က်မႏွင့္၂၀၀၇အေတြး

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ႏွစ္သစ္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ေတာ့ အားလံုးႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔ ၂၀၀၇ ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေက်ာခိုင္းရပါေတာ့မယ္။ ႏွစ္ေဟာင္းကေန ႏွစ္သစ္ကို ေျပာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ က်မတို႔အတြက္ေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္နဲ႔ အရင္ကအတိုင္း ျဖတ္သန္းေနရဦးမွာပါ။ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ အေကာင္းအဆိုး ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ က်မအေနနဲ႔ သံုးသပ္မိျပန္ပါတယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္က က်မအတြက္ ခံစားခ်က္အဖံုဖံုကို သယ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။

၀မ္းနည္းတာလည္း ရွိသလို ၀မ္းသာတာလည္း ရွိတယ္..

အားငယ္ခဲ့သလို အားလည္းတက္ဖူးတယ္…

ငိုခဲ့ဖူးသလို ျပံဳးလည္းျပံဳးခဲ့ဖူးတယ္…

ဆိုးခဲ့တာလည္း ရွိသလို လိမၼာခဲ့တာလည္း ရွိတယ္..

အကုသိုလ္လည္း လုပ္ခဲ့သလို ကုသိုလ္ရတာေတြလည္း လုပ္ခဲ့တယ္…

စိတ္ဆင္းရဲတာေတြ ရွိသလို စိတ္ခ်မ္းသာတာေတြလည္း အပံုအပင္ပါပဲ…

အနားယူတဲ့ေန႔ေတြ ရွိသလို အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ..

ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ အရာေတြ ရွိသလို မေျပာင္းလဲဘဲနဲ႔ မူလအတိုင္း တည္ရွိေနတဲ့ အရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒီလို .. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၇လည္း ကုန္ေတာ့မယ္ေနာ္.. ၂၀၀၇ ရဲ႕ နယူးရီးယားကို ေရာက္ေတာ့ ၂၀၀၆တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ နယူးရီးယားေလးကို အမွတ္ရမိပါတယ္။

အဲဒီ့တုန္းက က်မတို႔ အိမ္အသစ္ ေဆာက္ေနတုန္းေပါ့..။ ညဦးပိုင္းကေတာ့ ေဆာက္ၿပီးခါစ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ၾက၊ မဲေတြႏိႈက္ၾက၊ မုန္႔ေတြစားၾကနဲ႔ေပါ့..။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၁၂နာရီထိုးခါနီးလည္း ေရာက္ေရာ.. ဘယ္သူက အၾကံေပးလိုက္သလဲ မသိဘူး။ ေဆာက္လို႔မၿပီးေသးတဲ့ အေပၚထပ္ကို တက္ၾကမယ္တဲ့..။ အေပၚထပ္ကေလ ၀ရံတာနဲ႔ ေနာက္ဘက္ေလးေတြပဲ အဂၤေတ ကိုင္ရေသးတာ..။ အဲဒီ့ႏွစ္ခုၾကားမွာေတာ့ တန္းေလးသံုးတန္းနဲ႔ပဲ ဆက္ထားတာေလ..။ ေလွကားကေတာ့ ေနာက္ဖက္မွာေပါ့..။ ဒါကိုမွ ၀ရံတာေပၚတက္ၿပီး မီးရွဴးမီးပန္း ေဖာက္ၾကမယ္တဲ့..။ ေမာင္ႏွမအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵလည္းျဖစ္၊ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း သိပ္မေၾကာက္တတ္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ကူးရတာေပါ့..။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ထင္ပါရဲ႕..။ ေနာက္မွာ ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ..။ ၀ရံတာကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ကူးေတာ့လည္း က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အလယ္ကပဲ တန္းကိုမကိုင္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ကူးႏို္င္ေပမယ့္ က်မအကိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ဒူးတုန္ၿပီး ေဘးတန္းနဲ႔မွ ကူးသတဲ့ဗ်။ ( ကိုေနဘုန္းလတ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အထင္မွားမွာစိုးလို႔။ :P)

ၾကားထဲမွာ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္..။ က်မတို႔က အရင္က စတိုးဆိုင္ဖြင့္တာေလ..။ ဒီေတာ့ သီတင္းကြၽတ္မွာ ေရာင္းတဲ့မီးရွဴးမီးပန္းေတြလည္း ရွိတာေပါ့..။ အဲဒီ့မီးရွဴးမီးပန္းေတြကို အားကိုးၿပီး က်မတို႔က ၁၂နာရီတိတိမွာ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြအားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ခုစီနဲ႔ ေဖာက္ၾကမယ္ေပါ့..။ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔…။ မီးျခစ္ကို ကိုင္ထားသူကထား..။ မီးပြားစင္မွာစိုးလို႔ ေရွာင္တဲ့သူကေရွာင္နဲ႔ ဟန္အျပည့္ေပါ့..။ ၁၂နာရီထိုးၿပီလည္းဆိုေရာ အၿပိဳင္မီးတို႔ၿပီးေဖာက္တာ တစ္ေခ်ာင္းကမွ မီးရွဴးမီးပန္းထြက္မလာဘူးဗ်..။ လမ္းေပၚက သြားတဲ့လူေတြကလည္း ဆူညံေနေတာ့ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၾက..။ က်မတို႔ကလည္း လက္ထဲမွာသာ ကိုင္ထားၿပီး မီးရွဴးမီးပန္းကလည္း ထြက္မလာ..။ ေကာင္းမေကာင္း ၾကည့္ရေအာင္လည္း ကိုယ္ၾကည့္လိုက္မွ ထြက္လာၿပီး မ်က္ႏွာကို မွန္မွာစိုးတာနဲ႔ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ရီစရာေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မီးရွဴးမီးပန္းကို စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး အေပၚမွာ ဂစ္တာတီးရင္းနဲ႔ပဲ နယူးရီးယားကို ႀကိဳဆိုၾကပါတယ္..။ ေဘးနားကလူေတြ ၾကားေအာင္ )))Happy New Year((( လို႔ ေအာ္ရင္းေပါ့..။

ဒီေန႔ညလည္း က်မတို႔အေဒၚအိမ္မွာ နယူးရီးယားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႀကိဳဆိုဖို႔ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္..။ ေအာ္.. ဘာလိုလုိနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါၿပီ..။ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတာေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး..။ မေျပာင္းလဲဘူးလို႔ အေသအခ်ာ ထင္ထားတာေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ရွိသလို ေျပာင္းလဲမွာပဲလုိ႔ ထင္တဲ့ဟာေတြလည္း မေျပာင္းလဲတာ ရွိပါတယ္..။ ျဖစ္လာတာေတြကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြေရာ.. ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြေရာ.. ။ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း ေပ်ာ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀မ္းနည္းခဲ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ …။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မတို႔ အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးသြားၿပီ ဆိုတာပါပဲ..။