ပထမဆံုးေတာ့ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက အခ်စ္မွာေတာင္ မိဘကသားသမီးကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ သားသမီးကမိဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က မတူညီႀကပါဘူး။ မိဘကသားသမီးကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈနည္းပါတယ္။ ေမတၱာဘက္ယိမ္းတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။ သားသမီးေကာင္းစားေရးကိုသာ ေရွးရႈႀကပါတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶစတည္ကတည္းက ကိုယ့္ရင္ေသြးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ကို သားသမီးကို စတင္ခ်စ္ခင္ႀကပါတယ္။ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာေတာ့လည္း တိမ္းေခ်ာ္မႈမရွိေအာင္ အရာရာကိုထိန္းမတ္ ေပးႀကတာေပါ့။ သားသမီးရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို မႀကည့္ဘဲ အျပစ္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပါ။ ေအးျမတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို႔ ေျပာေလ့ရွိႀကေပမယ့္ တခါတေလ သားသမီးေႀကာင့္လည္း ပူပင္ေသာကေတြ ပင္လယ္ေ၀ေအာင္ ခံစားရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမျငင္းႏိုင္ပါဘူး။
သားသမီးကမိဘကုိ ထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ က်ေတာ့လည္း အသက္အရြယ္ ကြာျခားတာနဲ႔အမွ် မတူညီႀကပါဘူး။ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန အေတာင္အလက္မစံုေသးတဲ့ အရြယ္အထိေတာ့ အားကိုစိတ္ကို အေျခခံၿပီး ခ်စ္ႀကပါတယ္။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘကိုနားလည္စိတ္နဲ႔ ခ်စ္ႀကျပန္ေရာ။ ကုိယ္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြက အိုခ်ိန္ေရာက္ၿပီေလ။ ကိုယ့္မွာလည္း သားသမီးေတြရွိလာတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ မိဘေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ႀကပါတယ္။ ဒီလိုခ်စ္တဲ့ သားသမီးေတြရွိသလို မိဘေက်းဇူးကို နားမလည္တဲ့၊ မိဘကိုေက်းဇူးကန္းတဲ့ သားသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သားသမီးေတြရဲ႕အခ်စ္က မိဘေတြေလာက္ မႀကီးမားေလေတာ့ ဆုန္ေရနဲ႔ဆန္ေရဆိုၿပီး ေျပာစမွတ္ျပဳလာႀကတာေပါ့။ မိဘနဲ႔သားသမီးခ်စ္ျခင္းမွာ နားလည္မႈလြဲႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာသာ နားလည္မႈယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘနဲ႔သားသမီးႀကားက အခ်စ္ကခိုင္ၿမဲေနမွာပါ။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ လူသိမ်ားေက်ာ္ႀကားတဲ့ ၁၅၀၀အခ်စ္ေပါ့ေလ။ ရမၼက္ႀကီးမားတဲ့အခ်စ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်စ္မွာေတာင္ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းနဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းဆိုၿပီး မတူညီျပန္ပါဘူး။ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ပိုၿပီးရမၼက္ႀကီးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱေပၚမွာ အရင္းတည္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့အခ်စ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ေမတၱာဘက္နည္းနည္း ယိမ္းတယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူ႔နာမည္အတိုင္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာ မ်ားတာေပါ့။ ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ႀကတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးက မိဘနဲ႔သားသမီးမွာ ရွိတဲ့အခ်စ္လို တသမတ္တည္း၊ တေျပးညီတည္းထားႏိုင္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့။ အရမ္းခ်စ္တဲ့အခ်ိန္ရွိသလို၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မုန္းသြားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ အရမ္းခ်စ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဘာသာတရား၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲႀကံဳရမယ့္ အခက္အခဲေတြကို အခ်စ္က ဖုံးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲေရာ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ အခ်စ္က ေနရာယူေနတဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ။ အသိနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာလည္း အလြန္ပဲခက္ခဲပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကို ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြပါလို႔ ေျပာႀကပါတယ္။ ေနာင္တစ္သက္တာလံုး အမွတ္ရေနမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးေပ့ါေလ။ ဒီအခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြမွာ အေႀကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ ကြဲသြားတာမ်ိဳး ရွိသလို ဖူးစာပါလို႔ လက္ထပ္ရတဲ့ စံုတြဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဖူးစာပါလို႔ လက္ထပ္ႏုိင္တဲ့ စံုတြဲေတြရဲ႕အခ်စ္အေႀကာင္း ဆက္ေျပာရေအာင္ေနာ္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ လင္မယားအခ်စ္ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အိမ္ေထာင္က်ခါစ အခ်ိန္ကေတာ့ သမီးရည္းစားအခ်စ္နဲ႔ သိပ္မကြာေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သက္ ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် မတူေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာရပါတယ္တဲ့။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းက ထည့္သြင္းမစဥ္းစားခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊ ႏွစ္ဖက္မိသားစု ဆက္ဆံေရး စတာေတြ စဥ္းစားလာရပါတယ္။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကလို အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ မျပည့္စံုေတာ့ဘဲ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ခြင့္လႊတ္မႈ၊ ယံုႀကည္မႈ၊ ပြင့္လင္းရိုးသားမႈ၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္မႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈစတဲ့ ေမတၱာတရားကို အေျခခံတဲ့ ေအးျမမႈေတြပါ လိုအပ္လာပါၿပီ။ အခက္အခဲတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း အတူတကြ လက္တြဲၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓါတ္လည္း ရွိရပါမယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱနဲ႔မာနကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္က တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ေနရမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သစၥာတရား ထားရွိဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္နားလည္ၿပီး စိတ္တူသေဘာတူနဲ႔ ေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုဘ၀ေလးကို ရႀကမွာပါ။ မိဘေတြအဆင္မေျပလို႔ ကေလးေတြ စိတ္ဒဏ္ရာရႏိုင္တဲ့အေႀကာင္းကို ဒီမွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္အေႀကာင္း ထပ္ေျပာရေအာင္။ သူလည္း ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္လို႔ က်မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အေကာင္းအဆိုး မွန္သမွ်ကို အတူတူခံစားနားလည္ႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးပါ။ မိဘ၊ေဆြမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သူတို႔ကို မေျပာျပႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ရင္ဖြင့္ႏိုင္မယ့္ လူမ်ိဳးပါ။ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ဟူသမွ်ကို လက္တြဲရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မ်ိဳးက က်မတို႔အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ပါတယ္။ အရာအားလံုး က်ရံႈးေနခ်ိန္မွာ အားေပးႏိုင္မယ့္ နားလည္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ပါဘဲ။ ဒီလိုျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ရင္းတခါတေလေတာ့လည္း ဒီအခ်စ္ကေန ခ်စ္သူေတြမွာ ရွိတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကို ေျပာင္းလဲတတ္ပါေသးတယ္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္း မွန္သမွ်မွာ ရွိရင္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အားလံုးမွာ ရွိဖို႔ရာ ခဲယဥ္းၿပီး တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္မွာ ရွိရင္ေတာင္ ၀မ္းသာရမွာပါ။ ဘ၀အေမာေတြႀကားမွာ ျဖတ္သန္းရတိုင္း လိုအပ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပါ။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကေတာ့ လူတိုင္းခ်စ္ဖူးတဲ့ အခ်စ္ပါ။ ဒါကဘာလဲဆိုေတာ့…. ကိုယ့္ကုိယ္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေလ။ ကိုယ္မဟုတ္ေသာ အျခားသူေတြျဖစ္တဲ့ မိဘ၊ေဆြမ်ိဳးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မခ်စ္ရင္ေနမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ လူတိုင္းခ်စ္ျမတ္ႏိုးႀကပါတယ္။ လူတင္မဟုတ္ပါဘူး။ သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ႀကပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္သာ ကိုယ့္ကိုထိပါးလာမယ့္ အႏၱရာယ္ကို ေရွာင္ဖယ္ၿပီး မတတ္သာလို႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ခုခံႀကတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုသာ မူတည္ၿပီး အျခားသူကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြက ေပၚထြက္လာတာပါ။ ခ်စ္သူကုိခ်စ္တယ္ ဆိုတာကလည္း သူ႔ကိုျမင္ရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱေႀကာင့္ပါပဲ။ မေတြ႔ရရင္လြမ္းတယ္၊ ေဆြးတယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ကိုမျမင္ရရင္ စိတ္ညစ္တဲ့ကိုယ့္စိတ္ေႀကာင့္ပါပဲ။ ဒါေႀကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္သာအခ်စ္ဆံုးလို႔ ေဟာႀကားခဲ့တာပါ။ အျခားသူကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကိုသာ ပယ္ဖ်က္ႏုိင္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ပယ္ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ အင္မတန္မွကို ခက္ခဲပါတယ္။ ဒီအခ်စ္ကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သံသရာမွ ကၽြတ္လြတ္ႏိုင္မယ့္ လမ္းစကို ရွာေတြ႔တာပါပဲလို႔ ေျပာရမွာပါ။ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးက ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕ကေန မရုန္းထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဒီေလာက္ဆို က်မေျပာေနတာေတြလည္း မ်ားေနပါၿပီ။ အားလံုးလည္း ပ်င္းရိေနႀကမလား မသိဘူးေနာ္။ ေျပာစရာေတြ က်န္ေသးေပမယ့္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္လို ဆံုးမွာကို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီထက္ပိုသိခ်င္ရင္ေတာ့ က်မကိုဆက္သြယ္ေပါ့ေနာ္။ က်မကို ကိုေမာ္စီက tagလို႔သာ ေျပာရတယ္။ က်မလည္း ဒီအခ်စ္ေတြအားလံုးကို မခ်စ္တတ္ေသးပါဘူး။ ႀကားဖူးသမွ်၊ ဖတ္ဖူးသမွ်ေတြ တင္ေပးတာပါ။ အခုက်မက အခ်စ္အေႀကာင္း ေျပာၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အခ်စ္အေႀကာင္းကိုလည္း နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့
အေတြးရပ္၀န္းက မမဆုေ၀
အခ်စ္အေႀကာင္းေျပာခ်င္ေနတဲ့ ကိုပီေက
ကိုမာန္လိႈင္းငယ္
ကဗ်ာေတြေရးတဲ့ငယ္ဆူးအိမ္ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ေရးေပးႀကပါဦးေနာ္။
မွတ္ခ်က္။ ။အထက္ပါပို႔စ္သည္ က်မရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအယြင္းပါခဲ့ပါက က်မ၏ညံ့ဖ်င္းမႈေႀကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ လာဖတ္တဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
4 comments:
hay you said so much about love.I think you have much experience about love
ေရးထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အုန္းျခစ္ေတာ့ မပါဘူး။ အုန္းျခစ္ အေၾကာင္း ေက်ာက္စရစ္က ပိုသိတယ္ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ ခဲေလသမွ် အလကား ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အုန္းျခစ္နဲ႕ အုန္းသီးျခစ္ ၿပီးရင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အေပၚမွာ ျဖဴးၿပီး ႏွမ္းေထာင္းေလးနဲ႕ စားရတာကို သတိရ မွတ္မိ ထားတာေတြ သြားပါၿပီ။
အခ်စ္ဆိုတာကို တခ်ဳိ႕က ...
ရာဂလို႔ ေျပာၾကတယ္။
၁၅၀၀ ဆိုတဲ့ဟာကိုေျပာတာ ထင္ပါတယ္။
အဲလိုဆိုလိုက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ပူေလာင္တဲ့ ကိေလသာ မီးတစ္မ်ဳိး။
ေရွာင္ရန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။
တခ်ဳိ႕က ေမတၱာလို႔ေျပာၾကတယ္။
၅၂၈ ဆိုတာကိုေျပာတာ ျဖစ္မယ္။
အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာတစ္မ်ဳိးတည္း နဲ႔မျပည့္စံုနိုင္ေတာ့ဘူး။
ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဆိုတဲ့ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး လံုးကိုေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။
အဲလိုဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေအးျမေသာ ေမတၱာတရား။
ေဆာင္ရန္ ျဖစ္သြားၿပီ။
သိလို႔တတ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ၾကားဖူးနား၀ ၀င္ေျပာၾကည့္တာ။
စာကားတစ္လံုးတည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အပူနဲ႔ အေအး ၂ မ်ိဳးစလံုးကုိ ကိုယ္စားျပဳနိုင္တယ္ ဆိုေတာ့ နားလည္ဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီသိပ္နားမလည္တဲ့ စကားကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုရြက္၀ါေရ ..။ ကိုရြက္၀ါေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္..။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း နားလည္ရေတာ့ ခက္သားေနာ္။ အကိုကမွ ေျပာဖူးတဲ့အေတြ႔အႀကံဳရွိလို႔ ေရးတာေတာ္ေသးတယ္။ သဲက အေတြ႔အႀကံဳလည္း မရွိေသးဘူးဗ်။ ေႀကာ္ျငာ၀င္တာပါ။
Post a Comment