ေမာလို႔ နာရီလည္းႀကည့္လိုက္ေရာ ၁၁နာရီခြဲေနၿပီ။ က်က္ထားတဲ့စာေတြကလည္း ပါးစပ္ကသာ ႀကက္တူေရြးလို တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတာ။ ရမရကေသခ်ာမသိ။ ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္ရတာေပါ့။

ေက်ာင္းလည္းေရာက္ေရာ။ ေက်ာင္းမွာက လူေတာ္ေတာ္စံုေနပါၿပီ။ က်မတို႔ေျဖရမယ့္ အခန္းနားမွာဆိုရင္ လူေတြမွအမ်ားႀကီးပဲ။ အကုန္လံုးကလည္း စာအုပ္ကိုယ္စီနဲ႕။ အရင္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ မက်က္ခဲ့၊ မက်က္ခဲ့။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးက်ရင္ ေအာင္ခ်င္ႀကတာေတာ့ အားလံုးရဲ႕ဆႏၵပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကိုေတြ႔တာနဲ႕ ရၿပီလားလို႔လွမ္းေမးပါတယ္။ က်မလည္း ေခါင္းကိုခါရင္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ သူတို႔နားေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။ အကုန္လံုးကလည္း တေယာက္တေပါက္ ဆိုခ်င္ရာဆိုေနႀကတာေပါ့။ က်မလည္းစာအုပ္ထုတ္ရမွာ ပ်င္းတာနဲ႕ ေဘးနားကက်မသူငယ္ခ်င္းက်က္တဲ့ အပုဒ္ကိုပဲ လိုက္ႀကည့္ေနပါတယ္။
"ကလင္… ကလင္"
ဟာ သြားပါၿပီ။ေတာ္ေတာ္ နား၀င္မခ်ိဳတဲ့အသံဘဲ။ အဲဒါစာေမးပြဲခန္းထဲ၀င္ဖို႔ ထိုးတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံပါ။ မ၀င့္ခ်င္၀င္ခ်င္နဲ႕ စာေမးပြဲခန္းထဲကို ၀င္လာရတယ္။ က်မထိုင္ရမယ့္ခံုနံပါတ္ကို ရွာၿပီး၀င္ထိုင္လိုက္တာေပါ့။ ထိုင္ထိုင္ခ်င္း ရသမွ်ဘုရားစာေလးကို ရြတ္ရင္း ဘုရားရွိခိုးလို္က္ေသးတယ္။ က်မတို႔က အပုဒ္ရွည္မေျဖခင္ အမွားအမွန္ေျဖရပါတယ္။ အမွားအမွန္ကလည္း ေျပာေတာ့သာ အမွားနဲ႕အမွန္ႏွစ္ခုတည္း။ စဥ္းစားရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔က အမွားကိုအမွန္ေျဖမိရင္ ကိုယ္ရတဲ့အမွတ္ထဲကပါ ျပန္ႏုတ္ေသးတယ္။ minus system တဲ့။ ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး။ က်မသိသမွ် ေျဖလိုက္ေတာ့ အခု၁၀၀မွာ ၆၅ခုေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ ၁၀လံုးကို ရမ္းေျဖလိုက္တယ္။ မွားရင္ေတာ့ သဲႏုေ၀တို႔နာၿပီပဲ။ (၁၀လံုးမွားရင္ အမွတ္၂၀ေလ်ာ့မွာကို)

ကဲအပုဒ္ရွည္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းစာရြက္ေ၀ပါၿပီ။ က်မမွာကိုယ္ရတဲ့ အပုဒ္ပါပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေနရတယ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ကို မ၀ံ့မရဲနဲ႕ တစ္ပုဒ္ခ်င္းႀကည့္လိုက္သည္။ ပထမအပုဒ္ကို အႀကမ္းဖ်င္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရတဲ့အပုဒ္။ က်မေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားၿပီး ေသခ်ာျပန္ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္။ က်မက်က္တဲ့အေႀကာင္းအရာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ ေခါင္းစဥ္ခြဲႏွစ္ခုမွာ က်မ မက်က္တဲ့ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကဲရွိေစေတာ့။ ဒီလိုနဲ႕ စာေတြကို ရေသာ္ရွိ၊ မရေသာ္ရွိ။ ေလွ်ာက္ရႊီးၿပီးေရးရတာေပါ့။

ကိုယ့္ဘာသာစာေႀကာင္းစီ၊ ကိုယ္ဘာသာစကားလံုးတြဲနဲ႕ အခုမွကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာျဖစ္ေနပါလားလို႔ သတိျပဳမိတယ္။ ေခါင္းထဲမွာရွိတဲ့ အခ်က္ေလး၂ခ်က္ေလာက္ကို ၂မ်က္ႏွာေလာက္ခြဲေရးရတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္ပါ။ ေကြ႔ေကာက္ၿပီး ဟိုဘက္က ပတ္ေရးလိုက္၊ ဒီဘက္ကပတ္ေရးလိုက္နဲ႕ အမွတ္ျခစ္မယ့္ ဆရာမေတာ့မသိ။က်မကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ဖတ္ၿပီး ရယ္ေတာင္ရယ္ခ်င္တယ္။ ေရးေနရင္းနဲ႕ လက္ေညာင္းလာလို႔ ေဘးဘက္ကုိႀကည့္လိုက္ေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ႀကည့္ေနႀကပါတယ္။(သူတို႔စိတ္ထဲမွာ က်မကို ရတယ္မ်ားထင္ေနသလားမသိ။ က်မကရႊီးေနတာကို) က်မလည္း သူတို႔ကို ရံႈ႔မဲ့ျပရင္း ရတာေလးေတြကို ဆက္ေရးရတာေပါ့။ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ နာရီႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၃နာရီထိုးေနၿပီ။ ဆရာမကထြက္ခ်င္တဲ့လူ ထြက္လို႔ရၿပီတဲ့။ ထြက္လိုက္ႀကတဲ့လူေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်မကေတာ့ ကိုယ္ရသမွ်၊ ေခါင္းထဲကထြက္သမွ်ကို ေရးေနတာေပါ့။ အခြင့္အေရးရတုန္း ေရးရတာေလ။ ေနာက္မွေရးခ်င္လို႔ ေရးခြင့္မရွိဘူးေလ။ ရလို႔လားဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ဘူး။ ရႊီးတာပဲ ေတာ္တာေနမွာပါ။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ…
" ကလင္ ကလင္"
အမေလး ေပ်ာ္လိုက္တာ။ က်မဒီအသံကိုႀကားခ်င္ေနတာ ႀကာလွၿပီ။(လူ႔စိတ္မ်ားထူးဆန္းပါ့။ ခုနကေတာ့ ဒီအသံကိုနား၀င္မခ်ိဳတဲ့အသံတဲ့။ အခုမ်ားေတာ့ ခ်ိဳသာတဲ့အသံေလးတဲ့) ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ေပါ့ပါးစြာနဲ႕ စာရြက္ကိုဆရာမအားေပးၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။