ဘတ္စ္ကားစီးျခင္း

က်မတို႔ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲႀကီးက ႏို၀င္ဘာလအလယ္မွာပဲ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နားရက္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ပဲ ႏို၀င္ဘာလကုန္ဆံုးၿပီး ဒီဇင္ဘာကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ဒီဇင္ဘာေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ က်ဴရွင္ေတြက ဖြင့္လာျပန္ပါေရာ။ က်ဴရွင္တက္ဖို႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘယ္လိုမွ အေဖာ္ညွိလို႔မရတဲ့အဆံုး က်မတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားတက္ရပါေတာ့တယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီးေပမယ့္ ေဖေဖကလိုက္ပို႔ေလ့ရွိေတာ့ က်ဴရွင္အသြားက က်မအတြက္ မခက္ခဲပါဘူး။ က်မအတြက္ ဒုကၡေရာက္တာကေတာ့ အျပန္လမ္းပါပဲ။

စာသင္ေနရင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုျပန္ရမလဲဆိုတာကို ေတြးေနမိပါတယ္။ က်မက တစ္ေယာက္တည္း ဘတ္စ္စီးေလ့ မရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ကလူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါမွသာ စီးေလ့ရွိတာပါ။ ေဖေဖကလည္း အျပန္ကို လာမႀကိဳေပးႏိုင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘတ္စ္ကားစီးရမယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘတ္စ္ကား တစ္ေယာက္တည္းစီးတဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိေအာင္ဆိုၿပီး ကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။

ကားမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ကားေစာင့္ေနတဲ့လူကေစာင့္၊ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၿပီး ေစာင့္တဲ့လူကေစာင့္နဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ က်မလည္း ကိုယ္နဲ႔လံုး၀မသိတဲ့ လူေတြႀကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း မတ္တပ္ရပ္လို႔။ စီးရမယ့္ကားကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကားရလို႔ ထြက္သြားသူကသြား၊ ကားေစာင့္ဖို႔ ေရာက္လာတဲ့သူကလာနဲ႔ ကားဂိတ္ေလးက စကားသံေတြ၊ စပယ္ယာေတြရဲ႕ ခရီးသည္ေခၚေနတဲ့အသံေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။

` ေက်ာင္းေရွ႕၊ အသင္းတိုက္ ၊ ကပ္ခ်ီးယား၊ ဇ၀န ၊ ဘုရားလမ္း ၊ စံျပေစ်း ၊ ေတာင္ဒဂံု ေတာင္ဒဂံုေနာ္ တစ္ေယာက္၅၀ ၊ တစ္ေယာက္ ၅၀၊ လိုက္ရင္ ျမန္ျမန္လာ´

ေဟာ..။ က်မစီးရမယ့္ ကားလာၿပီ။ စပယ္ယာရဲ႕ေအာ္သံကို ႀကားတာနဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးသူကေျပးနဲ႔ ကားေပၚကို အလုအယက္ တက္ႀကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ႀကီးနဲ႔ နဂိုကတည္းကသတိနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရတာဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚလုတက္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေတြးသာႀကည့္ႀကေပေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးလိုပဲ အလုအယက္တက္ရင္း ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ…

`အမေလး … ဗုေဒၶါ´

က်မတက္ၿပီး ေသခ်ာေတာင္ မကိုင္ရေသးခင္ ကားက၀ူးခနဲ ေမာင္းထြက္ပါေရာ။ က်မလည္း ယိုင္သြားၿပီး အေပၚကတန္းကို လွမ္းဆြဲထားရပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ တင္းထားေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တလွပ္လွပ္နဲ႔။ မနက္ပိုင္း ကားကလည္း ေခ်ာင္ေနေတာ့ ေနရာမရတဲ့သူဆိုလို႔ အခုမွတက္လာတဲ့ က်မတို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ။ စပယ္ယာကလည္း ပိုက္ဆံလာေတာင္းေနေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကိုလည္း မနည္းထုတ္ေနရေသးတယ္။ ဒီႀကားထဲမွာမွ ေခ်ာ္လဲလို႔ကေတာ့ အားလံုးႀကားထဲမွာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းႀကီးကို အရွက္ကြဲလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။ ကားကလည္း သြားေနတုန္းဆိုေတာ့ ျပန္ထဖို႔ကလည္း ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။

`မွတ္တိုင္ပါလား.. တာေမြးေစ်းမွတ္တိုင္ပါရင္ ျပင္ထားေနာ္´

ေႀသာ္.. ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာပဲ။ က်မလည္း ဘယ္သူမ်ားထမလဲဆိုၿပီး ကားထဲကုိ မသိမသာ ႀကည့္လိုက္ပါတယ္။ က်မလို ရပ္ေနတဲ့လူက ငါးေယာက္ေလာက္ပဲရွိၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ထိုင္ေနႀကပါတယ္။ ရပ္ေနတဲ့လူေတြကလည္း က်မလို ကိုးယိုးကားယား ျဖစ္မေနဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔။ သူတို႔က ဘယ္လိုမ်ား ရပ္ေနလဲလို႔ ေလ့လာၿပီး က်မလည္း သူတို႔လိုပဲ လိုက္ရပ္ႀကည့္တာေပါ့။ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမယ့္လူေတြက ထလည္းထေရာ ျမန္လိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ ၀င္ထုိင္လိုက္ႀကတာ က်မထိုင္ရမယ့္ေနရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။

`အမေလး … နာလိုက္တာ´

မွတ္တိုင္မွာ တက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္က က်မေျခေထာက္ကို တက္နင္းလိုက္တာပါ။ ေဒါက္ဖိနပ္စီးထားတာေတာင္ ဒီလူကရေအာင္ တက္နင္းသြားေသးတယ္။ တက္နင္းတဲ့အျပင္ အားမရဘဲ က်မကို တိုက္သြားေသးတယ္။ က်မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္ ရပ္ေနရပါတယ္ဆုိမွ..။ ဘတ္စ္ကားက တစ္ခ်က္ဘရိတ္အုပ္လိုက္ က်မက ေရွ႕ကိုယိုင္သြားလိုက္နဲ႔ ကားေပၚကလူတခ်ိဳ႕ကလည္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ႀကည့္လို႔။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အျပင္ကိုေငးလိုက္၊ ကားအရွိန္နဲ႔အညီ ဟန္ခ်က္ကိုထိန္းလိုက္၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္မွာစိုးလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လွည့္ႀကည့္လိုက္နဲ႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ..။ မွတ္တိုင္ေရာက္ဖို႔သာ စိတ္ေစာေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်မဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ အတက္တုန္းကလိုပဲ တိုးဆင္းၿပီး ၿငိမ္သက္တဲ့ေျမျပင္ကို ေရာက္ရင္ပဲ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ အခုမွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုျခံဳသြားသလိုလို..။ က်မကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ က်မ မတ္တပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မရပ္ႏိုင္ေသးပါလားလို႔..။

***
က်မ ဘယ္တုန္းကစၿပီး မတ္တပ္ရပ္သလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ့ကစၿပီး က်မမတ္တပ္ရပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့တာပါပဲ။ က်မအလြယ္တကူ လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြထဲက တစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့တာပါ။ အမွန္ေတာ့ က်မက မတ္တပ္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မရပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြေႀကာင့္သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ၿပီလို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့တာပါ။ သူတို႔ေတြသာ မရွိရင္ အခုလိုပဲ က်မေကာင္းေကာင္း မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မႀကိဳးစားမွာပါ။ ဘတ္စ္ကားစီးေနရသလို သံသရာခရီးမွာ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတဲ့က်မက ဒီလိုယိုင္လဲမႈေတြ၊ တိုက္မိမႈေတြ၊ တက္နင္းခံရမႈေတြ ႀကားမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယိမ္းယိုင္ေနပါေစ… ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒဏ္ရာရေနပါေစ... မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ႀကိဳးပမ္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။