ကြဲေႀကသြားတဲ့မနက္ျဖန္

ဒီပို႔စ္က က်မရဲ႕၅၀ေျမာက္ ပို႔စ္ေလးပါ။ ေရးေနက် ပုံစံနဲ႔မတူဘဲ ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရးသားထားပါတယ္။ ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေပးႀကပါဦးေနာ္။

***

`တီ … တီ… တီ…´

သိစိတ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈမပါဘဲ သူရဲ႕လက္က ဖုန္းခလုတ္ေတြကို အလိုလို ႏိွပ္မိရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ သိစိတ္၀င္လာေတာ့ ဂဏန္းေတြက အကုန္ႏွိပ္ၿပီးသား..။ ေခၚဖို႔ခလုတ္တခုႏွိပ္ရန္သာ က်န္ေတာ့၏။ နံပါတ္ေတြကို ႀကည့္လိုက္တာနဲ႔ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုဘဲ အလိုလို သိလိုက္သည္။ ဒါ.. သူသိပ္ခ်စ္လွတဲ့ သူမေလးရဲ႕ဖုန္း..။ သိစိတ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထိန္းရင္း ဖုန္းကိုျပန္ခ်လိုက္သည္။ သူႏွင့္သူမႀကားမွာ စြဲလန္းျခင္းဆိုတဲ့ တံတိုင္းကို ၿဖိဳခ်သင့္ခဲ့တာ ႀကာၿပီပဲ။ သတိရျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးကို ေမ့ထားသင့္ေနၿပီ..။

`ဟူးးး´

သူ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနလိုက္သည္။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တာနဲ႔ သူမရဲ႕ရုပ္သြင္က တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာသည္။ သူ ဘယ္လိုပဲ ေမာင္းထုတ္ ေမာင္းထုတ္ သူ႕အာရံုထဲမွာေရာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာပါ သူမက အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူထားသည္။ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခါၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ လက္ရွိဘ၀ထဲကို ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။

ျပတင္းေပါက္ကို ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ တူတူပ်ံသန္းသြားတာ ေတြ႔လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဒီလိုတူတူ ပ်ံသန္းခြင့္ မေျပာနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ႀကည္ႏူးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ေတာင္ မရခဲ့ပါလား။ ဒီ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွာလဲ။ ကံႀကမၼာကိုလား။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္မရဘဲ မျဖစ္ခ်င္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္.. သ႔ူကိုယ္သူလား။

တစ္အိမ္လံုးမွာလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေအးခ်မ္းမႈကိုပဲ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ သူ..။ အခုက်ေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္မႈက သူ႕ကို ေျခာက္လန္႔ေနသလိုလို..။ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းလွတဲ့ ေန႔ေတြကို ျဖတ္သန္းရတာလည္း မ်ားလွၿပီ.။ ဒီရက္ေတြမွာ သူ႔အတြက္ အေဖာ္က သံစဥ္ေလးမ်ား.. စာသားေလးမ်ားသာ..။ အခုလည္း သူမြန္းက်ပ္လာၿပီ..။ ဂစ္တာေလးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး မြန္းက်ပ္သမွ်ကို ေျဖထုတ္လုိက္ေတာ့မည္..။

အင္ထရိုတီးရင္းနဲ႔ပင္ ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းစာသားကို စဥ္းစားေနသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဗလာနတၳိ..။ လက္ကသာ အဆက္မျပတ္ တီးေနသည္။ သီခ်င္းေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္..။ ေနာက္ေတာ့မွ စိတ္ကဦးေဆာင္သြားပံု ရသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆီကို ဆြဲေခၚသြားသည္..။

` မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေရွ႕ခ်ၿပီး သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း အနာဂတ္ကို လွမ္းႀကည့္လိုက္တယ္… ခံစားခ်က္ေတြ ေရးထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕စာသားေတြႀကားမွာ ကို္ယ္တိုင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီလား… ေဘးမွာ အေဖာ္ရွိေသးရဲ႕လား….

အျခံအရံ နတ္သမီးတို႔မ်ားစြာ… ပူေလာင္ေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕ေဘးမွာ အတူူတူထိုင္ကာ ေလခ်င္းတိုးသံ ကိုယ့္ရဲ႕အေႀကာင္းေတြလား… ငါဟာ ဘယ္သူလဲ မသိပါ.. တူတူ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဒီညမွာ အျခံအရံေတြ နံေဘးျခံရံထား ငါဟာေပါ့ေပါ့ေလးပါလား.. …. ´

ဆိုရင္းနဲ႔ အသံက တိမ္၀င္လာသည္။ ငါ့ရဲ႕ အနာဂတ္ကေရာ..။ ငါ့ရဲ႕မနက္ျဖန္ေတြကေရာ..။ လူတိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ရတာတဲ့..။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ႀကာေနၿပီလဲ…။ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ငနဲကလည္း ငါ့ကိုမ်ား ေရွာင္ေျပးေနတာလား..။ စိန္ေခၚလို႔ ရစတမ္းဆိုရင္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ေကာင္နဲ႔ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးခ်င္စမ္းပါရဲ႕..။ လံုး၀ျပန္မထႏိုင္ေအာင္ အလဲထိုးခ်င္စမ္းပါရဲ႕..။

` ..လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလးရယ္ .. ´

ငါ့ရဲ႕အလြမ္းကို မင္းသိႏိုင္ပါ့မလား..။ ငါမွာ ႏွလံုးသားမရွိဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနလား..။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာေလးေတာင္ မေျပာရဲတဲ့ သရဲေဘာေႀကာင္တဲ့ေကာင္လို႔ မင္းယူဆမွာလား..။ ဒါမွမဟုတ္.. အေလးအနက္ မထားသူ၊ အေပ်ာ္ႀကံသူလို႔မ်ား ထင္ရက္သလား..။ မင္းအေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕ေလးနက္မႈကို ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ ႀသခ်ရပါရဲ႕..။ မင္းေျခဖ၀ါးနဲ႔ နင္းခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေတြကိုေတာင္ မင္းေျခရာေတြ ပ်က္မွာစိုးလို႔ မေလွ်ာက္၀့ံတဲ့ေကာင္က ငါပါ..။ မင္းခ်စ္တဲ့ ခေရပန္းေလးေတြကို တက္နင္းမိမွာစိုးလို႔ ခေရပင္ေအာက္ကိုေတာင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရက္တဲ့ေကာင္က ငါပါ။ ဒါကို မင္းနားလည္မွာလား နားလည္ႏိုင္ရဲ႕လား..။

ရင္ထဲမွာ စူးခနဲ တခ်က္ေအာင့္လာသည္္..။ ဒါ သူခံစားရမယ့္ ေ၀ဒနာပဲ..။ လာစမ္းကြာ..။ ခံစားရစမ္းပါေစ။ နာက်င္ျခင္းဆိုတဲ့ မင္းကပဲ ငါ့ကို ႏိုင္မလား..။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ငါကပဲ မင္းကိုႏိုင္မလား..။ ႀကည့္ႀကေသးတာေပါ့ကြာ..။

` အဟြတ္ .. အဟြတ္´

ရင္ေခါင္းထဲမွလာေသာ က်ပ္တပ္တပ္ ခံစားခ်က္တခ်ဳိ႕ကို ၾကိတ္မွိတ္ မ်ဳိသိပ္ထားသည့္တိုင္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ သူေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႕လိုက္သည္။ ခံစားေနက်ျဖစ္ေသာ ညီွစို႕စို႕ အန႔ံ အသက္ တခုနွင့္အတူ ပါးစပ္နွင့္ အျပည့္ျဖစ္လာေသာ အရည္တခ်ဳိ႕ကို ေထြးခံယူျပီး ေထြးထည့္လိုက္သည္။ မၾကည့္ေပမယ့္ သိေနနွင့္ေသာ ထိုအရာမ်ားကို ခါးသီးေသာ ခံစားခ်က္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ သူၾကည့္ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ေသြးေတြ....။ ဟုတ္သည္။ သူ႕ကိုယ္ထဲမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ထြက္က်လာေသာေသြးေတြ.။

` …ဟားဟား.. ငါ့ေသြး ဘယ္ေလာက္ရဲသလဲ ဆိုတာ မင္းတို႔ ျမင္ႀကၿပီ မဟုတ္လား။ ဟားဟား..´

သူတစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္ကပ္စြာ ေအာ္ရီေနမိသည္။ ေလာကႀကီးက သူ႔အတြက္ တရားရဲ႕့လား..။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္၀ေနတဲ့၊ ေရွ႕မွာ တက္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ သူ႔ဘ၀ကို မနာလိုစြာ မုန္းတီးစြာ စုတ္ျပတ္သပ္သြားေအာင္ ဖ်က္စီးရက္သည္..။ ခ်စ္ရတဲ့ သူမကို စေတြ႕ၿပီး မႀကာခင္မွာဘဲ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုက သူ႔ဘ၀ကို ရစရာမရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ အဆုတ္ ကင္ဆာတဲ့..။ ဘယ္ကအေျချပဳလို႕ ဘယ္လိုျပန္႕ပြားမွန္းမသိနိုင္ေသးသည့္ အဲဒီ ကင္ဆာပိုးဆိုတာေတြက သူ႕ေသြးထဲကတဆင့္ သူ၏အဆုတ္အပါအ၀င္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႕အျပားသို႕ ခရီးႏွင္ေနေလျပီ။ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ ျပင္းထန္တတ္သူမို႕ အငိုအရယ္ေတြနဲ႔ပဲ အက္ေႀကာင္းထပ္လြန္းတတ္တဲ့ ကိုရီးယားကားေတြေတာင္ မႀကည့္ခဲ့တဲ့..သူ..။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ဇာတ္ေဆာင္ေတြလို အတိအက်မဟုတ္သည့္တိုင္ ဇာတ္သိမ္းဆင္ဆင္တူေနေသာ ေရာဂါဆိုကို သူကိုယ္တိုင္ ခံစားေနခဲ့ရၿပီေလ..။ ေအးေပါ့ေလ .. ထူးမွ မထူးျခားဘဲ..။ သူတို႔က ရုပ္ရွင္မွာ သရုပ္ေဆာင္ေနသလို ငါကလည္း ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚက လူသားေပပဲ..။

သြားေတာ့ ေကာင္မေလးေရ .. မင္းသြားလိုက္ေတာ့.. ငါဟာ ခ်စ္ရတဲ့သူကိုေတာင္ ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ခပ္ေႀကာင္ေႀကာင္ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ..။ ငါ့မွာေျပာခြင့္မ်ား ရမယ္ဆိုရင္ေလ ငါ့မနက္ျဖန္ေတြကို ငါသာပိုင္မယ္ဆိုရင္ေလ တစ္ကမာၻလံုး ႀကားရေအာင္ ငါေအာ္ေျပာလိုက္ ခ်င္ေသးတယ္..။

မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ေလ..

(ဒီပို႔စ္မွာ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ အေနျဖင့္သာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆးပညာရႈေထာင့္မွ ႀကည့္လွ်င္ မွားယြင္းခဲ့ေသာ္ ခြင့္လႊတ္ပါရန္)