စာမေရးျဖစ္တဲ့ဒီေန႔မွာ

မိုးလင္းၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက သူ႔အလိုလို ပြင့္လာတယ္…။ ပထမဆုံး အေတြးထဲ ၀င္လာတာကေတာ့ ဒီေန႔စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးရမယ္လို႔ေပါ့…။ က်မစာမေရးျဖစ္တာ ႀကာေနၿပီ မဟုတ္လား…။ tagရာသီ စကတည္းက ဆိုပါေတာ့…။ tagတာေတြပဲ ေရးေနခဲ့တာေလ…။ အေတြးေတြကို ေမ့ထားခဲ့တာ ႀကာပါၿပီ…။ အေတြးကို မေရးဘဲ ေရးရမယ့္ေခါင္းစဥ္ကိုပဲ ေတြးေနခဲ့တာပါ…။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ နတ္ကေလးက စီေဘာက္စ္မွာ လာေအာ္သြားပါေရာ…။ ကိုယ္တိုင္ေရးေလးလည္း ေရးပါဦးတဲ့…။ သူေျပာမွပဲ tagအိပ္မက္ရွည္က လန္႔ႏိုးေတာ့တယ္…။ ငါ့အေတြးနဲ႔ မေရးတာေတာင္ ႀကာခဲ့ေရာေပါ့ ဆိုၿပီးေလ…။ ဒါေပမယ့္ မေတြးတာ ႀကာလို႔နဲ႔တူတယ္…။ ရွိေနက် အေတြးေတြက က်မကို လက္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္…။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာအေတြးမွကို က်န္မေနေတာ့ပါဘူး…။

ႏုိးႏိုးခ်င္း စဥ္းစားမရေသးလို႔နဲ႔ တူပါတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကိုခဏေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္…။ စိတ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာ့ထားေလွ်ာ့ထား စာေရးရမယ္ဆိုတဲ့အသိက ၀င္ေနျပန္ေရာ…။ ဒီလိုနဲ႔ သြားတိုက္ရင္းနဲ႔လည္း စဥ္းစားေနတာပဲ…။ သူမ်ားေရးထားတာပဲ တင္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား…။ သီခ်င္းေလးေတြပဲ တင္ရင္ေကာင္းမလား… နဲ႔ စဥ္းစား၊ စဥ္းစား…။ ဘယ္လိုပဲ စဥ္းစား စဥ္းစား အေတြးေတြက ေပကပ္ကပ္နဲ႔ က်မဆီ ေရာက္မလာပါဘူး…။ သနပ္ခါးေသြးရင္းနဲ႔ ေတြးေနျပန္ေတာ့လည္း အေတြးလြန္ၿပီး ကို္ယ့္လက္ကိုယ္ေတာင္ သနပ္ခါးတုံုးနဲ႔ ဖိမိျပန္ေရာ…။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေတာ့လည္း ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခ်ိန္မို႔လို႔ စာေရးရမယ့္ကိစၥကို ေမ့ထားလိုက္ပါတယ္…။

မနက္စာစားရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ…။ က်မအခုအထိ ဘာမွကို မယ္မယ္ရရ မေတြးရေသးပါဘူး…။ ဘာေရးရမွန္းကို မသိဘဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနပါေရာ…။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္မ်ား ကုန္ႀကမ္းေလးေတြ ရမလားဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ အင္တာနက္ကို သံုးမိျပန္ပါတယ္…။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ခိုင္းစရာမလိုတဲ့ က်မရဲ႕လက္ေတြက ဂ်ီေတာ့ကို ၀င္လိုက္ပါၿပီ…။ ဂ်ီေတာ့ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း….

.....ဟိုင္း…. ဟိုင္း….
....ေမာနင္း…..
.......ဘာညာသာရကာ....
…ေနႀကာ ကြာစိ......
………ဟိုဟိုဒီဒီ..…….
....မေတြ႔တာႀကာေပါ့…
………………..

စတာေတြနဲ႔ က်မရဲ႕အခ်ိန္ေတြက က်မကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားႀကျပန္တယ္…။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အားငယ္လာတယ္…။ အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတဲ့လူကေရး…။ ပံုေလးေတြ တင္တဲ့လူကတင္နဲ႔….။ က်မဘေလာ့ဂ္ေလးကို တျဖည္းျဖည္း သနားလာတယ္…။ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ရွာမွာပဲ…။ သူ႔ရဲ႕သခင္ က်မက စာလည္းမေရးဘဲနဲ႔ သူ႔ကိုပစ္ထားမိေနျပန္ေရာ…။ စာေရးဖို႔ ကုန္ႀကမ္းလည္း မရဘဲ အားေတာင္ငယ္လာေသးတယ္…။ ဒါနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ထဲက အျမန္ျပန္ထြက္…။ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္ၿပီး စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္တယ္…။ အေတြးေတြကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူးေလ…။ အေတြးေတြကို ဆုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အာရံုစုစည္းေနတုန္း ရွိေသးတယ္…။

ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင့္အခ်စ္ကိုကြယ္….. ႀကင္နာပါရက္နဲ႔ လမ္းခြဲမွာ…

အာ…။ ဖုန္းလာေနၿပီ…။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး ျပန္ခ်မယ္ဆိုၿပီး လွမ္းကိုင္လုိက္တယ္…။

...ဟယ္လို….
...သဲလား..။
အင္း… ဟုတ္တယ္ သီရိေျပာ…
ငါတို႔ရုပ္ရွင္သြားႀကည့္မလို႔…( ငါ့ကိုေခၚေတာ့မယ္ ဒုတ္ခပဲ )
ေႀသာ္.. ဟုတ္လား…
အဲဒါ နင္လိုက္ရမယ္ေနာ္.. ငါလက္မွတ္ႀကိဳမွာၿပီးသား..(ဟိုက္ ေသၿပီ)
အင္… ငါသြားစရာ…
အမယ္ လာလိမ္မေနနဲ႔… ငါနင့္အေမကို ေမးၿပီးၿပီ ( မလိုက္ခ်င္ပါဘူးဆို)
……………..
နင္မလိုက္ရင္ ငါတို႔ကို မခင္လို႔ဘဲ ( မခင္ဘူးေဟ့.. မခင္ဘူး )
အင္း အင္း ဘယ္ေတာ့လဲ….
အခုေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲပြဲ… နင္အခုပဲ လာခဲ့ေတာ့ (ဟာ စာလည္းေရးရေသးဘူး.)
...အင္း….

နာရီႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁နာရီထိုးေနၿပီ…။ က်မ ထမင္းလည္း မစားရေသးဘူး…။ ဒါနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ထမင္းစားလိုက္တယ္…။ ထမင္းစားေနရင္းလည္း စဥ္းစားတာပဲ…။ ေတြးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေမ့ၿပီးေရကိုေတာင္ သြား၀ါးမိေသးတယ္…။ အဲ့လို.. အဲ့လို…။ လိုက္ပို႔မယ့္လူလည္း မရွိတာနဲ႔ အမေတာ္Helenaကို ေခၚၿပီး တကၠစီပဲ ငွားရပါေတာ့တယ္…။ တကၠစီငွားေတာ့လည္း ေယာက်္ားေတြတန္မယ့္ တကၠစီလုငွားေနလို႔ စိတ္တိုရျပန္ေရာ…။ ဒီႀကားထဲ ေစ်းကိုမတန္တဆေတာင္းေတာ့ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး အကုသိုလ္မ်ားရပါေသးတယ္…။ က်မတို႔က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီေစ်းမရရင္ မလိုက္ဘူးဆိုေတာ့မွပဲ ေစ်းတည့္သြားေတာ့တယ္…။

ကားေပၚမွာလည္း စဥ္းစားတယ္ ေတြးတယ္…။ ေတြးတယ္ စဥ္းစားတယ္…။ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး သမၼတရံုသာ ေရာက္သြားတယ္…။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွကို မရွိေတာ့ဘူး…။ ကားျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး ေလတိုက္ခံလိုက္ေတာ့ ေခါင္းမူးသြားတာပဲ အဖတ္တင္တယ္…။ ရံုထဲေရာက္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရွာရတာနဲ႔ပဲ ဘာမွေတြးခန္းကို မေရာက္ေတာ့ဘူး…။ ရုပ္ရွင္စျပေတာ့မွပဲ ဇာတ္ကားနာမည္ကို သိေတာ့တယ္…။ ၀ကၤပါအျခစ္ႏွင့္သူ၏ခ်စ္ကိုကိုခ်စ္ တဲ့…။ အျခစ္က က်မစာလံုးေပါင္း မွားလို႔ဟုတ္ဘူးေနာ္..။ နဂိုကတည္းက အဲ့လိုႀကီး ေပါင္းထားတာ…။ ရုပ္ရွင္ကလည္း ရီေနရတာနဲ႔ အေတြးဆိုတာ မရွိလိုက္ရပါဘူး…။

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ပဲ ၃နာရီခြဲေတာင္ ျဖစ္ေနေရာ…။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ပင္ပန္းလာသမွ် ခဏအနားယူရတာေပါ့…။ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္းလည္း ဟိုသီခ်င္းတင္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး…။ ဒီသီခ်င္းတင္ရ ေကာင္းႏိုးႏုိးနဲ႔…။ ပါးစပ္ကလည္း ဒါဒါ… ဒီ ဒီ လိုက္ရြတ္ေနတာေပါ့…။ နားကလည္း နားေထာင္၊ ပါးစပ္ကလည္း လိုက္ဆိုနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကလည္း အနားမေပးဘဲ စဥ္းစားေနရျပန္တယ္..။ သံစဥ္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတုန္း ရွိေသးတယ္…။

`လာႀက.. လာႀက.. သဲသဲလည္း ရွိတယ္ ´( အင္ ဘာပါလိမ့္…)

ဆက္နားေထာင္ႀကည့္ေတာ့ က်မတို႔အေဒၚေတြ လာလည္ႀကတာ ျဖစ္ေနတယ္…။ ပထမေတာ့ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မလို႔ လုပ္ေသးတယ္…။

`သဲသဲက အိပ္ေနလားေတာ့ မသိဘူး။´( ၀မ္းသာလိုက္တာ.. စကားမေျပာရေတာ့ဘူး)

ဒါေပမယ့္ က်မအႀကံကိုသိတဲ့ ေမာင္ေလးက ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္ေရာ…။

`မမသဲရွိတယ္သိလား… အေပၚမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္… ´(ဟိုက္.. ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့)

က်မလည္း အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာၿပီး…

`ေဒၚေလးတို႔ ေရာက္ေနတာလား…။ သဲက စာဖတ္ေနတာ…´ စသည္ျဖင့္ ေဖာေရွာလုပ္ရတာေပါ့…။ ေမာင္ေလးတ၀မ္းကြဲကိုလည္း စာေတြရလား ဘာလားနဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ရႊီးရႊမ္း ရတာေပါ့…။ နာရီကိုလည္း မသိမသာ တႀကည့္ႀကည့္နဲ႔…။ အခ်ိ္န္ေတြကလည္း ကုန္တာ ျမန္လိုက္တာ…။ တစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီ…။ သူတို႔ေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလဲမသိ…။ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်မဖုန္းကို ကလိခ်င္တိုင္း ကလိေနႀကတယ္…။ က်မဖုန္းေလးခမ်ာလည္း တစ္ေယာက္က သီခ်င္းတစ္မ်ိဳးဖြင့္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာင္းလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းေနရွာၿပီ…။

`ထမင္းစားပါဦးလား… ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့´ (ေမေမကေတာ့ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ေနၿပီ။ ဒီမွာက စာမေရးရေသးပါဘူးဆိုေန)

ေဒၚေလးတို႔ကလည္း ဘယ္ျငင္းမလဲ…။ ညီအမအရင္းႀကီးေတြကို…။ ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းေလးစားလိုက္၊ ေလေပါလိုက္နဲ႔ ည၉နာရီ ထိုးေနၿပီ…။ အိမ္ကလည္း သိပ္မေ၀းေတာ့ ျပန္မယ့္ပံုလည္း မေပၚေသးပါဘူး…။ ၁၀နာရီထိုးၿပီး ဟိုေမ်ာက္ကေလး(က်မေမာင္တ၀မ္းကြဲ) အိပ္ငိုက္ေတာ့မွ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ႀကေတာ့တယ္…။

က်မလည္း တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းထားသမွ်၊ အာေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ…။ ေတြးခ်င္စိတ္ ၊ ေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ….။

က်မ ဒီေန႔ စာမေရးျဖစ္ပါ။