ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ႕၀တၱရား

က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဖတ္ႀကည့္ႀကပါေနာ္။
***
အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယားက ကမၻာအလံုးစံုသည္ ဇာတ္ခံုမွ်သာတည္းဟု မိန္႔ျမြက္ဘူး၏။ ထိုကမၻာဇာတ္ခံုတြင္လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အတန္္းအစား အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔သည္ ကိုယ္႔အခဏ္းကို ကိုယ္႔ကိုင္၍ ဇာတ္နိုင္ေအာင္ ခင္းသြားရေလသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ၊လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သိႀကားတတ္ေသာ အခ်ိန္အရြယ္မွစ၍ ေသသည္ထိေအာင္ မိမိ၏အလုပ္၀တၱရားအျဖစ္ရွိ၏။ထို၀တၱရားကို ေႀကျပြန္မွသာလွ်င္ ေလာက၌၊လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေပမည္။ ကမၻာ၏ ေနာင္ေခတ္ အေမြခံျဖစ္ႀကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတို႔မွာလည္း အထူးသျဖင္႔ အသက္၁၆ႏွစ္၊၁၇ႏွစ္မွ အထက္သို႔ ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း၊အဆိုပါ ၀တၱရား ဥပေဒမွ မကင္းလြတ္ႀကေခ်။ ယင္းသို႔ ျဖစ္လွ်င္ -ေက်ာင္းသား၏ ၀တၱရားသည္ အဘယ္နည္း။

အျမင္က်ယ္က်ယ္၊ႀကည္႔ေလ႔ရွိႀကသူတို႔သည္ ေက်ာင္းသားဆိုသည္မွာ တန္းစာက်က္၍ စာေမးပြဲေအာင္ရံုမွ် ဟူေသာအမ်ားအယူအဆ၏ တိမ္ျခင္း၏အျဖစ္ကို သိရွိႀကေလျပီ။ထိုအယူအဆကား ေခတ္ေအာက္က်သည္႔ အယူမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။

ပညာေရးကို ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကမၻာပညာရွိတို႔သည္၊ေလာကေရး၊ဓမၼေရးျပႆနာအရပ္ရပ္တို႔ကို စိစ္ေ၀ဘန္ ေျဖရွင္းတတ္ေသာပညာမွ စာအုပ္ေပစာကိုအံ၍ရေသာ အမွတ္သညာႏွစ္ရပ္ကို ခြဲျခား၍ထားေလသည္။ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္သူသည္ ေလာကစစ္ပဲြြတြင္လည္း ေအာင္ျမင္နိုင္သည္႔ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု မုခ်ဆတ္ဆတ္ မဆိုသာေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ စာေမးပြဲ၏အေႀကာင္းသနစ္ကို ေဖာ္ထုတ္မဆိုသာေခ်။ An examination of examinations စာေမးပြဲမ်ား၏ အက်ိဳးအျပစ္စစ္ေဆးခ်က္ဆိုေသာ စာအုပ္တြင္ ဤအခ်က္ကို ရွင္းလင္းျပသထားေပ၏။ စာေမးပြဲတစ္ခု၏ အေျဖစာရြက္မ်ားကို စာစစ္သူအမ်ိဳးမိ်ဳးအား-စစ္ေဆးေစရာ အေျဖတစ္ခုတည္းကိုပင္ အမွတ္ေပးပံုျခင္း မတူသည္ကိုေတြ႔ရေလသည္။ တဘန္-စာစစ္သူတစ္ဦးတည္း ၄င္းတႏွစ္ခန္႔က ဖ်က္ခဲ႔ေသာအေျဖကို ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးသည္႔အခါ ပထမအမွတ္ေပးပံုႏွင္႔ ေနာက္တစ္ခါ အမွတ္ေပးပံုျခင္းမွာ ကြာျခားသည္ကိုေတြ႔ရေလသည္။ ကမၻာေက်ာ္-ျပဇာတ္ေရးဆရာ ဘားနတ္ေရွာကလည္း တရံေသာအခါက အတန္းထဲတြင္ ထိပ္က်ေသာေက်ာင္းသားသည္ေလာကတြင္ ေအာက္ဆံုးထစ္ ေရာက္တတ္သည္ဟု မိန္႔ဆိုဖူး၏။

ဤတြင္၊ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး၏ အေရးအသားကို ၄င္းေရးသားသျဖင္႔ ယံုႀကည္ရမည္ဟု မဆိုလို၊ သို႔ရာတြင္ ၄င္းကား အေႀကာင္းမဲ႔ မေရးသားရာ။ယင္းသို႔ျဖစ္ရကား ကၽြန္ုပ္တို႔သည္ ကမာၻရာဇ၀င္တြင္ သာဓကအေထာက္အထားမ်ားကို ႀကည္႔မည္ဆိုလွ်င္ ကမၻာထိပ္တန္းက်ေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်သူမ်ားမဟုတ္ေပ။ဥပမာအနည္းငယ္ထုတ္ျပရေသာ္ ယခုေခတ္ ကမၻာ႔ထိပ္တန္းသမားမ်ားတြင္၊ ဟစ္တလာႏွင္႔ မတ္ဆိိုလိုနီတို႔သည္၊ေက်ာင္းမွပင္ေကာင္းစြာ မေနခဲ႔ႀကရေပ။ မဟတၱမဂႏၵီသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ေရာက္ဖူးရံုမွ်ရွိ၍၊ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေနစဥ္အခါက-ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္မရွိေခ်။ပန္ဒစ္ဂ်၀ါဟလာေနရူး သည္လည္း၊အဂၤလန္ျပည္ရွိ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းႏွင္႔ တကၠသိုလ္တို႔မွ ေအာင္ျမင္ခဲ႔လင္႔ကစား။ေက်ာင္းသားသစ္အျဖစ္ျဖင္႔ မ်ားစြာမထူးခၽြန္လွ။ဘီ-ေအ ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ ဒုတိယတန္းမွ်သာ ရေလသည္။သို႔ရာတြင္ ထိုအခါက ၄င္းအထက္-ပထမ ရခဲ႔ေသာသူတဦးမွာ၊ရန္ကုန္တြင္ ပါေမာကၡတဦး အျဖစ္ျဖင္႔ ၄င္းက႔ဲသို႔ ေက်ာ္ႀကားျခင္းမရွိေပ။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ႀကေသာ ဂိုးလ္စမစ္၊ဆာ၀ါလတာစေကာ႔ -စေသာပုဂၢိဳလ္တို႔မွာလည္း ေက်ာင္းေနစဥ္ကထူးျခားျခင္းမရွိ၊ ဆာ၀ါလတာစေကာ႔မွာမူ၊ လူ႔ငႏြားဟုပင္- ဆရာ၏အေခၚခံရေလသည္။ ဤကား၊ဥဒါဟရုဏ္ကို အက်ဥ္းမွ် သရုပ္ေပၚေအာင္ ျပလိုက္ျခင္းေပတည္း။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္း၏ အေႀကာင္းရင္းကိုစစ္လွ်င္ လူသား တဦးတေယာက္၏ တန္ဖိုးကို မည္မွ်ရွိသည္ဟု ခ်ိန္ဆရန္တထစ္ခ် သတ္မွတ္ထားေသာနည္း မရွိေတာ႔ေႀကာင္႔ ျဖစ္ေပသည္။

စစ္စစ္ေသာ္ကား ေက်ာင္းတြင္တခါမွ်မေနဖူး၍ စာတလံုးမွ် မသင္ဘူးသူပင္ ပညာရွိျဖစ္ႏိုင္၏။ ဤကား ျဖစ္ႏိုင္သည့္အေႀကာင္းကို အလြန္ဆိုျခင္း ျဖစ္၏။ ယခုကမၻာေပၚမွာရွိသည္႔ စာအုုပ္အားလံုးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာက၏အေႀကာင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳးမွတ္သားခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုမွတ္သားခ်က္မ်ားကို ေရးသူမ်ား၏ အာေဘာ္၊၄င္းတို႔ေရးရာေဒသ၊ ေရးသည္႔ အခ်ိန္ကာလ စသည္႔တို႔ကို ႀကည္႔၍၊ ေ၀ဘန္ျပီးလွ်င္၊ ေလာကအလုပ္၀တၱရားတြင္ သံုးစြဲတတ္မွသာ စာတတ္အမွန္ ျဖစ္ေပသည္။အကယ္၍ စာမတတ္သူသည္၊ ေလာကအမွတ္အသား ေကာင္းမြန္၍ ေနရာခ်တတ္ပါလွ်င္ စာတတ္ေနရန္မလိုေခ်။ ထို႔ေႀကာင္႔ပင္-မတ္ဆိုလိုနီက ၄င္း၏ အတၳဳပတၱိတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ဘတ္ခဲ႔ေသာ အႀကီးဆံုးေသာစာအုပ္ကား၊ ကၽြႏု္ပ္ေနခဲ႔ ၊ေနဆဲေသာေလာကႀကီးပင္တည္းဟု ေရးထား၏။ထိုကဲ႔သို႔ စာအုပ္ေပစာမွ ေက်ာ္လြန္ေသာပညာကို ။အဘယ္သို႔ရအံ႔နည္း။

ထိုုုပညာစစ္ကိုရရန္၊ လြတ္လပ္စြာေတြးေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာစိတ္ကို ေမြးရန္လို၏။ ဤအခ်က္ကိုပညာေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂိၢဳလ္မ်ားကAcademic Freedom ပညာသင္ႀကားေရး လြတ္လပ္ခြင္႔ဟု ေခၚေ၀ၚႀက၏။ ဤအခ်က္ကား၊-ကမၻာရာဇ၀င္ကို -တမိိ်ဳးတမည္ ေျပာင္းလြဲေစသည့္ ရီေနဆန႔္ႏွင္႔ ရီေဖာင္ေမရွင္းေခၚေခတ္သစ္၀ါဒ၊ေလာကဓာတ္ပညာျပန္႔ပြားရာ အေႀကာင္းရင္းတည္း။ ဤအခ်က္ကား-ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ေဂါတမဘုရားသခင္၊ ေဟာႀကားေသာ ကာလာမသုတၱန္ သေဘာအရပင္တည္း။

ထိုလြတ္လပ္စြာေတြးေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္ရွိရမည္ဆိုရာတြင္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ မိမိထင္ရာ ေတြးေတာေျပာဆို လုပ္ကိုင္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ေလာကရွိ လူအေပါင္းတို႔သည္ ေရတြင္းထဲရွိဘားသူငယ္ကဲ႔သို႔ေန၍ မျဖစ္ေပ။ တဦးႏွင္႔တဦး ကူးလူးဆက္ဆံရေလသည္။ ယခုေခတ္အခါတြင္ ၊ဤသို႔ ကူးလူးဆက္ဆံျခင္းမွာ ပိုမို၍ပင္ နယ္က်ယ္လာေလသည္။ ယခု-အတိုင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ရွားပါးေရးေခတ္သည္ ထိုဥပေဒကို လြန္ဆန္၍ ကိုယ္႔ဘက္၊ကိုယ္သေဘာကိုသာျမင္ေသာ၊ ၀ါဒေႀကာင္႔ျဖစ္ေသာကမၻာႀကီး၏ပဲ႔တင္သံ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရာ လူတိုင္းလူတိုင္း တဦးႏွင္႔တဦး အေပါင္းအသင္းသမဂၢရွိမွသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအယူအဆ အမွတ္အသားတို႔ကို ေတြ႔ျမင္သိရွိရ၍ ပိုမိုအျမင္က်ယ္လာႏိုင္ေလသည္။ သို႔-အျမင္က်ယ္မွတဦးကိုတဦး အနာခံတတ္ျခင္း၊ စသျဖင္႔-ေလာက လူလုပ္တတ္သည္႔ အရည္အခ်င္းမ်ား ရႏိုင္ေလသည္။

ထို႔ေႀကာင္႔၊ထိုသို႔ကူးလူးဆက္ဆံ အျမင္သန္ေအာင္ ေက်ာင္းမ်ား၊တကၠသိုလ္မ်ားတြင္၊ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားျခင္း၊ အသင္းအပင္းမ်ား ေထာင္ျခင္း စသည္တို႔ ျပဳႀကရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အေပါင္းအသင္းသမဂၢအတြက္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ မေျပာရ မဆိုရ မလုပ္ရ မေဆြးေႏြးရလွ်င္၊ မ်က္စိပိတ္ထားသည္နွင္႔ တူျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ၂ဘက္၊၂ခ်က္စံုမွ၊ပညာေရးအစစ္မည္ေလသည္။

တဘန္ ယေန႔ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ နက္ျဖန္ျပည္ႀကီးသားမ်ား ျဖစ္ႀက၏ဟု၊ဆိုရိုးစကားရွိ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ၊ျပည္ႀကီးသားတို႔၏ အဂၤါလကၡဏာတို႔ႏွင္႔ ညီေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း၊မိမိအခြင္႔အေရးအတြက္ တိုက္ခိုက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ စည္းကမ္းေသ၀ပ္နည္း၊ ကိုယ္လက္ က်န္းမာေရးစသည္ျဖင္႔ နည္းမ်ိဳးစံုေအာင္္ အသင္းအပင္းမ်ား၊ရဲတပ္မ်ား၊ကစားနည္းမ်ားကို ထြင္ႀကရ၏။ ထိုမွ်မက၊ယခုအခါ တႏိုင္ငံႏွင္႔တႏုိင္ငံ မွာ၊ခြဲစပ္၍မျဖစ္နိုင္။တရုတ္ျပည္၊စပိန္ျပည္၊ပါလက္စတုိင္းျပည္တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္။
ဤတိုင္းျပည္ကိုလည္းေကာင္း၊ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊လူသတၱ၀ါတို႔အား လည္းေကာင္း မည္သို႔မည္ပံုထိခိုက္မည္ဟု သိႏိုင္ေအာင္ ကမာၻအေျခကိုလည္း၊မိမိရရသိရန္လို၏။ဤသည္တို႔ကား အႀကမ္းမွ် ေက်ာင္းသားတို႔ ျပဳလုပ္ရမည့္၀တၱရားမ်ား ျဖစ္ႀက၏။ ထို႔ေႀကာင္႔ -ကမၻာ႔ရွိ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတို႔သည္ လွုုပ္လွုပ္ရြရြျဖစ္၍ ၊စစ္မက္တားျမစ္ေရး၊အလုပ္လက္မဲ႔ပေပ်ာက္ေရး အေႀကာင္းစနစ္ကုိ ရွာေဖြေနႀက၏။ အေျခအထူးမလွေသာ စပိန္ျပည္နွင္႔ တရုတ္ျပည္တို႔တြင္ ေက်ာင္းသားတို႔မွာ၊ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ေနႀကရ၏။ ထို႔ေႀကာင္႔ အခ်ိန္ႏွင္႔အခါအေလ်ာက္လည္း ေက်ာင္းသား၏ ၀တၱရားလည္းကြဲလာ၏။

ဤျပဆိုခဲ႔ျပီးေသာ ေက်ာင္းသား၀တၱရား အားလံုးကို သိျမင္သည္ႏွင္႔အညီ ေနာင္ေခတ္ဗမာျပည္ကို ဖန္တီးမည္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္၊ယခုလူမ်ားကဲ႔သို႔ မညီမညြတ္ မလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္ မျဖစ္ရေအာင္၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ၊ယခုအခါျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ-ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအသင္းႀကီးကို အထင္အရွား တည္ေထာင္ထား၏။ ထိုအသင္းကို ၀င္ေရာက္ အားေပးရန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိေသာ သူတိုင္းတို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားပင္တည္း။

ဤေဆာင္းပါးကို ေမာင္ေအာင္ဆန္းဘီ-ေအ (ျမန္မာႏိုင္ငံလုံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠဌ)က မႏၱေလးသူရိယ(အမ်ိဳးသားေန႔အထူးစာေစာင္) တြင္ ၁၂၉၉၊တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္၁၀ရက္၊ စာ၁၇-၁၈ တြင္ေရးသားခဲ့ပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးရဲ႕ရက္စြဲကို ႀကည့္ရင္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း၇၀ႀကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ့ အေႀကာင္းအရာကေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ မွန္ကန္ေနဆဲပါဘဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ က်မတို႔ေက်ာင္းသားေတြက အတန္းေလးမွန္မွန္တက္ရံု၊ စာက်က္ရံု၊ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ရံုျဖင့္ ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ႔၀တၱရား ေက်ပြန္ၿပီလို႔ မထင္သင့္ပါဘူး။ ျပင္ပစာေပ ဗဟုသုတေတြကိုလည္း ေလ့လာဆည္းပူးသင့္ပါတယ္။ ယခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြကို ႀကည့္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးအသိ ရွိတဲ့၊ ျပင္ပဗဟုသုတကို ေလ့လာဆည္းပူးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္မ၀င္စားဘဲ ကိုယ္က်ိဳးကိုပဲႀကည့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ႏိုင္ငံေရးကို ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုက်မကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္ႀကံဳေတြ႔ရတာပါ။ သူတို႔ကပညာမရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အတန္းပညာေတာ့ တတ္ေျမာက္ႀကသူႀကီးပါဘဲ။ ဆင္ျခင္ဥာဏ္၊ ေတြးေခၚစဥ္းစားဥာဏ္ေတြ အေမွာင္ထဲမွာတိုက္ပိတ္ခံေနရတာပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်စ္အမုန္းသံသရာထဲမွာ လည္ေနၿပီး ရုန္းထြက္မရေအာင္ နစ္မြန္းေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး တကယ္ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေနသူေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒုတ္ကိုင္၊ဓါးကိုင္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္မွ ႏိုင္ငံေရးအသိရွိတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ထဲကေန ဘယ္ဟာကမွန္တယ္၊ ဘယ္ဟာကမွားတယ္ဆိုတာကို သိၿပီးအမွန္တရားဘက္မွ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ရပ္တည္ျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအသိေလး အနည္းငယ္မွ်၀င္လာရံုျဖင့္ က်မဒီပို႔စ္ကို ထုတ္ႏုတ္တင္ျပရက်ိဳးနပ္ေနပါၿပီ။ ယခုေဆာင္းပါးကို စာေရးဆရာျမဟန္ ေရးသားထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စာေပလက္ရာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းအားလံုးအား မူရင္းစာအုပ္မွအတိုင္း ကူးယူေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ စာလံုးေပါင္းမ်ား၊အသံုးအႏႈန္းမ်ားမွာ ယခုေခတ္ႏွင့္ မဆီေလ်ာ္ပါက နားလည္ေပးႀကပါရန္…