မ်က္ရည္စက္မ်ား...

မ်က္၀န္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးမ်ား တြဲလြဲခိုလာၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်က္ရည္အျဖစ္ စုစည္းလာၾကသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကို ဂရုမျပဳမိသည့္အလား သူမမ်က္လႊာခ်ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကလည္း သူမရဲ႕ပါးျပင္ေပၚမွာ အတားအဆီးမဲ့စြာ တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလို႔..။ သူမအတြက္ မ်က္ရည္က်သည္က အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မ်က္ရည္မ်ားကသာ သူမရဲ႕အေဖာ္.. သူမရဲ႕မိတ္ေဆြ..။ တစိမ့္စိမ့္က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သည္းမခံႏိုင္စြာ သူမ လက္ခံုႏွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္လိုက္သည္။

မိုးမလင္းေသးတာမို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သူမရဲ႕ရိႈက္သံကလြဲလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူမရဲ႕အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မိုက္ေနတာမို႔ မီးဖြင့္ရန္ ခလုတ္ကိုရွာလိုက္သည္။

`ေဂ်ာက္´

မီးခလုတ္ကို ရွာေတြ႔ေသာ္လည္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မီးကလင္းမလာ။ သူမရဲ႕မီးလံုးမ်ား ကၽြမ္းေနသလား။ ေနာက္မွ အသိတစ္ခ်က္ ၀င္လာသည္။

`ေၾသာ္.. မီးပ်က္ေနတာပဲ။´

မီးဖြင့္လို႔မရေသာ္လည္း အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မဲေနတာကို မႏွစ္ၿမိဳ႕သျဖင့္ လိုက္ကာကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ထြက္ခါစ ေနေရာင္က သူမရဲ႕အခန္းကို အျပည့္အ၀ မလင္းေစဦးေတာ့ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ေလးကိုပဲ သူမ မက္ေမာလွပါသည္။ သိပ္မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္မွာ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတးသံခ်ဳိကို သူမၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေပ်ာ္ေနၾကပါလား…။ သူမကေရာ…။

သိပ္မၾကာခင္အတြင္းမွာပဲ ဆူညံဆူညံအသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာမ်ားလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. အလုပ္သြားရန္ ထြက္လာေသာမိသားစု..။ အေဖနဲ႔သားကေတာ့ ကာယအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ပံုရၿပီး အေမကေတာ့ ေစ်းမွာပန္းေရာင္းဖို႔ ထြက္လာပံုရသည္။ သူတို႔တေန႔တာသည္ ပင္ပန္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမည္္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ စိတ္ညစ္ျခင္း စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲကာ ျပံဳးေပ်ာ္ေနပံု..။

အလင္းေရာင္ကလည္း တစတစပီျပင္လာၿပီး အေမွာင္ကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္သည္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေနမင္းႀကီးက မာန္ပါပါနဲ႔ သူ႔ရဲ႕တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေတာ့မည္။ လမင္းႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ၿပီးလို႔ တဖန္ျပန္၍ အနားယူေတာ့မည္။ အခုလိုမ်ဳိး ႀကိဳသိေနက် အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ သူတို႔မွာ ၿငီးေငြ႕စိတ္ေတြ မျဖစ္ၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ၿငီးေငြ႕လြယ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ သူမကေတာ့..။

သူမသည္လည္း တေန႔တာ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ သူမကို စီးႀကိဳမယ့္သူ မရွိ။ ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူ မရွိ။ စကားေျပာမယ့္သူ မရွိ။ သူမရဲ႕ဘ၀က ကႏာၱရႏွယ္ ေျခာက္ကပ္ လြန္းလွပါသည္။ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံမႈမရွိဘဲ ဟန္ေဆာင္မႈေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေလာကႀကီးကို သူမစိတ္ကုန္သည္။ ရင္ထဲက အႏွစ္မပါဘဲ ျပံဳးျပတဲ့လူေတြကို သူမမုန္းသည္။ မူမမွန္ေတာ့တဲ့ သဘာ၀တရားႀကီးကို ေဒါသထြက္သည္။ လူသားခ်င္းမစာနာသည့္ လူ႔ဘီလူးမ်ားကို ရြံရွာသည္။ တေန႔တေန႔ သံပါတ္ေပးသလို လည္ေနရသည့္ ဘ၀ကိုလည္း စက္ဆုပ္သည္။

လူတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ပါက အမ်ိဳးမ်ဳိး မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္သည္။ ဘ၀က ဆင္းရဲပင္ပန္းေနလို႔လား..။ မေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ အခက္အခဲ တခုခု ရွိေနလို႔လား..။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပလို႔လား..။ ဒါမွမဟုတ္.. သမုဒယႏြယ္ေတြေၾကာင့္လား..။

သို႔ေပမယ့္ မ်က္ရည္သည္ ထုိထိုေသာ အရာမ်ားကိုေၾကာင့္သာ က်တတ္သည္ မဟုတ္ေပ။ အျခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူမ မ်က္ရည္က်ျခင္းကေတာ့… ဆင္းရဲပင္ပန္းလို႔မဟုတ္၊ ေျဖရွင္းမရတဲ့ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္မဟုတ္၊ စီးပြားေရးေၾကာင့္မဟုတ္၊ သမုဒယႏြယ္ေတြေၾကာင့္လည္း မဟုတ္။ သူမရဲ႕မ်က္ရည္စက္မ်ားသည္ ေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဟန္ေဆာင္သူမ်ားကို ေကြ႕၀ိုက္ေရွာင္ရျခင္းျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အထီးက်န္မႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။