က်မအႀကိဳက္(၂)

က်မစာမေရးျဖစ္တာလည္း ႀကာေနၿပီေနာ္။ စီေဘာက္စ္မွာလည္း ကိုယ္တိုင္ေရးေလး ေရးပါလုိ႔ လာေအာ္တဲ့လူကလည္း ေအာ္ေနၿပီေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ့ က်မႏွစ္သက္မိတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးပါရေစ။ က်မကိုယ္တိုင္ေရးကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ တင္ေပးမယ္ေနာ္။ ခြင့္လႊတ္ႀကပါရွင္။ ေခါင္းစဥ္ေလးက အႀကြင္းမဲ႔ခ်စ္ျခင္း မခ်စ္ျခင္းတဲ့။ ဆရာလူမ်ိဳးေနာ္ေရးသား ထားတာပါ။ လူတိုင္း ဖတ္သင့္တဲ့ ၀တၳဳေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ႀကည့္ႀကပါဦးေနာ္။

***

အိပဲ႔ အိပဲ႔ လွုပ္ရွားေရႊ႔လ်ားလာေသာ အမွတ္(၁)ဘတ္စ္ကားျပာသည္ ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္သို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိးဆိုက္လုိက္သည္။ ကားစက္သံ ရပ္သြားသည္ႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဆင္းသူတက္သူမ်ားစြာတို႔ျဖင္႔ တဒဂၤရွုပ္ေထြး၍ သြားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေနေသာ ဒူးယားစီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ယူမီးညွိကာ စိမ္ေျပနေျပ ဖြာရွူိက္လုိက္၏။ သူဆင္းရမည္႔႔ ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္ကို ေရာက္ဖို႔သိပ္မလိုေတာ႔ေသာ္လည္း ကားက သည္ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္မွာ ထံုးစံအတိုင္း တေထာင္႔ေလာက္ ရပ္နားဦးမွာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ႀကာဦးမည္ျဖစ္သည္။

မႏၱေလး၏ ေႏြေန႔လယ္ခင္းမို႔ သမားရိုးက် ခပ္စပ္စပ္အပူသည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္၀င္ကာ ကားထဲသို႔တိုင္ က်ဴးေက်ာ္ပူေလာင္ေန၏ ။ တစ္ခ်က္္ ေ၀႔၀ဲတိုက္ခတ္သြားေသာ ေႏြေလရူးေႀကာင္႔ ကားထဲက လူေပါင္းစံုတို႔၏ အနံ႔ေပါင္းစံုတို႔သည္ အခိ်ဳးအဆမညီမွ်စြာ ေပါင္းစပ္မိကာ တစ္ကားလံုး သင္းပ်႔ံသြားေတာ႔သည္။ ပူရအိုက္ရ နံ႔ေစာ္ရသည္႔အထဲမွာ စပယ္ယာ၏ အသံခပ္စာစာ ခပ္စူးစူးျဖင္႔ ပါစင္ဂ်ာေခၚသံေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ပါအိုက္စပ္စပ္ျဖစ္စျပဳလာ၏။

``အကိုေလးရယ္၊ ထမင္းဖိုးေလးငါးျပား၊ဆယ္ျပားေလာက္သနားပါဦး´´

ကားေအာက္က ထြက္ေပၚလာေသာ အသံခပ္ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္သည္ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘဲ ေအာက္သို႔ငံုႀကည္႔လိုက္သည္။ ေပေရမည္းသည္းေနေသာ အရြယ္မေရာက္ေသးသည္႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး ၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အစာေရစာ၀၀လင္လင္ မစားခဲ႔ရျခင္း အျဖစ္သည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ခႏၵာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေပၚလြင္ေနေတာ႔သည္။သနားကရုဏာစိတ္မ်ား ရင္မွာရုတ္ျခည္း ျဖစ္ေပၚလာေသာေႀကာင္႔ အိတ္ကပ္ထဲက အေႀကြစ အနည္းငယ္ကိုႏွိုက္ယူကာ ေရမေနေတာ႔ဘဲ ခြက္တစ္လံုးစီသို႔ မွ်၍ ထည္႔လိုက္သည္။

``ဘုန္းႀကီးပါေစ ၊ အသက္ရွည္ပါေစကြယ္ ၊ႀကံတိုင္းေအာင္လို႔ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ပါေစ၊လုိရာဆႏၵေတြလည္း တစ္လံုးတစ္၀တည္း

ျပည္႔ပါေစ´´

လူႀကီးသံျဖင္႔ ဆုေတာင္းလုိက္သံကို ႀကားမိေတာ႔မွ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္အေျခအေနကို ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္မိေတာ႔တယ္။ အသံရွင္သည္ ခုနက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး၏မိခင္ ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ရိုးရိုးမိခင္ေတာ႔မဟုတ္ရွာ။ အနာႀကီးေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာ ေ၀ဒနာသည္မိခင္တစ္ဦးမွ်သာျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစားလစ္လပ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္ေနရာတိုင္းက အသားအေရသည္ ႀကမ္းတမ္းေျခာက္ေသြ႔ကာ အေမြးအမွ်င္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲတို႔ျဖင္႔ တကယ္႔ကိုစိတ္ပ်က္စရာ။ တိမ္စြဲေနဟန္တူေသာ မ်က္စိႏွစ္လံုးစလံဳးေႀကာင္႔ ေတာင္ေ၀ွးကို အားျပဳရင္း စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင္႔ ကေလးႏွစ္ဦးေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရွာသည္။ ျမင္းကုန္းႏွီးလို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ ႏွာေခါင္း၊ငံုးစိစိ ငုတ္တိ္ုတိုျဖစ္ကာ မလွမပ မညီမညာျဖစ္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္း၊လက္ေခ်ာင္းမ်ား အစရွိသည္တို႔ကို ႀကည္႔ျပီး နွစ္ရွည္လမ်ားေရာဂါ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေနပါလွ်က္က ေဆး၀ါးကုသမႈ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ခံယူခဲ႔သူတစ္ဦးျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ဟု မင္းေဇာ္၏စိတ္ထဲမွ အလိုလို ေတြးေတာမိလိုက္သည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျဖစ္ေအာင္၊ စကားလွေအာင္ ေခၚေ၀ၚသံုးစဲြရင္ေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါ(သို႔မဟုတ္) ကိုယ္ေရျပားေရာဂါေပါ႔ေလ။ ဒိုင္းကနဲသိေအာင္ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း မညွာမတာ ေျပာဆိုရလွ်င္ေတာ႔ လက္ပရိုစီ ဒါမွမဟုတ္ကု႒နူနာေရာဂါ ။ ေရာဂါ တစ္ခုရယ္လို႔ေရာဂါ လကၡဏာေတြ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျဖစ္လာဖို႔ရာ ခဲယဥ္းႀကာေညာင္းသေလာက္ တကယ္႔တကယ္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္လည္း ျပတ္ျပတ္သားသားေပ်ာက္ကင္းဖို႔ရာ ၊သက္သာဖို႔ရာအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ႀကီးယူရေသာ ကူးစက္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒီေရာဂါကို အမွန္တကယ္ သက္သာေပ်ာက္ကင္း ေစနိုင္ေသာ ေဆး၀ါးေကာင္းမ်ားရွိေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္းႏွစ္ရွည္လမ်ား စြဲစြဲျမဲျမဲ ဂရုစိုက္ကာေသာက္သံုးဖို႔ လိုအပ္လွသည္မို႔ လူနာအမ်ားစုမွာ ေဆးေလးေသာက္လိုက္၊ မေသာက္လိုက္လုပ္ရင္း ေရာဂါကကၽြမ္းသထက္ ကၽြမ္းလာရေတာ႔သည္။ ျပီးေတာ႔ ကူးစက္ေရာဂါအမ်ားစုထဲက ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သည္ေရာဂါကသာမာန္ ကူးစက္ေရာဂါ မဟုတ္ျပန္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကႏွာေခါင္းရွံုေသာ၊ ၀ိုင္းပယ္ႏွိမ္ခ်ေသာ စည္း၀ိုင္းအျပင္ဘက္ကေရာဂါ မဟုတ္လား၊ ကိုယ္႔မွာသည္ေရာဂါမရွိဘူးပဲထား၊ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းထဲမွာ သည္လိုမ်ိိဳးေရာဂါမ်ိဳး ရွိခဲ႔ဘူးရံုမွ်ႏွင္႔ မ်ိဳးရိုးတစ္ခုလံုး အဖတ္ဆည္၍ မရေအာင္ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္းမွာ အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းရေတာ႔သည္။

ဒါေႀကာင္႔မို႔ထင္ပါရဲ႔ ။ကိုယ္႔ကိုယ္မွာ မသကၤာစရာအကြက္ တစ္ခုတစ္ေလေတြ႔ရင္ေတာင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ျဖင္႔ နုိးႏုိးႀကားႀကားလုပ္ကာ အနာႀကီးေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရး အဖြဲ႔သို႔ ဘယ္သူမွသိကၡာက်ခံျပီး လာမျပေတာ႔။ ေက်ာင္းေတြမွာ အဲသည္႔အဖြဲက တာ၀န္ရွိပညာသည္ေတြ စစ္ေဆးဖို႔ လာရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိပ္စိတ္မခ်သူေတြက ပုန္းေအာင္းေရွာင္တိမ္း ေနတတ္ႀကသည္ မဟုတ္ပါလား။ အဆိုးဆံုးမွာက အနာႀကီးေရာဂါကို ကာလသားေရာဂါႏွင္႔ မွားယြင္းမႈႀကီးမားစြာ ေရာေထြးနားလည္ေနႀကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဟိုးတစ္ေခတ္က အနုပညာအရ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေသာ ``သည္ေဆာင္းေဟမာန္´´ဇာတ္ကား။ သည္ဘက္ေခတ္မွာ စံေရႊျမင္႔ကာတြန္းဇာတ္လမ္းေတြထဲက ``၀မ္းနည္းရမွာလား။၀မ္းသာရမွာလားမိသိန္းႀကည္´´။

အနာႀကီးေရာဂါအေႀကာင္းနွင္႔ ပတ္သက္၍ ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ားကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ကာ စဥ္းစားမိရင္းရာမွ မင္းေဇာ္သည္ ခပ္ေစာေစာကေတြ႔ႀကံဳလိုက္ရသည္႔ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦး၏ အနာဂတ္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္သြားရသည္္။``အနီးႀကာေတာ႔အနာႀကီးျဖစ္´´ ဆိုသလို အနာႀကီးေရာဂါသည္ မိခင္ႏွင္႔သာ ခုလို လက္ပြန္းတတီး သြားလာေနထိုင္စားေသာက္ေနပါက မေ၀းလွေသာကာလငယ္တစ္ခုမွာ သည္ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္သည္ ေရာဂါသည္မ်ားအျဖစ္သို႔ မလႊဲမေသြေရာက္ရွိလာမွာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကႀကားဖူး၊ နားေထာင္ခဲ႔ဖူးေသာ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းထဲကလို သည္လိုမ်ိဳးေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ ေရာဂါမျဖစ္ေသးတဲ႔ ကေလးေလးေတြကို ေမႊးစားေစာင္႔ေရွာက္ေပးမယ္႔ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားစားစား ေပၚေပါက္လာခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္ဟု မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ ရိုးသားစြာ ေတာင္႔တမိေလသည္။

``ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္ပါလား´´

ဘူတာႀကီးမွတ္တိုင္က ကားဘယ္အခ်ိန္ထြက္လာခဲ႔ေလသည္မသိ။ စပယ္ယာ၏ အသံစာစာကို ႀကားေလမွ ``ပါတယ္၊ပါတယ္´´

ဟုကေသာကေမ်ာေျပာကာ အနာႀကီးအိပ္မက္ကမာၻမွ လန္႔ႏိုးလာျပီး ေဆးေက်ာင္းမွတ္တိုင္၀ယ္ မင္းေဇာ္ ကသုတ္ကရက္ ဆင္းလိုက္မိေတာ႔သည္။

(၂)

ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနျပီ.။ သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာသတဲ့ပိုေသခ်ာေအာင္ ပင္အပ္ကေလးျဖင့္ ထိုးကာဆြကာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးႀကည္႔လုုိက္သည္။ လက္ကစမ္းသပ္ျပဳေနခိုက္မွာ မ်က္စိကလည္း သူငယ္ခ်င္း၏မ်က္နွာေပၚက အမူအရာ၊ အရိပ္အျခည္ေျပာင္းလဲမႈကို မသိမသာ အကဲခတ္ဂရုစိုက္ႀကည္႔လိုက္၏။ ဘယ္လိုမွမေျပာင္းလဲ၊ နည္းနည္းေလးမွနာက်င္ပံုမရ၊ မင္းေဇာ္သည္ သူ၏ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အထူးတလည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲကခံစားရသမွ်ေတြကို မ်က္ႏွာမွာ မထင္ဟပ္ရေလေအာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ဖံုးဖံုးဖိဖိလုပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းအားရွိေစရန္ ခ်ိဳျမိန္လွိုက္လွဲစြာ ျပံဳးျပလိုက္၏။ စမ္းသပ္ေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းမွာ အနာႀကီးေရာဂါျဖစ္စျပဳေနျပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ သူေတြ႔ရွိသည့္အမွန္တရားကို အရင္းအတိုင္းသူ႔ပါးစပ္မွ ဘယ္လုိလုပ္၍မွ မေျပာရက္ေတာ႔။ ေျပာမထြက္ေတာ့။ ေျမြမေသဒုတ္မက်ိဳး အဓိပၸါယ္ရသည့္ စကားမ်ားကိုသာ ဆုတ္သာတက္သာျဖစ္ေအာင္ စီကာစဥ္ကာ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပေတာ႔သည္။

``ခုငါစမ္းႀကည္႔လို႔ ေတြ႔သေလာက္ေတာ႔ အနာႀကီးေရာဂါရယ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ ယတိျပတ္ေျပာလို႔ မရေသးပါဘူးကြာ၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္ေပါ႔၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါ ျပင္ပလူနာဌာနမွာသြားျပပါ၊ မနက္ျဖန္မွမနက္ပိုင္း ေက်ာင္းဖ်က္ျပီး ငါကိုယ္တုိင္လိုက္ျပေပးပါ႔မယ္၊ ဒါမွမင္းလည္း သံသယရွင္းသြားတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ကြာ သိပ္လည္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ဟုတ္ခဲ႔သည္ရွိေတာင္မွ ခုလိုေရာဂါျဖစ္ခါစ အေျခအေနမိ်ဳးနဲ႔ဆိုရင္ သိပ္ႀကာေအာင္ ေဆးမစားရဘဲနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေပ်ာက္သြားနိုင္ပါတယ္``

သူငယ္ခ်င္း၏ရင္ထဲမွာေတာ႔ ဘယ္ႏွယ္႔ရွိမည္မသိ၊ ဆီးရြက္ေလာက္ မ်က္နွာငယ္ငယ္ေလးကေတာ႔ ခုနတုန္းကလိုပင္ ရွိျမဲရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ သဘာ၀ေတာ႔ က်ပါတယ္ေလ။ သည္လိုေရာဂါမ်ိဳး ၊သည္လို အေနအထားမ်ိဳးမွာဆိုရင္ ဘယ္သူမဆို သူသူကိုယ္ကို္ယ္ ၀မ္းနည္းအားငယ္မိႀကမည္မွာ ဓမၼတာပင္မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္လိုဒုကၡမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုေရာဂါမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ႀကံဳရတာ မဟုတ္ေသးသေရြ႔ေတာ့ ေဘးကေန အားေပးရတာ ဘာမွ်အပန္းမႀကီး။``ငါ႔အေမ သခၤါရ``ပံုျပင္ထဲက ဘုန္းႀကီးလို ေအးေအးလူလူ အားေပးေဖ်ာင္းဖ်ႏုိင္ေသးသည္သာျဖစ္သည္။

``ကဲ ..သူငယ္ခ်င္းေရ၊မင္းလည္း ခရီးေ၀းေ၀း ကားစီးလာရေတာ႔ ပင္ပန္းေနျပီ၊ ငါခုတင္မွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ သက္ေတာင္႔သက္သာျဖစ္ေအာင္ နားလိုက္ဦး၊ မင္းနားလုိ႔၀မွ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားျပီး ရုပ္ရွင္ ညပြဲသြားႀကည္႔ႀကတာေပါ႔။ ၀င္းလိုက္မွာ ခုျပေနတဲ႔ အီတလီကား သိပ္ေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းႀကိဳက္တဲ႔ စံုေထာက္ဇာတ္ႀကမ္း ကားမ်ိဳးပဲ´´

မင္းေဇာ္သည္ အခန္းတံခါးကို ညင္ညင္သာသာ ေစ႔ပိတ္ထားခဲ႔ေသာ အခန္းထဲမွ တစ္ေယာက္တည္း ေႏွးေကြးေလးလံစြာ ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔သည္၊ ေအာင္ဆန္းေဆာင္ေရွ႔က အုတ္ခံုမွာစက္မသက္မသာႏွင့္ ထိုင္ေနမိရင္းက အခန္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ႔ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းထံ စိတ္က၀ဲပ်ံလြင္႔ပါးကာ ေရာက္ရွိေနမိသည္။

သည္သူငယ္ခ်င္းသည္ မင္းေဇာ္၏အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဟိုးငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ခေလးဘ၀ကတည္းက တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာခဲ႔ႀကသူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ပညာေရးကံဇာတာ ေခလြန္းေသာေႀကာင္႔ ဆယ္တန္းတြင္ ေလးခါ၀ါဆိုျပီးေနာက္ ေက်ာင္းပညာကို အျပီးအပိုင္ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပကာ ဇာတိခ်က္ေႀကြ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေျမမွာပဲ မိဘလက္ငုတ္ စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လုုပ္ကိုင္ေနသူ။

ဟိုတေလာဆီမွ သူ႔ညာဘက္ လက္ဖ်ံေပၚမွာ အလိုလိုေပၚေပါက္လာေသာ အျဖဴကြက္ေလးတစ္ကြက္ ကိုစတင္သတိထားမိခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အစကေတာ႔ ေပြးလိုလို ၊ ညွင္းလိုလို ယူဆမိျပီး ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေနခဲ႔မိ၏။ နည္းနည္းခ်င္း မသိမသာ ႀကီးႀကီးလာေလမွ လက္လွမ္းမွီရာ ေပြးေဆး၊ညွင္းေဆးေတြ လိမ္းႀကည္႔မိခဲ႔သည္ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္၍မွ မေပ်ာက္ေသာအခါ နီးစပ္ရာ ဆရာ၀န္တစ္ဦးထံ ျပသႀကည္႔ရျပန္သည္။ ဆရာ၀န္ကစမ္းသပ္ႀကည္႔ျပီးေနာက္ အနာႀကီးေရာဂါဟု သကၤာမကင္းျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ပိုျပီးေတာ႔လည္း ေသခ်ာေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တျခားေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္ေနရင္လည္း တစ္လက္စတည္း ႀကပ္ႀကပ္မတ္မတ္ ကုျပီးေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ မႏၱေလးေဆးရံုသို႔ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ခါနီး တစ္လေလာက္အလိုမွာ အနာႀကီးေရာဂါလိုလို၊ ဘာလိုလိုျဖစ္ရသည္ ဆိုေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းအေနႏွင္႔လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြ တမုဟုတ္ခ်င္း က်ဆင္းရွာမည္ေပါ႔ေလ။

ခရီးေရာက္မစိုက္ မင္းေဇာ္စစ္ေဆးႀကည့္လုိ႔ ေတြ႔ရသေလာက္ကလည္း ဟိုဆရာ၀န္ထင္သလို ဟုတ္ခ်င္စရာပင္ မဟုတ္လား။ အျဖဴကြက္ေလးေနရာမွာ ေခၽြးမထြက္။ ေမြးညွင္းနုမ်ားမရွိ။ ေျခာက္ေသြ႔လို႔ေနသည္.။ အနားစမ်ားကလည္း တိတိက်က်မရွိ၊ ညီညီညာညာမေန၊ အသားအေရအေရာင္အဆင္းကလည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္။ ပင္အပ္ျဖင္႔ ထိုးႀကည္႔၊ ဆြႀကည္႔ေသာအခါ တြင္လည္းနာက်င္ပံုမရ။ ထံုေနသည္ယားျခင္းျပဳျခင္းလည္းမရွိ။ ေရာဂါဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွာမွ ဘယ္လိုေရာဂါမ်ိဳးမွ်မျဖစ္ပြား၊ မကပ္ျငိေလ ေကာင္းေလေလျဖစ္သည္။ ခုေတာ႔ႀကည္႔စမ္းပါဦး။ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီး သတိုးသားေလာင္းကုိမွ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္လုပ္ျပီး အနာႀကီးေရာဂါ ဆိုတာႀကီးလာျဖစ္ရတယ္လို႔။ သည္လိုဆိုေတာ႔လည္း ရက္စက္လွေခ်လား ဘ၀ဇာတ္ဆရာရယ္။

မင္းေဇာ္သည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ မွုတ္ထုပ္ပစ္လိုက္ရင္း အုတ္ခံုမွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထကာ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းထံသိ္ု႔ ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။

(၃)

``ယခုဆက္လက္ျပီး ခ်ီးျမွင္႔မယ္႔ စာေပဆုကေတာ႔ကဗ်ာဆုျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာပထမဆုကို `၀သုန္ေဇာ္`က အနာဂတ္အတြက္ ေမြးဖြားႀကစို႔ ကဗ်ာနဲ႔ ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္ ။ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က)အတန္းမွ ကေလာင္ရွင္ ၀သုန္ေဇာ္ ဆုယူရန္ စင္ျမင္႔ေပၚသို႔ ႀကြပါ´´

သိထားႏွင္႔ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း လူႀကားသူႀကားထဲမွာ အခမ္းအနားနွင္႔ဘာႏွင္႔ က်က်နန ေႀကညာခံလိုက္ရေသာအခါမွာ မ်က္ႏွာေတြထူပူရွိန္းဖိန္းကာ အေနရအထိုင္ရ ခက္သြားသည္သာျဖစ္သည္။ မင္းေဇာ္ ရုတ္တရက္ေတာ႔ ေႀကာင္တက္တက္ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္မွ အိပ္မက္မက္ျပီး လမ္းထေလွ်ာက္ေနမိသူ တစ္ေယာက္လို ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ လွမ္းကာစင္ျမင္႔ေပၚသို႔ ႀကိဴးစားတက္လုိက္သည္။

ႀကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါကားလိပ္ေပၚက ေရႊဖလားေရာင္စာလံဳးမ်ားကလည္း ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ေတာက္ေတာက္ပပ ႀကြႀကြရြရြ။ ဘြဲ႔ ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုးထဲရွိ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ လူသားအေပါင္းတို႔၏ စိတ္အာရံုသည္ မင္းေဇာ္၏ကုိယ္ေပၚသို႔စုျပံဳ၍က်ေရာက္သြားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ ဆုကို တရိုတေသလွမ္းယူလိုက္ျပီးေနာက္ ဦးေခါင္းကိုညႊတ္လိုက္ရင္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႏွင္႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လိုက္၏။ ကင္မရာမင္းမ်ားေႀကာင္႔ ေန႔ခင္းေႀကာင္ေတာင္ ႀကီးထဲမွာ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္သလို အလင္းတန္းေတြ ေဖြးေဖြးလွုပ္သြားေတာ႔သည္။

ေလးစားေသာအႀကည္႔၊ အားက်ေသာအႀကည္႔၊ ခ်ီးက်ဴးေသာအႀကည္႔၊ အထင္ႀကီးေသာအႀကည္႔၊ ျမတ္ႏိုးေသာအႀကည္႔၊ အားရေသာအႀကည္႔ စသည္႔ မုဒိသာ အႀကည္႔ေပါင္းမ်ားစြာေႀကာင္႔ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ မ်က္ႏွာကိုငံုလွ်က္ လာရာလမ္းအတိုင္း ကိုယ္႔ထိုင္ခံုဆီသို႔ မင္းေဇာ္ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။

ႀကည္႔က်မည္ဆိုလွ်င္လည္း ႀကည္႔ခ်င္စရာပင္၊ သည္အခမ္းအနားက သာမန္က်င္းပေနက် စာေပဆုႏွင္းပြဲမွ မဟုတ္ဘဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္၏ ေငြရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္ စာေပဆုႏွင္းပဲြ အခမ္းအနားမဟုတ္လား။ ခုလို သမုိင္း၀င္ အခမ္းအနားမ်ိဳးမွာ ခုလို ကဗ်ာဆုကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆြတ္ခူးရယူနိုင္သည္႔အတြက္ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိသည္။ ရင္ထဲက အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ေနသလို ဦးေႏွာက္ကလည္း ေငြရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းထဲမွာ လွလွပပ ေဖာ္ျပထားေသာ သူ၏ ဆုရကဗ်ာေလးကို ေျပးလႊားျမင္ေယာင္ကာ သတိရေနမိ၏။

ေငြရတုသက္တမ္း ေဆးမန္းမိခင္

ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ႔

ဆရာ၀န္ အရာအေထာင္….။

အဲလ္ဘတ္ရြဳိက္စာ၊ ေခ်ေဂြဗားရား

ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္၊ေနာ္မန္ဗက္သြန္း

နိုင္ငံေတာ္အတြက္

အသက္စြန္႔သူစြန္႔ခဲ႔၏………

``အတၱ´´ဟူသည္႔စကား

``သူတို႔``ႀကားမွ ႀကားဖူးပါေလစ…..

ငါ

အခါခါ

ဦးညြတ္မိပါ၏။

သို႔ရာတြင္

ငါ႔ေနာင္ေတာ္ မ်ားစြာ

ဟြန္ဒါ ယဥ္ေက်းမွု႔မွာ

ယစ္မူးေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ႔ႀကျပီ။

ငါ႔ေနာင္ေတာ္မ မ်ားစြာ

စိန္နားကပ္ ေရစီးေႀကာင္းမွာ

သာယာမိန္းေမာခဲ႔ႀကျပီ။

ငါ….

သိလိုလွပါသည္….။

ငါတို႔ေကာ …

ဘယ္လိုလဲ…..၊

ဘယ္လိုလဲ……….။

မင္းေဇာ္သည္ သူအလြန္အမင္း ႀကည္ညိဳေလးစားေသာ ကမၻာေက်ာ္ဆရာ၀န္ လူေတာ္ေလးဦး၏ အားက်ဖြယ္ရာလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီဴးက်ဴးရင္း၊ သမားတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္႔လမ္းကို မီးေမာင္းထိုးျပရင္း လမ္းမွားေပၚမွာ ေရာက္ေနသူမ်ားကို လမ္းမွန္ကမ္းမွန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ကေလာင္ျဖင္႔တည္႔မတ္ႀကည္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လာသည္႔အခ်ိန္မွာ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ျပည္သူေတြ၏ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မွု႔ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမွဳပ္ႏွံျပီး ဦးေဆြးဆံျမည္႔ လုပ္ကိုင္သြားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားျပီးျဖစ္၏။ အထူးသျဖင္႔ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မလုပ္ႏိုင္ေသာ လုပ္မ်ိဳး၊ မက်င္႔ႀကံႏိုင္ေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔မွု႔မ်ိဳး၊ မထားႏိုင္ေသာစိတ္ထား ျမင္႔ျမတ္မွု႔မ်ိဳးတို႔ျဖင္႔ ထူးထူးျခားျခားလည္းျဖစ္ေအာင္ တီတြင္လုပ္ေဆာင္သြားမည္ျဖစ္၏။ ျမန္မာသမိုင္းမွာေရာ၊ ကမၻာသမိုင္းမွာပါ လူသားတို႔အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေကာင္းက်ိဳးျပဳသူတစ္ဦးအျဖစ္ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားက သူ႔အားတသသျဖစ္ကာ သတိေတြရေစခ်င္သည္။ ေက်းဇူးေတြတင္ေနေစခ်င္သည္။ ဤသည္မွာမင္းေဇာ္၏ အျပင္းျပဆံုးေသာဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘ၀မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင္႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာခိုက္ သူလုိငါလို ေမြးဖြားႀကီးျပင္းျပီး မထင္မရွား လွုပ္ရွားေနထိုင္ရင္း လူ႔ေလာကႀကီးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွမည္မည္ရရ လုပ္မေပးနိုင္ခဲ႔ဘဲ တိမ္းပါးကြယ္လြန္ရမည္ကို မင္းေဇာ္အေႀကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ဒါေႀကာင္႔လည္း လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းကသူတကာထက္ ထူးခၽြန္ေအာင္ ၊သူတကာထက္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္။သူတကာထက္ တန္ဖိုးရွိေအာင္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားက်င္႔ႀကံေနထိုင္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ လူရည္ခၽြန္ဆုကို ေလးႏွစ္ဆက္တိုက္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔လည္း ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင္႔ အမွတ္ေတြ ေဖာေဖာသီသီရကာ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ႔သည္႔အတိုင္း ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။ အမွတ္ေကာင္းေသာေႀကာင္႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမွင္႔ေသာ စေကာလားရွစ္ ပညာသင္ဆုကို အလိုအေလ်ာက္ ရခဲ႔ျပန္သည္မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔လည္း မင္းေဇာ္က အျခားအျခားေသာပညာရည္ခၽြန္သူအမ်ားစုလို ေက်ာင္းစာတခုတည္းမွာ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ႏွစ္ျမဳပ္ထားသူမ်ိဳးမဟုတ္။ေက်ာင္းစာလည္း မွန္မွန္ႀကိဳးစားသည္။ လူမွု႔ေရးမွာလည္း တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ အားကစားမွာလည္း ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာအရ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ မ်က္ျခည္မျပတ္ ဖတ္ရွုလာခဲ႔သူတစ္ေယာက္မို႔ ေရွ႔ေနာက္ဆင္ျခင္တိုင္းထြာတတ္သည္။အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္္း ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ မင္းေဇာ္၊ မင္းေဇာ္ႏွင္႔ပတ္၀န္းက်င္တို႔သည္ တကယ္႔ကိုသဟဇာတ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္.။ ရုပ္ရွင္ထဲက စံျပဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လိုပင္ ေကာင္းေသာ၊ေတာ္ေသာ စရိုက္လကၡကာႏွင္႔အရည္အခ်င္းအားလံုးနီးပါးေလာက္သည္ မင္းေဇာ္ထံမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာ၍စုုစည္ေနႀကသည္။စာေပဆုနွင္းပြဲ အခမ္းအနားသည္ နာရီ၀က္အတြင္းမွာပင္ ျပီးျပတ္သြားေတာ႔သည္။မင္းေဇာ္သည္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေသာ ဂီတဆည္းဆာကို မရွုစားေတာ႔ဘဲ ေအာင္ဆန္းေဆာင္ဘက္သို႔သုတ္ေျခတင္ကာ ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ကိုယ္႔အခန္းကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔မွ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ခ်ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ႔သည္။မေန႔ညက ေဆးရံုတက္ေသာ အေရးေပၚလူနာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို တစ္ညလံုး ေစာင္႔ေရွာက္ျပဳစုရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရေသာေႀကာင္႔ မင္းေဇာ္သည္ ခဏကေလးနွင္႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔သည္။

(၄)

ပတ္၀န္းက်င္သည္ေႀကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၍ေနသည္ ။သည္လို ေ၀ဒနာသည္မ်ိဳးကို သည္႔အလ်င္ကတည္းက ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးခဲ႔သည္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္္း ခုလို တျပံဳတေခါင္းႀကီး စုေ၀းေတြ႔ျမင္ေနရေသာအခါတြင္မူ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေကာင္းႏိုင္ေတာ႔ ။ေစာေစာက ေအလမ္းတေလွ်ာက္ ကားစီးလာရင္း ကားေပၚမွာ အခ်င္းခ်င္း ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ရာမွ ႀကည္လင္ရြင္ပ်လာေသာ ဦးေခါင္းသည္ပင္လွ်င္ နည္းနည္းေနာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္လာသည္။

ကားေပၚမွ ဆင္းလာႀကေသာ မင္းေဇာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က) ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေဆးရံုသို႔ ပင္ပန္းေလးလံစြာ စူးစမ္းေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာႀကသည္။ အနာႀကီး ေရာဂါကုေဆးရံုထဲက အပယ္ခံလူသားမ်ားသည္ သားသားနားနား လွလွပပရွိေနႀကေသာ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ားကို ရင္သပ္ရွုေမာ ေငးေႀကာင္ေႀကာင္ ႀကည္႔ေနႀက၏။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေဆးေဖာ္ေႀကာဖက္ပင္ လုပ္ေဖာ္မရသည္႔သူတို႔လို ေ၀ဒနာသည္မ်ား၊ဒုကၡိတမ်ားထံ ကားျဖဴျဖဴ လွလွႀကီးစီးကာ ခုလို တကူးတကေရာက္လာႀကျခင္းအတြက္လည္း သူတို႕ခမ်ာ ေက်းဇူးေတြ အႀကီးအက်ယ္တင္ေနမိသည္မွာ အမွန္ပင္။

ကာကြယ္ေရးႏွင္႔လူမွုေရး ေဆးပညာဌာနက ႀကီးႀကပ္သူ ဆရာဦးစိုးေနာင္သည္ မင္းေဇာ္တို႔ လူသိုက္ကို အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ဦးေဆာင္ကာ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း စနစ္တက် စီစီရီရီ ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္။ အနက္ေရာင္သုတ္ေဆးမ်ား လြင္႔ပါးပ်က္ျပယ္စျပဳေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္သည္ အခန္းထိပ္ နံရံေပၚတြင္ ေနာက္ေက်ာကို မွီထား၏။

ဆရာက မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ျပလိုက္ေသာေႀကာင္႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုင္ခံုအသီးသီးမွာ မထိုင္ခ်င္႔ထိုင္ခ်င္ ထိုင္လိုက္ႀကသည္.။ မင္းေဇာ္သည္ ထိုအျဖစ္ကို သတိထားျမင္ေတြ႔လိုက္ေသာေႀကာင္႔ ကိုယ္႔အတန္းသူအတန္းသားမ်ား အေပၚအားမလိုုအားမရ ျဖစ္သြားရသည္။ အတန္အသင္႔ ညစ္ေပစုတ္ခ်ာေသာ ထိုင္ခံု၏ သစ္သားမ်က္ႏွာျပင္၀ယ္ အကြက္အစက္မ်ားစြာတို႔ျဖင္႔စြန္းထင္းေပက်ံေနေသာ္လည္း မင္းေဇာ္၏စိတ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွမေနသာေပ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ သစ္သစ္လြင္လြင္ျဖင္႔ ပုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေရွ႔ဆီသို႔သာ အာရံုကို စုစည္းပို႔လႊတ္ထားလိုက္သည္။

ဆရာဦးစိုးေနာင္သည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို အနာႀကီးေရာဂါေဆးရံုမွ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ႏွင္႔ စတင္၍မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္မွု၊ပါးလ်ပိရိေသာႏွုတ္ခမ္း၊စူးရွထက္ျမက္ေသာမ်က္လံုးမ်ား စသည္တိဳ႔ျဖင္႔ သူလိုငါလို မထူးျခားစြာ ဖြဲ႔စည္းျဖစ္တည္ေနေသာ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ ဆိုသူကို မင္းေဇာ္တို႔အားလံုးလိုလိုသည္ ထူးျခားအံ့ႀသစြာ ေငးေမာႀကည္႔လိုက္မိႀက၏။ ခံ႔ညားႀကီးမားေသာ ေဆးရံုႀကီးမ်ားမွာ သပ္ရပ္သားနားေသာ ဆရာ၀န္မ်ားစြာကိုသာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ဖူးႀကသူမ်ားပီပီ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ား၏ စိတ္ထဲမ်က္စိထဲ၀ယ္ အနာႀကီးေရာဂါကုေဆးရံုက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ ကိုယ္တတ္ထားသည္႔ ေဆးပညာျဖင္႔ ကုစရာ လူနာေတြသည္ေလာက္ ေပါမ်ားေနပါလ်က္ သည္လိုလူနာေတြရွိသည္႔ သည္ေဆးရံုမ်ိဳးကိုမွ တမင္တကာ ေရြးခ်ယ္၀င္ေရာက္ျပီး ဘာလို႔မ်ားအမွု႔ထမ္္းရပါလိမ္႕။ စတန္႔ထြင္တာေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္။သည္လိုသိပ္မြန္ျမတ္တဲ႔အလုပ္ဟုလူေတြ တဖြဖြေျပာေျပာျပီး မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ လက္ေရွာင္ေနာက္တြန္႔တတ္ႀကသည္႔ အလုပ္မ်ိဳးက စတန္႔ထြင္သူေတြ မေျပာႏွင္႔ေတာ္ရံုတန္ရံု ပရဟိတစိတ္ရွိသူေတြပင္ စိတ္ကူးရဲေသာ အလုပ္မွမဟုတ္ဘဲ။ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္လိုက္ႏွင္႔ရုပ္ရွင္ထဲကမင္းသားေတြေလာက္သာဆရာ၀န္သရုပ္ေဆာင္အျဖစ္လွုပ္ရွား လုပ္ေဆာင္ျပစဥ္မွာ သဏာန္လုပ္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္႔ အတြက္မ်ိဳးမဟုတ္လား။ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္သည္ သူလုပ္ကိုင္ေနက် အလုပ္၊ထိေတြ႔ က်င္လည္ေနရေသာ အေႀကာင္းအရာတို႔ကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုေနရ၍လား မသိ။စကားေျပာေကာင္္းသည္ မဟုတ္ပါပဲလ်က္ စကားေကာင္းမ်ားကို ခံစားထိရွစြာ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာဆိုရွင္းလင္းျပေနသည္မွာ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခုကို နားဆင္ေနရသည္႔ႏွယ္ ႀကည္နူးတိမ္းညြတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။ အနာႀကီးေရာဂါကို ျဖစ္ေစေသာ ပိုး၊ကူးစက္နိုင္သည္႔ နည္းလမ္း၊ေရာဂါျဖစ္ပြားပံု ျဖစ္ပြားနည္း၊ လူနာအမ်ိဳးအစား၊ ေရာဂါကိုကုသပံဳ၊ ေဆးမွန္မွန္မစားမွူျပသနာ၊ လူထုႀကားက အယူအဆမွားမ်ား၊ ေဆးရံုေပၚေပါက္လာပံု၊ကုသပံု ကုသနည္း၊လုပ္ေပးနိုင္သမွ်မ်ား၊က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းရွားပါးမွု႔ကိစၥ၊အနာႀကီးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး ေပၚေပါက္လာရန္ အလားအလာ ရွိေနျပီဆိုေသာ သတင္း၊လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ထားရွိအပ္ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည္႔ စိတ္ထားမ်ား။

နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ခိိုက္မွာ မင္းေဇာ္္၏ စိတ္သႏၱာန္၀ယ္ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ကို တကယ္႔လက္ေတြ႔ ေလာကထဲက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လို ထင္ျမင္လာမိေတာ႔သည္။ အနစ္နာခံျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လႊတ္ျခင္း အစရွိေသာ လုပ္ရပ္မ်ား၊အျဖစ္သနစ္မ်ားသည္ သူက်င္လည္ေနထိုင္ရာ လူ႔ေဘာင္ေလာကထဲမွာ ရွားပါးေသာ္လည္း ရွိေနေသးသည္ကိုတအံ႔တႀသ ေတြ႔ရေသာေႀကာင္႔ သူ႔ရင္မွာေပ်ာ္ရြင္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ လွိုက္လွဲလွုပ္ခုန္၍ ေနေတာ႔သည္။အတၱဥခြံ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို အိမ္လုပ္ကာတံခါးပိတ္ေနထိုင္ႀကရင္း လူ႔ဘ၀၏တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေရႊအခ်ိန္ကာလမ်ားကို ကုန္ဆံုးပစ္ေနႀကသည္႔ သမာရိုးက် လူသားေျမာက္မ်ားစြာတို႔ႀကားမွာ လူလူခ်င္း ေလးစားႀကည္ညိဳေလးစားေလာက္ေအာင္ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ ႀကီးမားသူကို ရွားရွားပါးပါး ဆံုစည္း ႀကံဳႀကိဳက္မိျပန္ေသာအခါ လူျဖစ္လာရျခင္းအတြက္ မင္းေဇာ္တစ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ ဂုဏ္ယူေနမိ၏။

တာ၀န္ခံဆရာ၀န္က အနာႀကီးေရာဂါ လကၡဏာသြင္ျပင္မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာမ်ား ကြဲျပားထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္သိျမင္ နားလည္ရေအာင္ လူနာေတြေခၚကာ ရွင္းလင္းျပသေသာ အခါမွာေတာ႔ မင္းေဇာ္တို႔အုပ္စု ဘယ္လိုမွ မတုန္လွုပ္ဘဲ မေနနိုင္ေတာ႔။ ဆရာ၀န္က လူနာကို ႀကည္႔ဖို႔ ျပေနေသာ္လည္း သူတို႔တစ္ေတြ ကမူ လူနာထက္ ဆရာကို ပို၍စိတ္၀င္စားစြာ ႀကည္႔ေနမိေတာ႔သည္။လူနာ၏ပခံုးကို ႀကည္နာစြာ ေပြ႔ဖက္၍ လက္မ်ား၊ေျခမ်ားကို ယုယစြာ ကိုင္တြယ္၍ ဖက္လွဲတကင္း ရင္းႏွီးခ်စ္ႀကည္ေသာ အျပဳအမူအေျပာအဆိုမ်ားကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ျပကိုင္ျပေနသည္မို႔ အဘယ္မွာမတုန္လွုပ္ မေခ်ာက္ခ်ားဘဲ ေနနိုင္ပါအံ႔နည္း။ လူနာက တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ႏွစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အေယာက္မ်ားစြာ မဟုတ္လား၊ျပီးေတာ႔ ေဆးရံုတက္ျပီး ကုသမွု ခံယူေနသူမ်ားမို႔ ေရာဂါရင္႔ေနသူမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ႏွာေခါင္း၊နီရဲထြတ္ပြေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ႀကမ္းတမ္း ေျခာက္သေယာင္းေသာ အသားအေရ၊ အတိုအရွည္ မညီညာေသာ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္သည္႔ အျဖဴကြက္ ဘုစုခရုမ်ား၊ႏွာေခါင္းသံပါသည္႔ စကားေျပာသံ၊ပ်က္ေနသည္႔ မ်က္စိမ်ား၊ရြဲ႔ေစာင္းေနသည္႔ မ်က္ႏွာခင္း။ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခုလိုမ်ိဳး သက္ရွိအနိ႒ာရံုေတြကို တစ္ျပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး ခပ္ႀကာႀကာ စုေ၀းေတြ႔ျမင္ရသည္ႏွင္႔အမွ် မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ပင္ ပ်ိဳ႔ခ်င္အန္ခ်င္သလို၊အဖ်ားတက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာရေတာ႔၏။ေရွ႔နားက ေက်ာင္းသူမေလးတခ်ိဳ႔လည္း လက္ကိုင္ပ၀ါကို မသိမသာထုတ္ကာ၊ႏွပ္ညွစ္သလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ေနပါလား။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကေတာ႔ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ စာအုပ္ကို ငံု႔ဖတ္ေနသလိုလိုလုပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔လႊဲထားလ်က္။ေနာက္ခံုတန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ လူနာမ်ားႏွင္႔ ဆရာ၀န္ကို ႀကာရွည္ စိတ္မ၀င္စားနိုင္ေတာ႔ဘဲ ေရွ႔နားက ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ျဖဴဆြတ္ ၀င္းမြတ္ေသာ ႏုဖတ္သည္႔ လည္ကုပ္သားမ်ားဆီၤသို႔ အႀကည္႔ကို ေျပာင္းေရႊ႔လိုက္ႀက၏။

မင္းေဇာ္တို႔လူသိုက္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာခါစက အားငယ္ညွိးေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင္႔ တိတ္ဆိတ္စိတ္ပ်က္ေနပံုရေသာ လူနာမ်ားသည္ ယခုေတာ႔လည္း သူတို႔ဆရာသမား၏ ေျပာဆို ျပဳမူ ျပသေနမွုမ်ား ေအာက္၀ယ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ႀကည္ႏူးေနကာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေရာဂါသည္မ်ားပါလား ဆိုသည္ကို ေမ႔ေပ်ာက္ေနႀကသေယာင္ပင္။ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္သည္ လက္ပတ္နာရီကိုေျမွာက္၍ ႀကည္႔လိုက္၏။ သူ႔လူနာမ်ားကို အခန္းထဲမွ ဖယ္ရွားေခၚေဆာင္သြားျပီးေနာက္အခန္းထဲသို႔ တစ္ခဏအတြင္း ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။

``ကဲ….အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္လင္႔သြားျပီ၊ မင္းတို႔လည္း ထမင္းဆာေနႀကေရာ႔ေပါ႔၊ မျပန္ခင္မွာ မင္းတို႔တစ္ေတြကို ဆရာအႏူးအညႊန္႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာကေတာ႔ မင္းတို႔ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတဲ႔ တစ္ေန႔မွာ မင္းတို႔ုအထဲက အေျခအေနလည္းေပးမယ္၊ ၀ါသနာလညး္ပါမယ္ဆိုရင္ ဆရာတို႔ေဆးရံုမွာ လာျပီး အမွု႔ထမ္းလုပ္ကိုင္ႀကဖို႔ ပါပဲကြာ၊ အလုပ္ကေတာ္ေတာ္ မြန္ျမတ္လြန္အားႀကီးေပမယ္႔ တကယ္႔တကယ္ လက္ေတြ႔ ၀င္လုပ္ဖို႔က်ေတာ႔ စိတ္ပါတဲ႔သူမရွိသေလာက္ပဲ၊ သူတို႔ ေတြကိုေတာ႔ ဆရာအျပစ္မတင္လိုပါဘူးေလ၊ ဒါေပမယ္႔ အဲလို၀င္လုပ္မဲ႔ဆရာ၀န္ေတြ တေန႔တျခားနည္းလာတာေႀကာင္႔ ခုလိုမ်ိဳးေဆးရံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကတဲ႔ဆရာ၀န္ေတြ အဖို႔ လူနဲ႔အလုပ္နဲ႔က အလြန္အမင္းကို မမွ်မတျဖစ္လာတယ္။အဲဒါေႀကာင့္မင္းတို႔ေတြထဲက ထြက္ေပၚလာမယ္႔ သူရဲေကာင္းေတြကို ဆရာေမွ်ာ္လင္႔ပါရေစေနာ႔၊ ကဲ…မင္းတို႔အားလံုး ျပန္နိုင္ႀကပါျပီ၊မျပန္ခင္မွာ မင္းတို႔စိတ္ထဲ မရွင္းတာ၊မသိတာ သိခ်င္တာေတြ ရွိရင္ေမးနိုင္ပါတယ္၊ဘယ္သူေမးခ်င္ေသးလဲ´´
မင္းေဇာ္သည္ ထုိင္ခံုမွ အလိုလို ထရပ္လိုက္မိသည္။

``ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေမးပါရေစ၊ စပ္စုရာမ်ား က်ေနမလား မသိဘူး၊ဆရာရဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ လုပ္ငန္းပိုင္း ကိစၥေလးတစ္ခုေလာက္ သိခ်င္လို႔ပါ´´

``ေမးပါ တပည္႔ရာ၊ ဆရာ မကြယ္မ၀ွက္ ေျဖပါ႔မယ္´´

``အ၀ွာပါဆရာ၊ဟို …ဆရာ ..ဆရာ ဒီေဆးရံုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီလဲလို႔ သိခ်င္လို႔ုပါဆရာ´´

``အင္း…သိပ္မႀကာေသးပါဘူးကြာ၊အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ ၊ေနပါဦး တပည္႔ရ၊ မင္းကိုဆရာ ျပန္ေမးရဦးမယ္၊ မင္းက ဘာလို႔ အဲဒါကို သိခ်င္ရတာတုန္း´´

``ဟို ….ဟို….ဒီလိုပါ ဆရာ၊ စိတ္မရွိနဲ႔ေနာ္ ဆရာ၊ဆရာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ တခ်ိဳ႔တေလ တိုေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတ္ိထား´´

``ေႀသာ္…ဒါလား ၊ေအးေလ ကြာ ၊ဆရာလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ေနလာခဲ႔ေတာ႔ ဒီေရာဂါ ျဖစ္လာတာေပါ႔ကြာ၊ အစတုန္းကေတာ႔ ေဆးေတြ ဘာေတြေသာက္ေသးတာေပါ႔ကြာ ၊ေနာက္ေတာ႔လည္း ေသာက္တဲ႔ေဆးရဲ႔ ပမာဏထက္ ထိေတြ႔ ကိုင္တြယ္ေနရတဲ႔ လူနာအေရအတြက္ နဲ႔ ေရာဂါပမာဏက သိပ္မမွ်မတ ျဖစ္သြားေတာ႔ ဒီလို ျဖစ္လာေတာ႔တာေပါ႔၊ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မွေတာ႔ နစ္နာဆံုးရံွုးမွုဆိုတာ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေတာ႔ ရွိေကာင္းရွိနိုင္တာေပါ႔ကြာ၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အသက္ေသြးေတြေတာင္ အမွု႔မထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ႀကတဲ႔သူေတြနဲ႔ ႏွိုင္းစာလိုက္ရင္ ဆရာစြန္႔လႊတ္မွု႔ဟာ အေသးအဖြဲပါ တပည္႔ရာ´´
မင္းေဇာ္ သည္ သူ႔ကိုယ္သူ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် မသြားရေလေအာင္ အေတာ္ႀကီး ႀကိဳးစား၍ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရေတာ႔၏။

( ၅ )

ေအ လမ္ေဘး ၀ဲယာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ သက္ရွိသက္မဲ႔ အရာအားလံုးသည္ ကားေနာက္မွာ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ အဆက္မျပတ္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ႔ႀကသည္။ မင္းေဇာ္သည္ လက္၀ဲဘက္သို႔ အမွတ္မထင္ ေငးေမာႀကည္႔လိုက္မိ၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴ လွလွမ်ားတြင္ စနစ္တက် စိုက္ထူထားေသာ လက္၀ါးကပ္တိုင္မ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ႏွက္ျပြတ္သိပ္ေနသည္႔ ခရစ္ယာန္သုႆန္သည္ လြမ္းေမာ ဆြတ္ပ်ံ႔ ဖြယ္ တည္ရွိ၍ ေနေလသည္။သည္သုႆန္မွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ရွိႀကမည္႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားသည္ တူညီေသာ ေသျခင္းတရားကို ဖက္တြယ္ကာ ထာ၀ရ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္း၍ ေနေပေတာ႔မည္။

သည္လူေတြထဲက အခ်ိဳ႔သည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနခိုက္မွာ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေကာင္း သယ္ပိုးခဲ႔ႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔လည္း ကိုယ္က်ိဳးေရွ႔တန္း တင္ေကာင္း တင္ခဲ႔ႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔ ကလည္းသူက်ိဳးကိုယ္က်ိဳး ႏွစ္ျဖာစလံုးကို မွ်တစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲႀကေပမည္။ တခ်ိဳ႔ မ်ားစြာ က ေတာ႔ သူလိုငါလိုဘာသိဘာသာ ေနခဲ႔ႀကေပမည္႔။ အလာတုန္းကလိုမဟုတ္ဘဲ တစ္ကားလံုး ထူျခားစြာ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္၍ ေနေလသည္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုးသည္ အေတြးကိုယ္စီျဖင္႔ တုဏိွဘာေ၀ လုပ္ေနႀက၏။ မင္းေဇာ္၏အေတြး ကြန္ခ်ာမွာေတာ႔ အနာႀကီးေရာဂါ ကု ေဆးရံုက ဆရာ၀န္က လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေနရာယူထားေတာ႔သည္။ မင္းေဇာ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲမွာပင္ ေစာေစာက ေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔ဆရာ၀န္ႏွင္႔ သူ၏ဆုရ ကဗ်ာထဲက အဲဘတ္ရြဳိက္ဇာ ၊ေခ်ေဂြဗားရား၊ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္၊ေနာ္မန္ဗက္သြန္း အစရွိေသာ ကမၻာေက်ာ္ဆရာ၀န္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား တို႔ကို ႏွို္င္းယွဥ္ ႀကည္႔ျမင္ေနမိ၏။ လူသားမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံတာခ်င္း၊ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လႊတ္တာခ်င္း၊အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးႀကတာခ်င္းအတူတူ ဟိုဆရာ၀န္ေတြက နာမည္ေက်ာ္ လူသိမ်ားျပီး လူတကာက အားက် ဂုဏ္ယူျခင္းခံေနရပါလ်က္ သူ႔ဆရာ၀န္က မထင္မရွား အညတရ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အထူးပင္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနမိေတာ႔သည္။

သတၱိေႀကာင္သည္ဟု ဆိုဆို၊အတၱေတြ လိမ္းက်ံေနဆဲရွိေသးသည္ဟု သမုတ္သမုတ္၊မင္းေဇာ္အေနႏွင္႔ကေတာ႔ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ရွိသည္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သူ႔ဆရာ၀န္လို လူမသိသူမသိ ခုလိုမ်ိဳး ကိုယ္႔က်ိဳးစြန္႔ ေနဖို႔ ၊ အနစ္နာခံေနဖို႔၊အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးေနဖို႔ မ၀ံ႔စားရဲေသးသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ထိုဆရာ၀န္ကို မင္းေဇာ္စိတ္ထဲက ေလးစား ႀကည္ညိဳစြာ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနမိသည္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း သူ႔လိုမ်ိဳး အႀကြင္းမဲ႔ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ထားဖို႔ကိုမူ မင္းေဇာ္တစ္ေယာက္ အေႀကာက္ႀကီး ေႀကာက္ေနမိေတာ႔သည္။ေႀသာ္….တကယ္တကယ္က်ေတာ႔လည္း လူဆိုသည္မွာ လူပီသစြာပင္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အနည္းနွင္႔အမ်ား ကုတ္ကပ္ႀကံဖန္ကာ ခ်စ္ေနတတ္ႀကသည္သာပင္။

လူမ်ိဳးေနာ္

(၁၉၈၄၊စက္တင္ဘာလ၊ရွု႔မ၀မဂၢဇင္း)